(του Ρίτσαρντ Κοέν)
Το «κόμμα του τσαγιού» δεν έχει ηγέτη. Δεν έχει διεύθυνση, τηλέφωνο, ούτε γραφεία στη Ουάσιγκτον. Βρίσκεται παντού και πουθενά. Για τον Μπάρακ Ομπάμα (Barack Obama), το «κόμμα του τσαγιού» είναι η πεμπτουσία της πολιτικής «ασύμμετρης απειλής», κάτι σαν τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Και ο πρόεδρος κινδυνεύει να χάσει κι από τους δύο.
Η «Ουάσιγκτον ποστ» έφτιαξε μια ομάδα κρούσης και βγήκε να αναζητήσει το «κόμμα του τσαγιού». Από τις 2,300 τοπικές οργανώσεις που ισχυρίζεται πως διαθέτει το «κόμμα του τσαγιού», η «ποστ» επιβεβαίωσε την ύπαρξη μόλις 647. Οι υπόλοιπες «δεν είναι ξεκάθαρο αν είναι ανύπαρκτες ή δυσεύρετες», μας είπαν οι συνάδερφοι. Οι περισσότερες από τις οργανώσεις αυτές δεν υποστηρίζουν κανέναν υποψήφιο, δεν έχουν πρόγραμμα, μαζεύουν ελάχιστα λεφτά και δεν είναι ξεκάθαρο τι υποστηρίζουν. Αυτό μοιάζει με το ευφυολόγημα του Ουιλ Ρότζερς (Will Rogers) για τη δική του πολιτική ταυτότητα: «δεν είναι μέλος κανενός οργανωμένου κόμματος. Ανήκω στους Δημοκρατικούς».
Η διαφορά μεταξύ της συμμετοχής στους Δημοκρατικούς στις αρχές του 20ού αιώνα με τη συμμετοχή στο «κόμμα του τσαγιού», στις αρχές του 21ου, είναι το διαδίκτυο. Χάρη σε αυτό, καταργούνται όλοι οι ενδιάμεσοι, στη συγκεκριμένη περίπτωση όλα τα πολιτικά κόμματα, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, που κάποτε αποκαλούνταν «οργανώσεις» ακριβώς γιατί... οργάνωναν. Τώρα αυτό γίνεται από υπολογιστή σε υπολογιστή, κι έτσι συσπειρώνονται όσοι έχουν ίδια γνώμη, ακόμα κι αν αυτό δε συμβαίνει φυσικά. Το «κόμμα του τσαγιού» υπάρχει... στην ατμόσφαιρα. Ο Ομπάμα διαπιστώνει το ανάποδο από αυτό που διαπίστωνε πριν το 1941 ο Τζο Λούις (Joe Louis) για τον Μπίλι Κον (Billy Conn): «μπορεί να τρέξει, αλλά δεν μπορεί να κρυφτεί». Το «κόμμα του τσαγιού» μπορεί να κάνει και τα δύο.
Το αποτέλεσμα είναι ο προσβεβλημένος Ομπάμα να χτυπιέται σαν τρελός, γρονθοκοπώντας φαντάσματα: προσπάθησε να μετατρέψει τον άχρωμο Τζον Μπέινερ (John Boehner) σε αντίπαλό με σάρκα και οστά, αλλά ο Ρεπουμπλικάνος ηγέτης είναι εντελώς άχρωμος -και το όνομά του μοιάζει με γλωσσοδέτη. Μετά ο Ομπάμα προσπάθησε να αποδώσει το ρόλο του υπ' αριθμ. 1 δημοσίου κινδύνου στο εμπορικό επιμελητήριο των ΗΠΑ, αλλά για τους περισσότερους Αμερικανούς το επιμελητήριο είναι κάτι τύποι με κοντομάνικα πουκάμισα και γραβάτες που συμμετέχουν στην παρέλαση της 4ης Ιουλίου. Προσπάθησε να τα βάλει με το «μεγάλο κεφάλαιο» και τις «διαβολικές επιχειρήσεις», αλλά αυτές είναι που προσφέρουν τις περισσότερες θέσεις εργασίας, με αποτέλεσμα το μήνυμά του να μην αποκτήσει σαφήνεια, παρά την αρνητική προδιάθεση του κοινού κατά των μεγάλων επιχειρηματιών.
Ο Ομπάμα βρίσκεται αντιμέτωπος με το κλασσικό πρόβλημα του ασύμμετρης απειλής: «ποιος είναι ο εχθρός μου -και πού βρίσκεται;», Στο Αφγανιστάν, ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους (David Petraeus) αναπτύσσει μια στρατηγική «καρότου και μαστιγίου» με τους Ταλιμπάν, πολεμώντας τους από τη μια, προσφέροντάς τους μια θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από την άλλη. Ε, αν αυτή η στρατηγική αποδειχτεί αποτελεσματική, ίσως κάποιοι να πρέπει να αναρωτηθούν μήπως θα έπρεπε να ο Ομπάμα να δοκιμάσει κάτι παρόμοιο με το «κόμμα του τσαγιού»: «Γιατί να μπορεί να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τους Ταλιμπάν, αλλά όχι με το "κόμμα του τσαγιού";» με ρώτησε κάποια στιγμή ο Δημοκρατικός πολιτικός σύμβουλος Ντάγκλας Σον (Douglas E. Schoen).
Η δημοσκόπηση της «ποστ» για το «κόμμα του τσαγιού» επιβεβαιώνει την αίσθηση του Σον. Παρά το ισχυρό ρατσιστικό ρεύμα στις τάξεις του (η δημοσκόπηση βρήκε πως το 11% των μελών του θεωρούν «σημαντική» ή «πολύ σημαντική» για το κίνημά τους τη θρησκεία του Ομπάμα ή την εθνοτική καταγωγή του) το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η οργή. Η εκδήλωση της οργής δεν είναι ωραίο θέαμα, αλλά ύπαρξή του είναι και κατανοητή και διαδεδομένη. Ποιος δεν εξοργίστηκε από τη «γέφυρα στο πουθενά»; Ποιος δε έχει θυμώσει με τις σπατάλες του κράτους, τις εξοργιστικές συντάξεις κρατικών αξιωματούχων, τους κακοφτιαγμένους δρόμους, τα άθλια σχολεία και την υψηλή φορολογία, με άλλα λόγια με ένα πολιτικό σύστημα που χρειάζεται απεγνωσμένα μεταρρύθμιση;
H επιθυμία για αλλαγή, ένα συναίσθημα συγγενές με την οργή, ήταν αυτό που εκτόξευσε τον Ομπάμα ως το Λευκό Οίκο. Καθώς το «κόμμα του τσαγιού» εμφανιζόταν στην πολιτική σκηνή, αυτό το ποτάμι της οργής συνέκλινε μαζί του, όχι τόσο λόγω των κοινωνικών του θέσεων, αλλά σήμερα το σημαντικό είναι η οικονομία.
Όπως διαπίστωσε η «ποστ», αυτό το συναίσθημα της οργής, συν η γενικευμένη δυσπιστία προς την κυβέρνηση, είναι που κυριαρχούν στα περισσότερα μέλη του «κόμματος του τσαγιού». Η κομματική ταύτισή τους βρίσκεται σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα. Ο Ομπάμα, που έχει να επιδείξει σχεδόν μηδενικό πολιτικό έργο, πρέπει να βρει τρόπο να επικοινωνήσει με αυτούς τους ανθρώπους. Αντ' αυτού, κατόρθωσε να μεταβληθεί σε ενσάρκωση του μεγάλου κράτους, όχι μόνο χάρη στις πολιτικές του πρωτοβουλίες (όσο απαραίτητες κι αν υποθέσουμε πως ήταν αυτές) αλλά και χάρη στην προσωπικότητά του και της απομόνωσής του στο Λευκό Οίκο. Τα 'βαλε με τους λομπίστες, αλλά ο ίδιος έγινε ο μεγαλύτερος λομπίστας απ' όλους. Απέτυχε.
Το «κόμμα του τσαγιού» ήρθε για να μείνει, αν μη τι άλλο διότι και το διαδίκτυο ήρθε για να μείνει. Αλλά τα συναισθήματά του και η μεμψιμοιρία του μπορούν να απορροφηθούν, να προσαρτηθούν, να μετασχηματιθούν, να ενταχθούν και πάλι σε μια πολιτική αφήγηση που κάποτε ο ίδιος ο Ομπάμα είχε εκπροσωπήσει και υπερασπιστεί.
Καθ' α γνωρίζω, το «κόμμα του τσαγιού» είναι ανοικτό σε όλους. Το μόνο που χρειάζεται για να γίνεις μέλος του, είναι η οργή.
Ο Richard Cohen είναι επιφυλλιδογράφος της «Ουάσινγκτον Ποστ»
Πηγή: Washington Post μέσω www.ppol.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου