Ποιος θα Φέρει τη Μαρί Λεπέν στην Ελλάδα?

(του Νίκου Γεωργιάδη)

Ο Αχμαντιμετζάντ διαθέτει οπαδούς στην Αθήνα οι οποίοι ορκίζονται στο όνομα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα τον οποίο επικαλείται. Ο Μιλόσεβιτς διέθετε σαφώς περισσότερους οπαδούς στην Αθήνα παρά στο Βελιγράδι. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Μουαμάρ Καντάφι. Περιέργως οι οπαδοί των τριών αυτών ιερών τεράτων του αγώνα κατά των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της Δύσης γενικότερα είναι οι ίδιοι οι οποίοι τάσσονται κατά του Σχεδίου Ανάν, ανακαλύπτουν τις κρυφές διασυνδέσεις του ΔΟΛ με τη Χούντα, διέπονται από αντισλαβομακεδονικό οίστρο, αποκαλούν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο πράκτορα της ΜΙΤ, θεωρούν πως η Ρωσία για κάποιους λόγους είναι ο ενδεδειγμένος σύμμαχος της Ελλάδας και εξηγούν την ήττα του Καραμανλή ως μεθόδευση των ιμπεριαλιστών διότι αναβάθμισε τις σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα. Γι’ αυτούς οι δικτάτορες είναι λαϊκοί αγωνιστές, θύματα του καπιταλισμού. Δεν ενοχλεί ότι δολοφονούν, φυλακίζουν αντιπάλους και θησαυρίζουν στην πλάτη των λαών τους.

Στο όνομα του πατριωτισμού

Αυτοί οι οπαδοί, είτε στην Ελλάδα είτε στην Κύπρο, βρίσκονται σε όλες τις δεξαμενές ψηφοφόρων. Στο ΠΑΣΟΚ συγκροτούσαν ισχυρό πυρήνα και ενεργούσαν κάποτε  εντός του πλαισίου της ελληνοσερβικής φιλίας και του αντισκοπιανού μετώπου. Ήταν εκείνοι οι οποίοι ως εκπρόσωποι του αντρεϊκού ΠΑΣΟΚ τάσσονταν με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο πίνοντας τον καφέ τους στο γνωστό στέκι της Μηλιώνη. Οι άλλοι καραδοκούσαν χαιρέκακα εντός της βαθιάς Νέας Δημοκρατίας και στο παρακλάδι της …την Πολιτική Άνοιξη. Αργότερα μετακόμισαν μαζικά και στελέχωσαν την προεδρική ομάδα του Αντώνη Σαμαρά. Ήταν αυτοί, οι πατριώτες, οι οποίοι, μαζί με τους Πασόκους, διέπραξαν το έγκλημα με τη μεθοδευμένη έλευση του Οτζαλάν στην Ελλάδα. Ο ένας από αυτούς βολτάριζε ανενόχλητος στους διαδρόμους του ΥΠΕΞ ελέω Πάγκαλου, μάλιστα Πάγκαλου. Ήταν εκείνος που διέπραξε τη μεγαλύτερη προβοκάτσια της Μεταπολίτευσης και έφερε στο Ελληνικό τον αρχηγό του PKK γνωρίζοντας άριστα τις επιπτώσεις των ενεργειών του.

Πολλοί από τους οπαδούς αυτούς εντάχθηκαν στην ακροδεξιά, όπως ένας σημερινός βουλευτής, νεοδημοκράτης γαρ, όστις τσακώθηκε προ πολλών ετών με τον Γιώργο Παπανδρέου, υπουργό Eξωτερικών τότε. Αιτία …ένα απόρρητο έγγραφο. Αντιτάχτηκε το Υπουργείο Άμυνας και ο Άκης Τσοχατζόπουλος, εκτέθηκε ο διπλωμάτης με βαθμό πρέσβη τότε. Είχε ομολογουμένως συντάξει μία από τις καλύτερες αναλύσεις για την Τουρκία έχοντας αντιληφθεί το ρόλο του Ερντογάν. Το καλό να λέγεται. Τη «ζημιά» την έκανε ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύοντας το απόρρητο έγγραφο του πρέσβη. Στο ΥΠΕΞ τότε υπήρχε μία συγκροτημένη ομάδα που ορκιζόταν στο όνομα του Μιλόσεβιτς και αντιλαμβανόταν την εξωτερική πολιτική ως ακολουθία συνωμοσιών και ίντριγκας. Αυτή η ομάδα «ανδρώθηκε» γύρω από τον Κ. Μητσοτάκη, εκείνη την αποφράδα τριετία. Κάποιοι από αυτούς στελεχώνουν σήμερα τις παραφυάδες των «πατριωτικών ομάδων παρέμβασης». Είναι γραφικοί αλλά και φανατικοί. Εργάζονται υπογείως και μεθοδευμένα. Πρωτοστάτησαν στην απόρριψη του Σχεδίου Ανάν με στημένες δίκες στην Κύπρο κατά δημοσιογράφων και πολιτικών οι οποίοι τάσσονταν υπέρ του σχεδίου. 

Η ΕΟΚΑ Β΄ ξαναξυπνά  

Είναι οι ίδιοι κύκλοι που «αποκάλυψαν» δήθεν ένα ανυπόγραφο και αδιαβάθμητο έγγραφο που συνέταξε η ΚΥΠ το 1974 και το παρέδωσε στον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο Καραμανλής το έδωσε στον Μακάριο και αυτός γέλασε με την ψυχή του. Αυτό το κυπατζίδικο έγγραφο επικαλέστηκε ο περίφημος βουλευτής του ΔΗΚΟ στην Κύπρο για να εμπλέξει το μακαρίτη τον Χρήστο Λαμπράκη στο πραξικόπημα του Νίκου Σαμσών. «Σε κανονικές συνθήκες θα ήταν ένας παλιάτσος. Σήμερα είναι βουλευτής» επισήμαινε με νόημα γνωστό στέλεχος του ΑΚΕΛ σε κατ’ ιδίαν συνομιλία με δημοσιογράφους. Προσέξτε. Αυτοί οι «πατριώτες» δεν ασχολούνται με το εάν οι «αποκαλύψεις» τους είναι αληθείς ή χαλκευμένες. Τους ενδιαφέρει μόνο ο αποπροσανατολισμός. Ούτε τους ενδιαφέρει εάν αντιμετωπίζονται ως γραφικοί. Τη δουλειά τους να κάνουν. Γιατί όμως ενέπλεξαν έναν Έλληνα εκδότη στη μεγαλύτερη εθνική προδοσία της μεταπολεμικής Ελλάδας; Το γρίφο αυτό φαίνεται πως λύνει ο Μακάριος Δρουσιώτης, ο άριστος συνάδελφος από τη Λευκωσία, ο οποίος αποκαλύπτει με δημοσίευμά του στην εφημερίδα «Πολίτης» ένα παρασκήνιο στο οποίο συμμετείχαν κοινοβουλευτικοί και εξωκοινοβουλευτικοί κύκλοι της Κύπρου. Δεκαετίες μετά το πραξικόπημα και την εισβολή της Τουρκίας επιχειρείται να παρουσιαστεί η υπόθεση ανατροπής του Μακάριου ως προϊόν «ευρύτερης αποδοχής». Το μίσος της ΕΟΚΑ Β΄ κατά του Μακάριου καταλήγει στην ολική επαναφορά του «σκύλου της ΕΣΑ». 

 

Ο αχταρμάς 

Σε αυτό τον αχταρμά βυθίζεται όλο και περισσότερο η χώρα. Στην κουστωδία των πατριωτών-λαϊκιστών του ΠΑΣΟΚ και της Λαϊκής Δεξιάς σύρθηκαν σιγά σιγά καταρχήν το ΚΚΕ και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ. Ως περισσότερο «εκπαιδευμένοι» κατάφεραν να ελέγξουν το παιχνίδι. Σε αυτό το  παιχνίδι και η περίφημη και κατά κοινή ομολογία γραφικότατη «Σπίθα». Το μνημόνιο τους προσέφερε την τέλεια κάλυψη και το απόλυτο άλλοθι. Έκτοτε ξεσπάθωσαν. Οτζαλάν, Ανάν, μνημόνιο, ιμπεριαλιστές, Μιλόσεβιτς και Καντάφι συνιστούν τον ιδεολογικό χυλό που διαθέτουν στον εγκέφαλό τους. Από τους «πατριώτες» του ΠΑΣΟΚ έως τον Παπαθεμελή και από την ακροδεξιά του Σαμαρά έως τον Αλαβάνο, μέσω συνδικαλιστών, επαγγελματιών του λαϊκισμού, γηραλέων κομμουνιστών του Περισσού και φλύαρων «τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας» της
Κουμουνδούρου.

Η όποια σκέψη για αλλαγή στην Παιδεία ή την Υγεία, ακόμη και η υγιέστερη κατά το δυνατόν προσέγγιση των προβλημάτων, προσκρούει στον κλοιό της «πατριωτικής φάλαγγας» από τους ακροαριστεριστές έως τους γραφικούς υπερδεξιούς του ΛΑΟΣ. Στη μέση έχουν στήσει χορό οι συνδικαλιστές. Σοβαροί εκπαιδευτικοί, έντιμοι γιατροί, σωστοί άνθρωποι παγιδεύτηκαν ανάμεσα από τον τρόμο μπροστά στην επερχόμενη ανέχεια και τη συνολική απόρριψη την ιδέας περί απώλειας κεκτημένων. Όχι, δεν ζουν σε άλλον πλανήτη οι εφοριακοί οι οποίοι έχουν κηρύξει άτυπη λευκή απεργία. Ούτε οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι δεν συζητούν ούτε καν τη στοιχειώδη  μετακίνηση από το τερατώδες δημιούργημα που οικοδόμησαν τα συνδικαλιστικά τους όργανα σε συνεργασία με το κράτος τις πρόσφατες δεκαετίες. Ούτε οι γιατροί του ΙΚΑ, οι συνδημιουργοί αυτού του απόλυτου αίσχους,  της δομημένης απομύζησης  των ταμείων των  εργαζομένων, ζουν σε άλλον πλανήτη, ούτε οι φαρμακοποιοί. Με επίκεντρο το μνημόνιο και άξονα την «ελληνικότητα του μπουρδέλου που συνδημιούργησαν» μετά των κομμάτων εξουσίας και των αριστερών παραφυάδων  της παραεξουσίας, έχουν υψώσει το τείχος της απόρριψης. Σε αυτή την «οικοδομή» μπορεί κανείς να ακούσει τις ίδιες σχεδόν κουβέντες από ένα συνδικαλιστή του ΣΥΡΙΖΑ ή ένα βουλευτή του ΛΑΟΣ. Όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης. Η ημερομηνία αυτή έχει να κάνει με  την Κυριακή εκείνη των εκλογών όπου μία αντίστοιχη Μαρί Λεπέν θα καταγοητεύσει το Περιστέρι και το Μπουρνάζι και θα σαρώσει με το ακροδεξιό της χαμόγελο τη Β΄ Αθηνών. Τότε οι «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» θα λουφάξουν, αλλά θα είναι αργά. 

Πηγή:  Athens Voice, 30.03.2011

Changing Education Paradigms (Amazing Presentation)

Do Schools Kill Creativity? - Sir Ken Robinson

Ελληνικά Σχολεία 2011

Τα άδεια βαρέλια κάνουν πάντα πολύ θόρυβο

 

(Του Αντρέα Ζαμπούκα)

Η αβάσταχτη  ελαφρότητα  των  νέων ανακοινώσεων  της  Υπουργού Παιδείας για  το  Νέο Λύκειο.

 “ Χρειαζόμαστε  ένα Λύκειο  δημιουργικό και  ελεύθερο. Για να μπαίνουν οι νέοι  πλούσιοι και  σπάταλοι  από τη  φύση  τους  και  μη  βγαίνουν  κακομοίρηδες  κι ανήμποροι  από  τα  λάθη  τους.  Ας  σταματήσουν  κάποτε  οι  Υπουργοί  να ανακοινώνουν  « αλλαγές». Δεν  υπάρχουν  ανακοινώσιμες αλλαγές  που  μπορούν ν΄ αλλάξουν τον κόσμο. Οι μεγάλες ανατροπές έρχονται  σ΄ αυτό που  ζούμε καθημερινά  στην τάξη, στο πως  διαβάζουμε ένα κείμενο, το οποιοδήποτε κείμενο, στο  πώς κοιτάμε  το  συμμαθητή μας, στο πως αγαπάμε το  δάσκαλο η το  μαθητή μας, στο  πώς  ονειρευόμαστε  την αυριανή μέρα  στο σχολείο και στη ζωή μας. Και  κάτι  τελευταίο, αφιερωμένο  σε  μαθητές, γονείς και  δασκάλους :  ‎"Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Άμα δε σωθεί εγώ θα φταίω". Ν. Καζαντζάκης.”

Δεν χρειάζεται  κανείς  να  μπει  στη  διαδικασία  αξιολόγησης  των  νέων  εξαγγελιών της κυρίας Διαμαντοπούλου  για  το  Λύκειο  . Αν θα  υπάρξει  ποιοτικό  αποτέλεσμα  θα  φανεί  στην πράξη,  όταν περάσει  ο καιρός κι αλλάξει ο  ρυθμός της  λειτουργίας του σχολείου. Εγώ θα  προσπαθήσω απλά και  επιγραμματικά  να  διαπιστώσω  κάποια σημαντικά  σημεία  , πρώτον, στην  τακτική  του  Υπουργείου και δεύτερον, στη  βασική λειτουργία  του  Λυκείου, ανεξάρτητα  από  μέτρα  και  αλλαγές που γίνονται εδώ και τρείς δεκαετίες.

Η τακτική  του  Υπουργείου

 H  φιλοσοφία  της  εξουσίας είναι  πάντα  η  ίδια κι απαράλλαχτη, σχέδια  ,  ανακοινώσεις ,  στη  συνέχεια  φοβερός  θόρυβος  από τα  ΜΜΕ  και στο  τέλος  συγκρούσεις  μεταξύ εμπλεκόμενων παραγόντων όπως είναι  οι  καθηγητές, οι γονείς και οι μαθητές. Το  αποτέλεσμα , βέβαια, είναι  πάντα  το  ίδιο, ένα απόλυτο τίποτα! Εγώ , προσωπικά , από τότε που τέλειωσα το σχολείο το 1987  έζησα από  κοντά , περίπου, πέντε «θεωρητικές» αλλαγές στο Λύκειο με  βαρύγδουπες ανακοινώσεις  Υπουργών. \Με μεγάλη  σιγουριά, διαβεβαιώνω ότι  δεν  άλλαξε  τίποτα  , τίποτα απολύτως!

Παρατηρήσεις, σχετικά με το  Λαικισμό του Υπουργείου.

• Αν ήθελε  το  Υπουργείο  να κάνει  αλλαγές  θα  μπορούσε  να  τις  κάνει σταδιακά και  χωρίς να τις ανακοινώσει  με τεράστιο θόρυβο  για  προβολή στα ΜΜΕ.
• Οποιαδήποτε  αλλαγή  , όπως για  παράδειγμα  η ερευνητική εργασία, δεν χρειάζεται  να παρουσιάζεται  ως  μεγάλη επινόηση των ειδικών . Απλά  θα  μπορούσε να σταλεί  εγκύκλιος στα σχολεία  και  να ενταχθεί στο ωρολόγιο πρόγραμμα και  στην αξιολόγηση χωρίς τυμπανοκρουσίες.
• Όταν η Υπουργός και  ιδιαίτερα  η  Υφυπουργός κα. Χριστοφιλοπούλου αναφέρεται στον περιορισμό  του Φροντιστηρίου, καταλαβαίνει κάποιος ότι λέει  πράγματα που ούτε η ίδια   πιστεύει. Το κάνει  όμως  επειδή θέλει  να  «χαιδέψει» τα αυτιά  των γονέων. Το  Φροντιστήριο  δεν  έχει  σχέση  με αλλαγές  και  μαθήματα  στο  Λύκειο αλλά  με την  αδυναμία  του  κράτους  να  πείσει  για  την αξιοπιστία  και  το  κύρος  του. Ακόμα  πώς  είναι  δυνατόν  να  αναφέρεται  απαξιωτικά  για  έναν  θεσμό  που  εδώ και  σαράντα  χρόνια λειτουργεί  και απασχολεί  πάνω  από  150.000  ανθρώπους; Στα Φροντιστήρια , δηλαδή  δεν εργάζονται  Έλληνες  αλλά  ξένοι; Δεν ανήκουν τα  Φροντιστήρια  στο  Υπουργείο  Παιδείας;
• Για  άλλη μία  φορά  η κα. Διαμαντοπούλου  δίνει  τόσο μεγάλη σημασία  στα  μαθήματα  και  τις  ώρες θεωρώντας δεδομένο  ότι  οι  καθηγητές  είναι  σε θέση  να τα  πραγματοποιήσουν. Έχει  παρακολουθήσει  μάθημα  σε τάξη να  δει  τι  γίνεται; Κάποιος πρέπει να της πει ότι  σε αρκετές περιπτώσεις  οι καθηγητές δεν  ασχολούνται  με  το  μάθημα  αλλά  αγωνίζονται  απλά να επιβάλουν την τάξη. Ποιο σύστημα και  ποια  μαθήματα  θα  το διορθώσουν αυτό;

Η  λειτουργία  του  Λυκείου

Μαθητές , γονείς και καθηγητές  βιώνουν  ένα  «σουρεαλιστικό πλαίσιο»  , μια τρελή κατάσταση  που  οδηγεί  στη  βαθμοθηρία, στο  χάσιμο  πολύτιμου  χρόνου, ειδικά για την εφηβεία των νέων, και  τελικά  στην αδιαφορία  και  την αλλοτρίωση. Για  σκεφτείτε, πόσες  ώρες  άχρηστων  γνώσεων  στη σχολική τάξη, πόση  τυποποιημένη εξάσκηση  στο  Φροντιστήριο , πόσος πανικός  στο  σπίτι  για τη  βαθμοθηρία, καταστρέφουν την προσωπικότητα  του  μαθητή  και  τον  κάνουν απάνθρωπο  και  σχεδόν ανήθικο. Επίσης  η  έλλειψη πειθαρχίας  σε συνδυασμό  με  την κουλτούρα του  γηπέδου  στη συμπεριφορά  των  μαθητών, δημιουργεί ένα κλίμα  αδιαφορίας απ΄ όλους ,χωρίς στο τέλος κανείς να  είναι ευχαριστημένος για τίποτα.

Παρατηρήσεις  σχετικά  με  τη  λειτουργία  του  Λυκείου.

• Τα  σχολεία  πρέπει  να αυτονομηθούν   και  να περάσουν  εξολοκλήρου  στη δικαιοδοσία  των  Δήμων. Έτσι  θα  συνδεθούν άμεσα  με τη τοπική κοινωνία  και  θα  εξυπηρετήσουν  τις  ανάγκες της.  Mαθήματα  επιχειρηματικότητας, θεατρικής, διατροφικής, περιβαλλοντικής  αγωγής,  καινοτομίες , αθλητισμός διάφορες δράσεις θα μπορούν  να εκπονούνται  από  τον  υπεύθυνο παιδείας του  κάθε Δήμου σε  συνεργασία  με τους διευθυντές των σχολείων. Κι  αν κανείς αναρωτηθεί για την ποιότητα του προσώπου  που  αναλαμβάνει  τα εκπαιδευτικά του Δήμου, έχω να του πω ότι ,εκ των πραγμάτων , όταν δοθούν τόσο μεγάλες αρμοδιότητες, ο Δήμαρχος θα αναγκάζεται να διορίζει Αντιδήμαρχο Παιδείας  έναν ικανό πνευματικό άνθρωπο  που  δεν  θα  τον  εκθέσει  στο Υπουργείο και στους ψηφοφόρους του.
• Ο  Διευθυντής  του  κάθε  Λυκείου έχει την μεγαλύτερη ευθύνη στη διαμόρφωση  του προγράμματος  αλλά  παράλληλα  πρέπει  να αξιολογείται  , αυτός  και  το  σχολείο του, για  τις επιδόσεις  τους , όχι τόσο στις Πανελλαδικές εξετάσεις αλλά σε διάφορες καινοτόμες δράσεις.
• Οι  καθηγητές χρειάζονται επιμόρφωση και  αυστηρή  αξιολόγηση  για  ν΄ αρχίσουν οι ίδιοι να σέβονται τον εαυτό τους. Δεν είναι δυνατόν να κάνουν ορθογραφικά λάθη, να δίνουν μαυρισμένες φωτοτυπίες στους  μαθητές τους, να μην μπορούν να διδάξουν κατεύθυνση  ή  να διακατέχονται  από σύνδρομα  του  παρελθόντος.
• Μάλλον είναι  απαραίτητο να αρθεί η μονιμότητα  των  εκπαιδευτικών. Είναι  σαφές ότι  το  σχολείο  δεν είναι  χώρος  για  επαγγελματική  ασφάλεια  κάποιων συντηρητικών ανθρωπάκων που δεν κάνουν τίποτα  για  να μην εκτεθούν.
• Οι  γονείς   οφείλουν να  συμμετέχουν ενεργά   στη  λειτουργία  της  σχολικής  μονάδας, όχι  για  να τη  «λένε» στους  καθηγητές αλλά για να  προσφέρουν  δημιουργικά  στο  αυτόνομο  σχεδιασμό  που  κάθε  σχολείο  θα εκπονεί, ξεχωριστά από τα  άλλα  και  ανεξάρτητα  από το  Υπουργείο , κάθε χρόνο.
• Οι  μαθητές , είναι  απαραίτητο,  να  ενταχθούν σ΄ ένα πλαίσιο  πειθαρχίας  που  θα  τους εξασφαλίσει  κυρίως  αυτοσεβασμό  αλλά και  συνεργασία  με τους άλλους. Άλλο  είναι  αυταρχισμός κι άλλο πειθαρχία. 
• Το  Υπουργείο  Παιδείας, αποτελεί  επιτακτική ανάγκη, να  σταματήσει  να κατευθύνει τα  προγράμματα  των  σχολείων! Μόνο έλεγχο μπορεί να ασκεί. Πρέπει  να  εμπιστευθεί  περισσότερο  αξιόλογους  ανθρώπους  που θα  τα διευθύνουν  οι ίδιοι  μαζί με τις  τοπικές κοινωνίες . Τι να τα κάνουμε τα  προγράμματα  και  τα  μαθήματα   αφού  έχουμε  ξενερώσει  όλοι  με  τις  αποτυχημένες  προσπάθειες τόσων χρόνων!

Συμπέρασμα : Χρειαζόμαστε  ένα Λύκειο  δημιουργικό και  ελεύθερο. Για να μπαίνουν οι νέοι  πλούσιοι και  σπάταλοι  από τη  φύση  τους  και  να μη  βγαίνουν  κακομοίρηδες  κι ανήμποροι  από  τα  λάθη  τους.  Ας  σταματήσουν  κάποτε  οι  Υπουργοί  να ανακοινώνουν  « αλλαγές». Δεν  υπάρχουν  ανακοινώσιμες αλλαγές  που  μπορούν ν΄ αλλάξουν τον κόσμο. Οι μεγάλες ανατροπές έρχονται  σ΄ αυτό που  ζούμε καθημερινά  στην τάξη, στο πως  διαβάζουμε ένα κείμενο, το οποιοδήποτε κείμενο, στο  πώς κοιτάμε  το  συμμαθητή μας, στο πως αγαπάμε το  δάσκαλο η το  μαθητή μας, στο  πώς  ονειρευόμαστε  την αυριανή μέρα  στο σχολείο και στη ζωή μας.

Και  κάτι  τελευταίο, αφιερωμένο  σε  μαθητές, γονείς και  δασκάλους :  ‎"Να αγαπάς την ευθύνη.Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Άμα δε σωθεί εγώ θα φταίω". Ν. Καζαντζάκης

(Δημοσίευση για το www.greek-articles.blogspot.com)

Το Ελληνικό Κράτος σκοτώνει τους Πολίτες του

Το Κράτος σε σκοτώνει!

(του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου)

Tα κανάλια και οι εκδότες που έχουν λόγους να καλλωπίζουν την κυβέρνηση (δυο πουτάνες κάθονται αντικριστά κι η μία βάφει την άλλη) παρουσιάζουν τις πρόσφατες κινήσεις περίπου ως αναγέννηση εκ της τέφρας μας. Μιλούν για νέο Κράτος Δικαίου και επιτέλους, βρε παιδί μου, ευρωπαϊκής τάξεως. Κάπου που μπορείς να πας να γαμήσεις και να γαμηθείς σαν κύριος (όχι οι παλιές γυφτιές, που όποιος πρόλαβε, τον Κύριον είδε!).

Εγώ πιστεύω ότι αυτό το Κράτος είναι το εγκληματικότερο που είχαμε ποτέ. Το πιο υποκριτικό. Το πιο ξεπουλημένο. Το πιο χρεοκοπημένο. Γιατί ούτε δίκαιο και δημοκρατικό και ισόνομο είναι - ούτε το παλιό γλυκό μπουρδέλο που άφηνε και τον φτωχό πλαγίως να χαρεί. Πλαγίως, ναι. Αλλά μήπως ποτέ οι λεωφόροι ήταν ανοιχτές για τους εξωφυλαρούχες; Εκεί πάντα η Λάτση, ο Μπόμπολας και ο Βαρδινογιάννης τρέχουν με τις αυτοκινητάρες τους - συνθλίβοντας όποιον δεν τους μοιάζει. Και το Κράτος, δεκαετίες, αιώνες τώρα, με τέτοιες προσωπικότητες παντρεύεται και κάνει παιδιά, η γλυκιά ευωχία μεταξύ κατεργαρέων, χέρια που αλληλονίβονται - γλίτσα ουρανομήκης.

Πριν από την Επιχείρηση Αρετή, ο απλός άνθρωπος, εξοστρακισμένος στην ίδια του τη χώρα, πεταγμένος σαν σκυλί από το άνομο ντινέ, προδομένος, εξαπατημένος, συντεθλιμμένος μεταξύ ανάγκης και διάψευσης, κοίταζε να μπαλωθεί. Με τον τρόπο του Καραγκιόζη και του σιορ Διονύσιου. Κολακεύοντας. Ζητώντας χατίρια και ρουσφέτια. Χρησιμοποιώντας τα κόμματα σαν μασονία της ενορίας του. Αναγκάστηκε και έγινε καταφερτζής. Ψευταράκος. Γατόνι. Γιατί δεν είχε παιδεία. Και γιατί δεν υπήρχε κανείς να του δώσει παράδειγμα αξιοπρέπειας. Μήπως υπήρξαν ποτέ αληθινά σχολειά; Μήπως υπήρξαν ποτέ αληθινοί δημόσιοι άντρες; Παντού ανθρωπάκια, βλακώδης πολιτικοποίηση και ημιμάθεια. Τον κυβερνούν εσαεί νάνοι. Κλέφτες. Και ψεύτες. Και το μόνο που απέμενε για να στηρίζει τη ραχοκοκαλιά του (η μνήμη του απλού, αξιοπρεπούς πατέρα του, η ψυχωμένη μάνα του στο νησί, η εντιμότητα των παλιών, φτωχών ανθρώπων) ξέφτισε κι αυτό στο χύμα της μεγάλης πόλης, της ζαλισμένης νέας κοινωνίας που αλλού πατεί κι αλλού βρίσκεται - παραδομένη στο αχανές βιζιτάδικο της ιδιωτικής τηλεόρασης. Χάθηκε κι αυτός στον πολτό - διπλά εξαπατημένος.

Και τώρα έρχεται αυτή η στιγμή του Εθνικού Ξεβρακώματος. Που το αιώνιο κορόιδο καλείται πάλι να πληρώσει τα σπασμένα. Μόνο που ο λογαριασμός αυτήν τη φορά είναι αβάσταχτος. Ενώ οι πρωτεργάτες της κλοπής, τα παλιόπαιδα τα ατίθασα κυκλοφορούν ακόμα στα ακριβά εστιατόρια, τα Παρίσια και το Σεν Μπαρθ και ούτε ένας δεν έχει τιμωρηθεί - έστω για τα μάτια του κόσμου. Ούτε ένας. Και ούτε μια περιουσία δεν έχει δημευθεί. Λες και τα κλεμμένα ανελήφθησαν στον ουρανό σαν την ωραία Ρεμέδιος. Και έχει το θράσος ο απαράδεκτος και επικίνδυνος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης να λέει στον φτωχό άνθρωπο ότι μαζί φάγανε τα λεφτά! Λες και μοιράστηκε ο υπουργός Αμύνης με τον Μήτσο το γερμένο υποβρύχιο. Λες και συμμετείχε στα ντιλ της Ολυμπιάδας, στο ντιλ του αεροδρομίου και στο ατέρμονο έγκλημα των απευθείας αναθέσεων η κυρα-Γεθσημανή. Ισοφαρίζει τους εθνικούς προδότες με τον κακομοίρη που ζήτησε ένα ρουσφέτι - εάν αυτό δεν είναι ελεεινή στρεψοδικία, τι είναι;

Και, βεβαίως, στα υψηλά κλιμάκια της κοινωνίας το πάρτι βοά αέναο. Αν και θα έπρεπε κάποιος να σταθεί στο κέντρο της γιορτής και να ρωτήσει τους εθνικούς «ευεργέτες» μας και τις λαμπρότατες σακαράκες που έχουν για συζύγους.

-Γιατί εσύ, γυναίκα που θεωρείσαι μανούλα των εθνών, δεν δίνεις τη μισή περιουσία σου για να σωθεί το κράτος που σ’ έκανε από κομμώτρια θεά; Πάλι ζάπλουτη θα είσαι!

-Γιατί εσύ, αγέρωχη βασίλισσα του γκλάμουρ, δεν πληρώνεις τουλάχιστον το μπάτζετ που διπλασίασες στην Ολυμπιάδα για να κάνεις το κομμάτι σου;

-Γιατί εσείς, που από τα δημόσια έργα αυτού του Κράτους γίνατε μεγιστάνες, δεν δίνετε το 20% της περιουσίας σας, έστω για να μην ψοφήσει ο καλός πελάτης σας και αύριο να του τα ξαναφάτε πάλι;

Διότι δεν είναι μόνο το επιχειρηματικό δαιμόνιο που έκανε τόσο πλούσιους τους πλούσιους Έλληνες. Είναι κυρίως η διαπλοκή τους με το Κράτος. Τα δείπνα στο Abreuvoir με τις κοιλάρες σε κοινή θέα - ξεδιάντροπα, ανενδοίαστα. Κι από κοντά, οι ελεεινοί μεγαλοδημοσιογράφοι της γενιάς μου, φιλιππινέζες επιχειρηματιών που αισθάνονται επιτυχημένοι επειδή μιλούν με τους υπουργούς on a first name basis.

Αλλά δεν περίμενα ποτέ από τους πλούσιους να θυσιαστούν για την εθνική ιδέα - πάνε αυτά. Κάποιος πολιτικός με εντιμότητα περίμενα να το κάνει. Γι’ αυτό στρέφομαι εκεί που πρέπει και ρωτώ:

Γιατί ο Αη-Γιώργης Παπανδρέου δεν έχει λάβει έστω ΕΝΑ επαχθές μέτρο εναντίον των υπερπλούσιων – ακόμα και δήμευση μέρους της περιουσίας τους; Γιατί βγάζει όλη τη χειρουργική του δεινότητα στο να κόβει το λαρύγγι των αδυνάτων; Σε ποιο ακραίο σημείο πρέπει να φτάσει η χώρα για να κάνει ένας τολμηρός άντρας μια τολμηρή πράξη; Ένας δίκαιος πολιτικός μια δίκαιη πολιτική;

Αντ’ αυτού, οι τελευταίοι του τροχού ρίχνονται στα λιοντάρια. Με συνοπτικές διαδικασίες. Και μετά οι κυρίες με τα μπότοξ θα βλέπουν στην τηλεόραση την Αθήνα να καίγεται και θα απορούν.

Πείτε μου, όμως: τι άλλο απομένει στον απλό, ξεζουμισμένο άνθρωπο από το να κάψει το σύστημα που τον τελείωσε; Δεν έχει πια να χάσει τίποτα. Του τα πήραν όλα. Ακόμα και τα επιβιωτικά κολπάκια του φτωχοδιάβολου. Το Κράτος δημιουργεί έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει, τον Δήμιό του. Τον πυρήνα της φωτιάς που θα το κάψει. Απλά μαθηματικά.

Οι παλιές αδικίες μεγαλώνουν. Οι απελπισμένοι απελπίζονται πιο πολύ. Και η μανούλα των media Mαριάννα Βαρδινογιάννη σκέφτεται τι να βάλει απόψε - μήπως το έξωμο;

Πηγή:  LIFO, 23.03.2011