Introduction
(Της Ειρήνης Χειρδάρη)
Μόνο μία αναγνώστρια κατάλαβε το παιχνίδι του προηγούμενου τεύχους. Από τις κατηγορίες με τα χειρότερα είδη γυναικών για τους άντρες, έλειπε μία. Εκεί μπαίνει το story του καθενός. Γιατί κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, με άλλο DNA, άλλα βιώματα, άλλα πρότυπα κι άλλη κουλτούρα για τις σχέσεις. Δεν γίνεται να τον κατατάσσουμε έτσι εύκολα σε κατηγορίες. Ό,τι γράφω εδώ βασίζεται πάντα σε μελέτες ψυχολόγων, σεξολόγων και συμβούλων σχέσεων, αλλά αφότου το διαβάσετε πρέπει να με αμφισβητήσετε και να ψάξετε να βρείτε το δικό σας, προσωπικό story, ποιο είναι. Για την ιστορία τώρα, η πραγματική Έφη Κ. -κι όχι οι αναγνώστριες που υπέγραφαν έτσι- μεγάλωσε από μια πολύ σέξι μαμά. Η οποία παντρεύτηκε έναν άντρα που ήταν ιδανικός για οικογένεια. Αλλά δεν ήταν κι αυτός που της άρεσε για σεξ. Η Έφη θεωρούσε θύμα τη μητέρα της.
Ότι δεν διοχέτευσε την δυναμική της, ότι όλο αυτό το σεξαπίλ πήγε άδικα. Όταν μεγάλωσε, προσπάθησε να μην γίνει σαν κι εκείνη. Να έχει μια έντονη σεξουαλική ζωή. Να μένει μόνο με τους πολύ καλούς της εραστές. Όμως, όταν το μοντέλο οικογένειας λέει «θύμα μαμά» -όπως τουλάχιστον την έβλεπε εκείνη- κάπως πρέπει να το εξυπηρετήσεις. Αλλιώς, πας ενάντια στον εαυτό σου και νιώθεις αποτυχημένη. Έστω κι αν η Έφη διάλεγε άντρες πολύ διαφορετικούς απ' τον πατέρα της -τα hot αρσενικά-, θα διάλεγε παράλληλα εκείνους που θα την έκαναν να νιώσει θύμα, με άλλο τρόπο. Τους μισογύνηδες. Γι' αυτό είχε ρίξει κουβάδες δάκρυα για τους έρωτές της· κανείς δε μπορεί να πάει ενάντια στο story του - ίσως μόνο μετά από χρόνια ψυχανάλυσης. Και πάλι διάλεγε ξανά και ξανά τον ίδιο τύπο άντρα γιατί οι κακές επιλογές μας είναι κάπως σαν το τσιγάρο. Όλοι ξέρουμε ότι κάνει κακό, αλλά δεν το κόβουμε, όχι γιατί είναι πραγματικά τόσο εθιστικό, απλά γιατί το να καπνίζουμε εξυπηρετεί κάποιους άλλους σκοπούς που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε.
Έτσι ακριβώς λειτουργεί το story και των αντρών. Πολλοί από τους αναγνώστες μου βλέπω να ερωτεύονται, κι όταν αυτό πάει να γίνει σχέση, βάζουν τρικλοποδιές οι ίδιοι και την υπονομεύουν. Αν το story σου λέει ότι δεν σου αξίζει μια όμορφη σχέση, ή ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο, μια ζωή θα επιβεβαιώνεσαι κάνοντας τις σχέσεις σου να αποτύχουν ή θα ψάξεις την ευτυχία μέσα στην πιο δυστυχισμένη σχέση. Οι άντρες αναγνώστες, μου στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ζουν ένα απίστευτα μπερδεμένο love life. Με παράλληλες σχέσεις, απιστίες και πινγκ πονγκ από το ένα πάθος στο άλλο (guys, το πραγματικό, πάντως, είναι εκείνο για το οποίο μπορείς να αφήσεις τα άλλα). Ενώ οι ίδιοι τα κάνουν μπάχαλο, δεν διατηρούν δα και λευκό ποινικό μητρώο σε μια καινούργια σχέση, δεν ξέρουν μετά τι έπαθε η άλλη και τους απάτησε και ορκίζονται να τη σκοτώσουν.
Κι είναι και συναισθηματικοί και μου στέλνουν δακρύβρεχτα mail όταν επιστρέφουν απ' τα μπουζούκια. Έχω καταλήξει ότι ο Έλληνας πρέπει να ζήσει το δράμα του, πάει και τελείωσε. Δεδομένου ότι δεν είχα και μακροχρόνιες σχέσεις με Έλληνες, μου ήταν δύσκολο αρχικά να πιάσω αυτή την ψυχοσύνθεση. Προσωπικά, έχω καλό CV στις σχέσεις κι αυτό σε μένα λειτουργεί έτσι ώστε να χάνω εντελώς το πάθος όταν βλέπω μπέρδεμα και ανισορροπία. Δεν το 'χα. Δεν μπορούσα να βοηθήσω τους άντρες αναγνώστες μου. Παρατηρούσα την ελληνική τηλεόραση, οι περισσότερες σχέσεις σε αυτήν είναι απίστευτα ανθυγιεινές και πολύπλοκες - άρα αυτές είναι το πρότυπο. Έψαχνα καιρό κάποιον να του παραδώσω τη μισή στήλη. Έφτασα μέχρι το βασίλειο των μουσών, εκεί που πάω όταν δεν έχω έμπνευση, μπα, μου είπαν, και τον Ροντρίγκο τον έκαψες στην προηγούμενη στήλη. Φυσούσα και ξεφυσούσα, διάβαζα και ξαναδιάβαζα τα mail, το πρότεινα σε κάποιον που αγαπούσα αλλά κι αυτός ήταν μπερδεμένος όπως οι αναγνώστες μου, αναρωτιόμουν μήπως να εκπαίδευα έναν από εκείνους που μου έστελναν mail, μέχρι που είχα μια έκλαμψη.
Τον guest δημοσιογράφο στον οποίο παραχωρώ τη μισή σελίδα στις επόμενες στήλες τον διάλεξα για τον φαλλοκρατισμό, τον αντρικό εγωισμό, τις φοβίες του απέναντι στις γυναίκες και γιατί έχει το μπέρδεμα και τον συναισθηματισμό του μέσου Έλληνα. Για την ακρίβεια, είναι το είδος άντρα που μου κάθεται στον λαιμό. Κι εγώ, άλλωστε, είμαι ό,τι μισεί εκείνος. Η εξυπνάκιας γκόμενα, η προχώ κι απελευθερωμένη, που, αν δεν τη σκοτώσει μέσα στα πέντε πρώτα λεπτά, θα τον ευνουχίσει - απόδειξη αυτού του φόβου του ότι bitch με ανεβάζει, bitch με κατεβάζει. (Εδώ που τα λέμε, είναι ωραίο να υπάρχει κι ένας άνθρωπος στην πόλη να ξέρει τι κουμάσι είσαι κατά βάθος.)
Πηγή: LIFO, 29.04.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου