Η Αθήνα με μισεί

H Αθήνα με μισεί γιατί την άφησα στα χέρια των μετρίων να την κυβερνήσουν.

(Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο)

Τις τελευταίες μέρες νιώθω την Αθήνα εχθρικότερη από ποτέ. Μάλλον οφείλεται και στη νέα ατμόσφαιρα, τη νέα σκηνοθεσία, το νέο μπάτζετ της. Παρακμή και η αίσθηση ότι κάτι απειλητικό πλησιάζει.

Βέβαια, οι γλεντζέδες το βιολί τους. Το Σάββατο ήταν το αδιαχώρητο στο Bios, στα υπόλοιπα μπαρ χαμός, ορδές στους δρόμους. Αλλά παντού κάτι φταίει, κάτι λείπει, κατι κακό έρχεται.

Τα βράδια, μόλις κλείνουν τα μαγαζιά, η Ερμού καταλαμβάνεται από εκατοντάδες μαύρους. Ανεβαίνοντας μετά το σινεμά προς το Σύνταγμα, η εικόνα είναι ακριβώς Ισλαμαμπαντ. Πίνουν, αράζουν στα κεφαλόσκαλα, σε κοιτάνε εχθρικά, αν πας να τους φωτογραφίσεις. Σκουπίδια, απλωμένα σεντόνια, ανεξέλεγκτη φάση. Τους συμπαθώ ως πρόσωπα, μισώ το κύκλωμα που τους συντηρεί. Είναι η πιο ισχυρή και πολυπλόκαμη μαφία -η Νιγηριανή- και πουθενά αλλού δεν βρήκε πιο πρόσφορο έδαφος όσο εδώ. Δεν είναι μόνο η ανημπόρια ενός κρατικού μηχανισμού, είναι και η εξωνημένη του νωθρότητα. Αν είχα ένα μαγαζί στα πέριξ, θα με είχαν οδηγήσει στην αυτοκτονία ή το λουκέτο. Γίνεται ντου και τρέχουν καταπάνω μας - ρίχνουν κάτω τη φίλη μου, εννοείται δεν γυρνάνε ούτε να τη δούνε.

Κατεβαίνοντας το πρωί για τη δουλειά, νιώθω τη νευρικότητα στο περιβάλλον. Όλοι στην τσίτα. Με το παραμικρό σε σπρώχνουν, φωνάζουν, κλειστοί δρόμοι για μαζικά συλλαλητήρια που έχουν μεν νόημα, αλλά ποτέ δεν αλλάζουν τίποτα πια, για να διασχίσουν δυο συνοικίες τα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα (αγορασμένα με δανεικά) λειώνουν στον ήλιο της υπόκωφης άνοιξης.

Το μεσημέρι σε έναν παράδρομο της Κλαυθμώνος που πάμε για ένα κουτούκι, στρίβεις κι είσαι αντιμέτωπος με ένα υπαίθριο αποχωρητήριο. Παντού ουρά και κόπρανα. Πρέπει να ανασηκώσουμε το φουρό μας, να περάσουμε - όπως στην Κόλαση ο Δάντης. Σε ακτίνα χιλιομέτρων γύρω απο το ιστορικό κέντρο της πόλης ο ίδιος σκουπιδότοπος. Κάντε τον κόπο να δείτε τη λίγδα στα κράσπεδα της πλατείας Συντάγματος. Τέσσερα χρόνια περνάω κάθε μέρα από το πεζοδρόμιο της Εθνικής Τράπεζας Σταδίου και Καραγεώργη και δεν την έχουν πλύνει ούτε μία (1!) φορά. Παντού αποτσίγαρα και ράκη. Και σε όλες πια σχεδόν τις κεντρικές πλατείες τα πιο μεγάλα ράκη - τα ανθρώπινα. Όταν δεν ζητιανεύουν, τρυπιούνται. Και όταν δεν είναι ντάγκλα, βρίζουν. Για να περάσεις από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, ανάπηροι Πακιστανοί που πλένουν τζάμια, παιδιά ξυπόλυτα, γριές, δεκάδες αναξιοπαθούντες (που δεν ξέρεις αν είναι ξέμπαρκοι μιας προσωπικής συντριβής, ή είναι ταλαίπωροι υπάλληλοι μιας άλλης ισχυρής μαφίας) σε γεμίζουν ενοχή και απελπισία - εκτός κι αν είσαι αναίσθητος και το μόνο που σε νοιάζει είναι η τσόντα που κατέβασες της Τζούλιας...

Σε αυτήν την εφημερίδα θέλουμε κάθε εβδομάδα να βλέπουμε λίγο θετικά τα γεγονότα. Συχνά υπερτονίζουμε τα ωραία πράγματα που συμβαίνουνε στην πόλη - τα νέα, δημιουργικά παιδιά, μια νέα μποέμικη αντίληψη των πραγμάτων, μια νέα τέχνη πειραματική, ή ό,τι αξίζει από τα παλιά, κι ας είναι αθέατο. Όμως, η πραγματικότητα έχει αγριέψει. Οι ριζικές ανάγκες στραγγαλίζουν την καλλιγραφία και το αίτημα της πολιτικής είναι εκκωφαντικότερο παρά ποτέ. Η πόλη αυτή έχει ασκημύνει και έχει γονατίσει κι η πόλη αυτή δείχνει να μας μισεί. Διότι εμείς την καταντήσαμε έτσι. Εμείς και όσοι εκλέγουμε για να τη διαχειρίζονται - χρόνια και χρόνια.

Εάν δεν την αγαπήσουμε όχι καλοπερνώντας μόνο, αλλά και ορίζοντας νέους, ηθικότερους και αποτελεσματικότερους τρόπους για να διακυβερνάται, η πόλη αυτή θα μας μισεί και θα μας σκοτώνει όπως τη σκοτώνουμε. Στα πάρκα, στους ελαιώνες, στα μπαζωμένα ποτάμια, στις παραλίες σκουπιδότοπων, στους κακόφημους δρόμους, στις πλατείες των τζάνκις, στα αγέλαστα και αγενή πρόσωπα των Αθηναίων - τα αγενέστερα της Ευρώπης.

Η LifO θα παραμένει μια εφημερίδα που βλέπει την ομορφιά όπου υπαρχει. Αλλά δεν μπορεί να προσποιείται πια τη χαζοχαρούμενη.

Πηγή: LIFO, 10.03.2010

Η Διαχείριση της Κρίσης από τους Έλληνες

Μεγάλες στιγμές, μικροί άνθρωποι

(Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο)


Έχω κακό προαίσθημα για την κρίση, γνωρίζοντας τη φύση και τον χαρακτήρα των Ελλήνων. Είναι ο πιο εγωιστής και εξυπνάκιας λαός της Ευρώπης - από τις πόλεις κράτη καταλήξαμε στους ανθρώπους νησιά. Καθένας για πάρτη του και ο θεός εναντίον όλων. Ζητάμε την εμπιστοσύνη των αγορών, όταν ο ένας δεν εμπιστεύεται τον άλλον. Από τη «Διχόνοια» του Σολωμού έως σήμερα οι Έλληνες υποψιάζονται και διαβάλλουν τον γείτονά τους, κοιτάζοντας μόνο την ευμάρεια του σογιού του - αυτής της ήπιας μαφίας που γέννησε την αναξιοκρατία και τον νεποτισμό, δημιουργώντας καθ' ομοίωσιν τη θλιβερή καρικατούρα του Έλληνα πολιτικού.

Τα ρίχνουμε όλα στους διεφθαρμένους πολιτικούς, λες και είναι αχειροποίητες παρθένοι: αυτούς τους πολιτικούς οι Έλληνες τους δημιούργησαν, οι Έλληνες τους ψηφίζουν και οι Έλληνες τους καλούν ακόμα στα παράθυρα της τηλεόρασης, κοιτώντας τους σοβαροφανώς όση ώρα παίζουν τη βλακώδη κασέτα τους.

Με αυτό το εξαιρετικά ελικοειδές DNA (που είναι ικανό μόνο για θυμικά πράγματα -Άγιες Λαύρες, ολυμπιακούς αγώνες και έτερους ηρωισμούς!- αλλά αδυνατεί να λειτουργήσει ομαλά σε καιρό ειρήνης) θεωρώ εξαιρετικά απίθανο οι Έλληνες να καταλάβουν την ιστορική στιγμή και να φερθούν ανάλογα. Τόσο οι πολιτικοί όσο και ο λαός.

Ήδη οι υπουργοί λεονταρίζουν στα μέσα («δεν θα επιτρέψουμε να κοπεί ο 14^ος! Δεν θα επιτρέψουμε να θιγούν οι αδύνατοι» κ.λπ.) - καρπαζωμένοι Κουταλιανοί, που στο τέλος θα τα δεχτούν όλα με τόκους καθυστέρησης. Και τα υπόλοιπα κόμματα ήδη κοιτάνε πώς θα κερδίσουν μια δυο μονάδες, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά, με ένα αλλοπρόσαλλο ΠΑΜΕ στο λιμάνι και τον Τσίπρα να ζητάει δημοψήφισμα για να κάνει ντα τις αγορές!

Η ίδια χαριτωμένη αίσθηση ανυπακοής σαβουροσέρνεται στο πλήθος, που ξύπνησε βιαίως από τον λήθαργο του lifestyle. Κανένας δεν είναι διατεθειμένος να υποστεί τη λιτότητα που απαιτείται. Διότι το θεωρεί ένδειξη προσωπικής (όχι κοινωνικής) αποτυχίας, αφού ποτέ δεν ένιωσε και δεν φέρθηκε ως μέλος μιας κοινωνίας αλλά ως καουμπόι του μεσονυκτίου - άτακτος κι ημιπαράνομος! Δεν έχει τη συλλογική συνείδηση να καταλάβει ότι, εδώ που φτάσαμε, μαζί σωζόμαστε ή μαζί χανόμαστε: πάλι θα προσπαθήσει να λουφάρει, να στρίψει διά του αρραβώνος, να πλουτίσει μέσα στον χαμό. Αφού πάντα οι άλλοι φταίνε, αυτός έχει οικογένεια, έχει παιδιά - αμάρτησε για το παιδί του! Πολιτικοί και ψηφοφόροι - φτιαγμένοι από το ίδιο ύφασμα.

Ήδη οι πρώτες αντιδράσεις των ελληνικών media επιβεβαιώνουν τον φόβο μου. Το ναυάγιο αναλύουν εκείνοι που το δημιούργησαν. Ένα κύκλωμα κλειστό, προσώπων και οργανισμών, που ζουν και χαίρονται από την αδιαφάνεια, την αδικία και κυρίως την αναμπουμπούλα. Ελάχιστες οι ψύχραιμες φωνές, ελαχιστότερες οι ακηλίδωτες.

Και πού να βρεις τους τελευταίους μοϊκανούς; Στα μικρά έθνη συμβαίνει να σε παίρνουν τα σκάγια του φόνου, ακόμα κι αν είσαι αμέτοχος. Και δεν μπορείς να είσαι εντελώς αμέτοχος. Αν λίγο αίμα δεν λερώσει και τα δικά σου χέρια, δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξεις. Το σύστημα εξαφανίζει όσους δεν συνεργάζονται ή όσους δεν σιωπούν επιλεκτικά. Διασώζουν την τιμή του έθνους κάτι μονόφθαλμοι, κάτι ολίγον έγκυοι, οι οποίοι τουλάχιστον κρατάνε τα προσχήματα - σαν τον πορτοφολά που αφήνει λίγα ψιλά στο θύμα του για το ταξί του γυρισμού. Σε αυτούς ανήκω - δεν έχω ψευδαισθήσεις.

Να ευχηθώ να αλλάξουμε νοοτροπία; Ωραία λοιπόν, το εύχομαι! Εύχομαι επίσης να φυτρώσει το Χρυσόμαλλο Δέρας στον κήπο μου. Και να γίνει ποταμάκι η Φωκυλίδου.

Φοβάμαι ότι η επιθετική μοναξιά που νιώθει κάθε Έλληνας θα γίνει στον καιρό που θα 'ρθει η αιτία που τα μέτρα δεν θα εφαρμοστούν και θα αποτύχουν, οι άσχετοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί θα απαξιώνουν το έθνος εξακολουθητικά και νέες μορφές απάτης, εγκλήματος και κοινωνικής εχθρότητας θα αναφυούν.

Θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές - ως ανθρωπάκια.



Πηγή:  LIFO, 28.04.2010

Εκτύπωσε αυτή την ανάρτηση.

Η Ελληνική "Μαγκιά" και Κλάψα

Η μαγκιά και η κλάψα

(Του Νίκου Δήμου)

•Έβλεπα μία αφίσα της Μελίνας - κι ένιωσα πάλι αυτό το αμήχανο συναίσθημα. Ήταν αναμφισβήτητα μία λαμπερή παρουσία. Τόσο λαμπερή που δεν έγινε ποτέ πολύ μεγάλη ηθοποιός (η παρουσία της υποσκέλιζε τον ρόλο). Αλλά υπήρξε καλή, ιδιαίτερα όποτε έπαιζε τον εαυτό της, όπως στη Στέλλα και το Ποτέ την Κυριακή.

•Ως πολιτικός μολύνθηκε από την πασοκική ασθένεια του λαϊκισμού - αλλά, παρ' όλα αυτά, ως υπουργός Πολιτισμού (του δικού της) άφησε τη σφραγίδα της.

•Αλλά ούτε η σκηνική ούτε η πολιτική της παρουσία με κάνουν να νιώθω αμήχανα όταν την σκέπτομαι. Αυτό που με ενοχλεί είναι ένα χαρακτηριστικό που οι περισσότεροι θαύμαζαν σε αυτήν. Η μαγκιά της.

•Γενικά η νεοελληνική μαγκιά μου σπάει τα νεύρα - ακόμα κι όταν συνδέεται με γοητεία, όπως στην περίπτωση της Μελίνας. Περιέχει μέσα ιταμότητα, θράσος και συχνά χυδαιότητα που με σκοτώνει.

•Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στην αντίδραση που μου φέρνει μία άλλη νεοελληνική στάση: η κλάψα.

•Γι' αυτό δεν αντέχω έτερον μέγα είδωλο των συμπατριωτών μου: τον Στέλιο Καζαντζίδη. Έτσι και ακούσω αυτήν τη βαριά μακρόσυρτη φωνή, παθαίνω αλλεργία.

•Αυτός δεν είναι «ο καημός της Ρωμιοσύνης» που έγραφε ο Σεφέρης. Η Ρωμιοσύνη έχει λεβεντιά και δύναμη, όπως η δωρική φωνή του Μπιθικώτση. Αντίθετα, το παράπονο του Στελάρα είναι το βογκητό του σκλάβου, του υποταγμένου που σέρνεται κλαψουρίζοντας. Υπάρχει εκεί μία αποδοχή της μοίρας, μία παθητικότητα που με απωθεί.

•Τώρα θα μου πείτε τι Έλληνας είμαι εγώ που δεν πάω τη Μελίνα και τον Στέλιο; Είμαι μάλλον από την άλλη πάστα που δεν αντέχει την Ελλάδα της μαγκιάς και της κλάψας (όψεις του ίδιου νομίσματος) και προτιμάει την Ελλάδα του Χατζιδάκι, του Τσιτσάνη, του Ελύτη: μία Ελλάδα ευγένειας, βάθους και αξιοπρέπειας. Η χώρα μας έχει μια τέτοια παράδοση που αρχίζει με τον Ερωτόκριτο και τον Σολωμό.

•Τελικά, πάλι δεν ξέφυγα από την οικονομία. Σκεφθείτε τι σχέση έχουν η μαγκιά και η κλάψα με τα οικονομικά μας χάλια...

Πηγή:  LIFO, 28.04.2010
Εκτύπωσε αυτή την ανάρτηση.

Οι Φόροι και τα Κίνητρα των Επιχειρήσεων

Οι Φόροι και τα Κίνητρα

(Tου Πασχου Mανδραβελη)

Ελεεινολογούμε και δικαίως τους πολιτικούς, ότι άφησαν την Ελλάδα χωρίς ευρώ στη μεγάλη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι Ελληνες επιχειρηματίες, όμως, είναι καλύτεροι; Σύμφωνα με έρευνα του ΕΒΕΑ το 86% των επιχειρήσεων αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα ρευστότητας. Προσοχή! Δεν μιλάμε για νέες επενδύσεις που ακυρώνονται λόγω της κρίσης, αλλά για την καθημερινή τους λειτουργία. Το 86% των ελληνικών επιχειρήσεων δεν προετοιμάστηκαν για την κρίση και κάποιες από αυτές κλείνουν.

Η ελληνική επιχειρηματικότητα είναι ένας ακόμη μεγάλος ασθενής της οικονομικής μας πραγματικότητας. Λογικό: Διαμορφώθηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του στρεβλού μοντέλου που κυριάρχησε στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο. Οταν έχεις ένα μεγάλο κράτος που ρυθμίζει τα πάντα, χρηματοδοτεί τα πάντα, εξασφαλίζει τα πάντα, οι επιχειρηματίες που θα επιζήσουν δεν είναι αυτοί που καινοτομούν, αλλά αυτοί που τακτοποιούνται εντός του συγκεκριμένου μοντέλου. Ετσι κι αλλιώς, σε ένα ανελεύθερο οικονομικό σύστημα κάθε καινοτομία είναι ύποπτη και κατά κανόνα τιμωρείται.

Το χειρότερο είναι ότι ο κρατισμός έχει μπολιάσει τόσο πολύ τη σκέψη όλων μας, ακόμη και των επιχειρηματιών. Δεν είναι τυχαίο ότι το ΕΒΕΑ αναφέρει στην τελευταία του ανακοίνωση ότι «σκόπιμο θα ήταν να επιλεγούν και να γνωστοποιηθούν ευρύτερα οι πέντε πιο δυναμικοί κλάδοι για την ανάπτυξη της χώρας με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και τη διεθνή ζήτηση και να θεσπισθεί ειδικό πρόσθετο “bonus”, πέραν των λοιπών δικαιούμενων ενισχύσεων, για τα βιώσιμα εξωστρεφή επενδυτικά σχέδια στους τομείς αυτούς». Να επιλεγούν (!) οι πέντε πιο δυναμικοί κλάδοι της οικονομίας; Από ποιον; Αντί δηλαδή οι ίδιοι επιχειρηματίες να φτιάξουν δέκα δυναμικούς κλάδους της οικονομίας, ζητούν από το κράτος να ορίσει πέντε πρωταθλητές και να δώσει και το σχετικό «μπαχτσίσι», που στη σύγχρονη ορολογία ονομάζεται bonus. Και με ποια κριτήρια θα επιλεγούν αυτοί; Γενικώς η ελληνική επιχειρηματική κοινότητα θεωρεί ανάπτυξη δύο πράγματα: κίνητρα και φοροαπαλλαγές ή αντιθέτως φοροαπαλλαγές και κίνητρα.

Ενα από τα πάγια αιτήματα είναι η μείωση των συντελεστών των διανεμόμενων κερδών, έτσι ώστε να υπάρξει κίνητρο για περαιτέρω επενδύσεις. Αυτό θεωρητικά είναι σωστό. Στην πράξη όμως δεν δούλεψε. Την περίοδο 2004 - 2009 τα μερίσματα φορολογήθηκαν ξεχωριστά από τα υπόλοιπα εισοδήματα και με τον πενιχρό συντελεστή 10%. Ταυτόχρονα όμως μειώθηκαν και οι ιδιωτικές επενδύσεις στην Ελλάδα από το 20,1% του ΑΕΠ το 2003 στο 16,4% το 2008. Αλλά είναι και άδικο. Είναι λογική η χαμηλή φορολογία των αδιανέμητων κερδών που κατά κανόνα γίνονται επενδύσεις, αλλά με ποιο δίκαιο νομιμοποιείται η διαφορετική μεταχείριση προσωπικών εισοδημάτων, αναλόγως της πηγής; Με βάση τις πιθανές προθέσεις των φορολογικών υποκειμένων; Και οι μισθωτοί τα επιπλέον χρήματα σε τράπεζες τα βάζουν και επενδύσεις θα γίνουν. Γιατί να μην χαίρουν των ιδίων φοροαπαλλαγών;

Το αίτημα εδράζεται σε μια σοφιστεία που κυκλοφορεί πολύ και πείθει. Τα κέρδη φορολογούνται μία φορά ως κέρδη επιχειρήσεων και μία φορά ως μερίσματα, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει πολύ ο συντελεστής. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά το ίδιο ισχύει και για τις φοροαπαλλαγές. Οι επιχειρήσεις έχουν δικαίως πολλές φοροαπαλλαγές και σ’ αυτές προστίθενται εκείνες των φυσικών προσώπων. Πώς θα γίνει δηλαδή; Στους φόρους μαζί και στις φοροαπαλλαγές χώρια;

Χρειάζεται να αρθούν πολλά αντικίνητρα για να γίνουν νέες επενδύσεις στην Ελλάδα. Υπάρχει γραφειοκρατία, οι κανόνες αλλάζουν διαρκώς, υποβόσκει κοινωνική εχθρότητα στην επιχειρηματικότητα κ.λπ. Αυτά είναι στοιχήματα που η χώρα πρέπει να κερδίσει. Αλλά είναι πολλά αυτά που πρέπει να κάνουν και οι επιχειρηματίες. Να βγάλουν κανένα προϊόν που να μπει στα ράφια των ξένων σούπερ μάρκετ, γιατί και η ανταγωνιστικότητα την περίοδο των χαμηλών συντελεστών καταβαραθρώθηκε.

Πηγή:  Καθημερινή, 22.08.2010

Το Συγκεντρωτικό και Διογκωμένο Ελληνικό Κράτος - Αστυφιλία

Μια Μετεμφυλιακή Ανωμαλία..

(Tου Πάσχου Μανδραβέλη)

Κάθε πόλη διογκώνεται ή συρρικνώνεται για οικονομικούς λόγους. Η Αθήνα έφτασε στο σημερινό της μέγεθος για πολιτικούς λόγους. Η υπερδιόγκωση της πρωτεύουσας ήταν το αποτέλεσμα του υπερμεγέθους και συγκεντρωτικού κράτους που αναπτύχθηκε μετά τον εμφύλιο.

Δεν οφείλεται στο γεγονός ότι οι διωκόμενοι αριστεροί ένιωθαν πιο ασφαλείς σε μια μεγάλη πόλη, αντί στο χωριό τους, όπου ήταν σταμπαρισμένοι. Αυτό έπαιξε ρόλο αλλά οριακό. Αν δεν υπήρχαν δουλειές στην πρωτεύουσα, οι κυνηγημένοι αριστεροί δεν θα συνέρρεαν στην Αττική. Πρέπει να υπάρχουν εισοδήματα που λειτουργούν ως θέλγητρο -εσωτερικής έστω- μετανάστευσης. Αυτό που διόγκωσε την Αθήνα ήταν μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή, που είχε πολλές δευτερογενείς και αρνητικές επιπτώσεις αλλά και ένα στόχο: τον κρατικό έλεγχο κάθε δραστηριότητας στη χώρα, υπό τον φόβο της «κομμουνιστικής ανταρσίας».

Μια χώρα με μεγάλο κράτος, αναγκαστικά θα έχει υπερτροφική γραφειοκρατία. Αν αυτό το κράτος είναι συγκεντρωτικό, η γραφειοκρατία του πρέπει να βρίσκεται σ’ ένα γεωγραφικό χώρο. Υπηρεσίες που σε άλλες χώρες προσφέρονται από την αποκεντρωμένη γραφειοκρατία (Τοπική Αυτοδιοίκηση) στην Ελλάδα συγκεντρώνονταν στα υπουργεία. Κάποτε οι δήμαρχοι -συνήθως αριστεροί- είχαν ως μόνη αρμοδιότητα τα σκουπίδια και τα νεκροταφεία. Για όλα τα υπόλοιπα χρειαζόταν η υπογραφή κάποιου υπουργού και φυσικά οι πέριξ αυτού γραφειοκράτες.

Κάθε γραφειοκρατία χωρίς τα σημερινά τεχνολογικά εργαλεία (Διαδίκτυο τηλεδιασκέψεις κ.λπ.), πρέπει να έχει φυσική επικοινωνία και γι’ αυτό γεωγραφική εγγύτητα. Εχοντας μεγάλη γραφειοκρατία αναγκαστικά θα υπάρχουν και εκείνοι που την εξυπηρετούν: μαγαζάτορες που θα τους πουλούν τα προς το ζην, σχολεία για τα παιδιά, υπηρεσίες κ.λπ. Στην Αθήνα προστέθηκε και κάτι άλλο. Για να υπάρξει αυτό που ο Γιάννης Βούλγαρης ονόμασε «επιτηρούμενη Δημοκρατία», το μετεμφυλιακό κράτος συγκέντρωσε στην πρωτεύουσα και μεγάλο αριθμό στρατευμάτων. Μέχρι τη δεκαετία του ’80 πρέπει να υπήρχαν περισσότερες στρατιωτικές μονάδες στην Αττική απ’ ό,τι στον Εβρο. Το ίδιο το κράτος δηλαδή χρηματοδοτούσε τη διόγκωση της πρωτεύουσας.

Από την άλλη πλευρά όταν ένα κράτος ελέγχει πλέον του 50% της οικονομίας και οι επιχειρήσεις πρέπει να βρίσκονται κοντά στον βασικό τους πελάτη. Πρέπει να εδρεύουν σιμά στην καρδιά του κράτους, δηλαδή στην πρωτεύουσα. Ετσι, ακόμη και παραγωγικές μονάδες, που ξεκίνησαν από τον βιομηχανικό Βορρά της χώρας οδηγήθηκαν για καθαρά οικονομικούς λόγους στο Λεκανοπέδιο.

Από κάποιο σημείο και μετά, η διόγκωση της Αθήνας έγινε αυτοτροφοδοτούμενος κύκλος. Πολλοί άνθρωποι χρειάζονται πολλές υποδομές. Οι νέες υποδομές χρειάζονται ανθρώπους για να τις φτιάξουν κ.ο.κ. Ηρθε και η Ολυμπιάδα και φτάσαμε σε μια πρωτεύουσα που συγκεντρώνει το 40% του πληθυσμού και παράγει το 50% του ΑΕΠ, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών.

Τώρα είναι ορατό ότι το μοντέλο του μεγάλου και συγκεντρωτικού κράτους έφτασε σε αδιέξοδο. Μαζί του και το μοντέλο της υπερτροφικής πρωτεύουσας. Δεν υπάρχουν λεφτά για να συντηρηθεί ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η αποκέντρωση δεν αποτελεί μόνο ευκαιρία για τον τόπο. Είναι πλέον νομοτέλεια.

Πηγή:  Καθημερινή, 20.08.2010

Τα "Ανοιχτά" Επαγγέλματα

(Του Πασχου Μανδραβελη)

---

Τα καλά νέα είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν «κλειστά επαγγέλματα». Αυτό τουλάχιστον λένε –καθείς για τον κλάδο του– οι πρόεδροι των δικηγόρων, των συμβολαιογράφων, των μηχανικών και των φαρμακοποιών. Για να τεκμηριώσουν δε την άποψή τους δήλωσαν την Κυριακή στην «Καθημερινή» ότι ο πληθυσμός των ασκούντων τα «ανοιχτά» αυτά επαγγέλματα είναι σχεδόν ο υψηλότερος στον δυτικό κόσμο. Ετσι στην Ελλάδα υπάρχουν 40.000 δικηγόροι, δηλαδή ένας δικηγόρος ανά 250 κατοίκους, όταν στις ΗΠΑ η αναλογία είναι ένας δικηγόρος ανά 265 Aμερικανούς, στη Γερμανία ένας ανά 593 Γερμανούς και στη Γαλλία ένας ανά 1.403 Γάλλους. Στην Ελλάδα αντιστοιχεί ένας συμβολαιογράφος σε 3.446 κατοίκους, στη Γαλλία ένας συμβολαιογράφος για 7.287 κατοίκους, στην Ιταλία ένας προς 12.023 και στην Αυστρία ένας προς 17.926 κατοίκους. Στην Ελλάδα αντιστοιχεί ένα φαρμακείο ανά 950 κατοίκους, τη στιγμή που στην Ευρώπη υπάρχει ένα φαρμακείο ανά 4.000 κατοίκους. Μετά την Ελλάδα είναι το Βέλγιο, που έχει ένα φαρμακείο ανά 2.450 κατοίκους.

 ---

Εδώ όμως τίθεται ένα ερώτημα κι ένα ζήτημα. Τι παραπάνω ξέρουμε εμείς από τους κουτόφραγκους για να συντηρούμε έναν τέτοιο υπερπληθυσμό «επαγγελματιών- επιστημόνων»; Και κυρίως: με τι πόρους τον συντηρούμε; Εκ των πραγμάτων τα αγαθά αυτά επαγγέλματα δεν είναι παρά μια ιδιωτική γραφειοκρατία. Χρήσιμοι είναι όλοι· και οι δικηγόροι και οι συμβολαιογράφοι και οι φαρμακοποιοί και οι μηχανικοί. Αλλά επί της ουσίας απορροφούν πόρους από την πραγματική παραγωγή, δεν προσθέτουν. Πώς σιτίζει, λοιπόν, η ελληνική κοινωνία ένα δικηγόρο ανά 250 κατοίκους, όταν οι πλουσιότεροι ημών Γάλλοι μετά βίας συντηρούν έναν στους 1.400; Και πώς 950 Ελληνες κρατάνε σε λειτουργία ένα ημεδαπό φαρμακείο, όταν για την ίδια δουλειά χρειάζονται 4.000 Eυρωπαίοι; Η απάντηση είναι απλή: διά διοικητικών αποφάσεων. Το κράτος, με τη θέσπιση κατώτερων τιμών ή κατώτατου συντελεστή κέρδους, επιβάλλει στους πολίτες να τρέφουν αυτόν τον υπερπληθυσμό. Διότι ακόμη και αν δεν είναι υποτιμημένη η εκτίμηση του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου (15.1.2010), το ποσοστό καθαρού κέρδους 10,8% των φαρμακοποιών είναι υψηλό και το κυριότερο: είναι κρατικά επιβεβλημένο. Βρέξει χιονίσει, βελτιώσουν δεν βελτιώσουν τον τρόπο παροχής των υπηρεσιών τους, τα κέρδη των φαρμακοποιών είναι εγγυημένα από το κράτος και εμείς οι πολίτες είμαστε υποχρεωμένοι να τα πληρώνουμε· χωρίς, μάλιστα, να μπορούμε να ψάξουμε αν το παρακάτω φαρμακείο έχει καλύτερες τιμές. Οι «επιστημονικώς» εργαζόμενοι σ’ αυτήν τη χώρα δεν είναι παρά δημόσιοι υπάλληλοι με δικό τους μαγαζί. Είναι μετά να απορούμε γιατί υπάρχει τέτοιος υπερπληθυσμός στα «επιστημονικά επαγγέλματα»; Θέλουμε, δεν θέλουμε, μπορούμε δεν μπορούμε, το κράτος μάς υποχρεώνει να τα πληρώνουμε. Κι αυτό πρέπει άμεσα να αλλάξει. Είτε αυτά τα επαγγέλματα βαφτιστούν «ανοιχτά» είτε «περιφραγμένα».

---

Πηγή: "Καθημερινή", 10.08.2010

Σχετικά με τα Ποτά - "Μπόμπες"

Με ποτά ''μπόμπες'' εκτελούν τους πελάτες.

---

Η νύχτα έχει έρθει. Η πόλη ξυπνά. Αιθέριες υπάρξεις λικνίζονται υπό τους ήχους τρελής μουσικής, το ποτό ρέει άφθονο, ενώ τα σφηνάκια και οι κανάτες ακολουθούν τους ρυθμούς του κεφιού και το περιεχόμενο τους καταναλώνεται μανιωδώς.

Ο μπάρμαν κερνάει τους πελάτες του και περιποιείται ιδιαίτερα όσους ανεβάζουν το κέφι του μαγαζιού στα ύψη. Ακολουθεί η επόμενη ημέρα. Η επόμενη ''καταραμένη'' ημέρα, κυρίως για όλους εκείνους που γεύτηκαν ποτά- μπόμπες! Το σώμα παραλύει, το κεφάλι είναι έτοιμο να σπάσει και εύλογα ο ασθενής αναρωτιέται ποια είναι τα αίτια της άσχημης διάθεσης του...

Βότκα, ουίσκι, ρούμι, τζιν, μπράντι...Αυτά είναι τ' αγαπημένα ποτά του νεοέλληνα, η κατανάλωση των οποίων ανέρχεται περίπου στα 4 εκατ. κιβώτια ετησίως, ωστόσο οι πωλήσεις παρουσιάζουν πτωτική τάση, της τάξης 3-4% κάθε χρόνο. Αυτή η πτώση όμως έχει όνομα, αφού παρατηρείται ολοένα και μεγαλύτερη άνθηση στην παραγωγή νοθευμένου οινοπνευματώδους ποτού, της λεγόμενης ''μπόμπας''. Μεγάλες ποσότητες διακινούνται στα μπαρ, τα κλαμπ και και τα νυχτερινά κέντρα, κάνοντας ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους στα στέκια όπου συχνάζει η νεολαία. Όπως επισημαίνουν πολλοί από τους θαμώνες, ''καμιά φορά αναρωτιέσαι αν το μαγαζί διαθέτει καθαρά ποτά!''.

Η νυχτερινή ζωή της χώρας κινδυνεύει να καταντήσει βασίλειο της ''μπόμπας'', καθώς οι έλεγχοι για τα νοθευμένα ποτά είναι σχεδόν ανύπαρκτοι, ενώ οι νόμοι δεν εφαρμόζονται. Η πολιτεία σαφώς και γνωρίζει το χάος που επικρατεί με τη νοθεία των ποτών, καθώς σε ελέγχους που διενεργούνται, ειδικά τους θερινούς μήνες, διαπιστώνεται πως πολλά μαγαζιά πωλούν ποτά 100% νοθευμένα, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην υγεία των πελατών τους. Οι κυρώσεις είναι του...χαδιού, παρόλο που ο νόμος (2523/97) προβλέπει ότι αν ένα κατάστημα εντοπιστεί σε μια τριετία δύο φορές να πουλά νοθευμένα ποτά κλείνει. Αυτό δεν έχει εφαρμοστεί ΠΟΤΕ.

Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα οι επιτήδειοι να κατακλύζουν με νοθευμένα ποτά τα νυχτερινά μαγαζιά, με στόχο το εύκολο κέρδος. Άλλωστε, πολλές φορές έχουν συλληφθεί οδηγοί βυτιοφόρων να μεταφέρουν, με κρυφές δεξαμενές, τόνους λαθραίου, και νοθευμένου φυσικά, αλκοόλ από βαλκανικές κυρίως χώρες. Η Βουλγαρία, η Αλβανία και η Ουγγαρία θεωρούνται από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές νοθευμένων ποτών, τα οποία αναγνωρίζονται αποκλειστικά από τη γεύση και τις παρενέργειες στους καταναλωτές, αφού η συσκευασία είναι όμοια με αυτή στις αυθεντικές μάρκες. Υπάρχουν, μάλιστα, μεγάλες κάβες που ενημερώνουν τους πελάτες- ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης για τις μπόμπες που εισάγουν και για τη διαφορά τιμής του νοθευμένου από το γνήσιο. Το κέρδος από τις μπόμπες φτάνει μέχρι και τα 15 ευρώ το μπουκάλι. Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς το τεράστιο κέρδος των μεγάλων κέντρων διασκέδασης, τα οποία , μόνο την καλοκαιρινή σεζόν, πουλάνε δεκάδες χιλιάδες μπουκάλια οινοπνευματωδών ποτών.

Βερνίκι μεταλλικών χρωμάτων αυτοκινήτων...
Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν παράνομα εργαστήρια όπου παρασκευάζονται ποτά- μπόμπες, τα οποία, όπως αναφέρει στο ''Μ'' ο χημικός και πρώην διευθυντής του ΕΦΕΤ, κ. Νίκος Κατσαρός, περιέχουν επικίνδυνες ή άγνωστης προέλευσης ουσίες. Ειδικότερα, τα ποτά μπόμπες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:

• Α' κατηγορία. Οι επιτήδειοι παίρνουν επώνυμα ποτά και τα αραιώνουν. Αυτή η νοθεία έχει χαρακτηριστεί και ως... ανώδυνη. Αυτό γίνεται κυρίως στο ουίσκι, τη βότκα και την τεκίλα.
• Β' κατηγορία. Οι επιτήδειοι αγοράζουν υποβαθμισμένη αλκοόλη από το εμπόριο, την αραιώνουν και βάζουν λίγο καραμελόχρωμα για να έχει το χρώμα του ουίσκι. Αυτό, ωστόσο, είναι επικίνδυνο, γιατί περιέχει και μεθυλική αλκοόλη (ξυλόπνευμα), η οποία προκαλεί σοβαρές βλάβες στον εγκέφαλο και τύφλωση.
• Γ' κατηγορία. Οι επιτήδειοι, κυρίως από τις ανατολικές χώρες, αγοράζουν βιομηχανικά προιόντα, όπως πχ βερνίκι μεταλλικών χρωμάτων αυτοκινήτων, μπογιές κ.ο.κ, και αποστάζουν την αλκοόλη. Στη συνέχεια, την αραιώνουν και την κάνουν ποτό. Ωστόσο, όπως την απομονώνουν από τα διάφορα μείγματα, αποστάζουν και διάφορες άλλες τοξικές ουσίες, που είναι πολύ επικίνδυνες για την υγεία. Από αυτά τα ποτά προκαλούνται φοβεροί πονοκεφάλοι, hangover κ.ά. Επιπλέον, στα διάφορα σφηνάκια δε βάζουν τις εγκεκριμένες από τον κώδικα τροφίμων - ποτών χρωματικές ουσίες, αλλά προσθέτουν παράνομα χρώματα, αυτά που χρησιμοποιούνται στ' αυτοκίνητα!

'' Ξέρουμε πότε, που και σε ποιους να τα σερβίρουμε...''

Η αίσθηση που υπάρχει σε όλους τους καταναλωτές είναι πως κανένα πλέον νυχτερινό κέντρο δεν είναι ''καθαρό''. Άλλωστε, ακόμη και οι ίδιοι οι μπάρμαν παραδέχονται, μιλώντας σε φίλους τους, πως δίνουν τα συγκεκριμένα ποτά, αφού, όπως εξηγούν, ''έτσι λειτουργεί το σύστημα και κάνουμε αυτό που θέλουν οι ιδιοκτήτες'', υποστηρίζει στο ''Μ'' ο Κώστας Δ. που εργάζεται σε γνωστό νυχτερινό κέντρο.

Όπως μας εξηγεί, '' στα περισσότερα μπαρ και κλαμπ σερβίρουν νοθευμένα ποτά. Είναι ένας νέος τρόπος για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα. Στα μπαρ υπάρχουν μόνο μπουκάλια μάρκας, εκ των οποίων άλλα είναι αυθεντικά, της εταιρίας , ενώ άλλα είναι ''μπόμπες''. Οι μπόμπες χρησιμοποιούνται κυρίως στα σφηνάκια''.

Και συνεχίζει, εξηγώντας μας πότε έρχεται η χρονική στιγμή που σερβίρει ανέμελα τις μπόμπες: '' Όταν ο πελάτης ζητήσει ένα σέικερ ή μια κανάτα για να κεράσει την παρέα του, τους κερνάω κι εγώ άλλη μια γύρα. Οι πιο... πεπειραμένοι πότες ωστόσο, έχουν συνηθίσει να πίνουν το συγκεκριμένο ποτό της αρεσκείας τους και αναγνωρίζουν τη γεύση. Σε αυτή την περίπτωση ακολουθούμε άλλη..τακτική. Τα πρώτα ποτά είναι καθαρά, ενώ , στη συνέχεια, όταν φτάσουν στο κέφι, πίνουν οτιδήποτε τους σερβίρεις''.

Ακόμη, επισημαίνει πως '' με τις μπόμπες ο κόσμος ζαλίζεται πιο γρήγορα και το κέφι ανεβαίνει. Η δουλειά του μπάρμαν είναι να ενισχύει το κέφι και όταν τα ποτά είναι φθηνά το αφεντικό μας δίνει εντολή να κερνάμε τον κόσμο και να γίνεται ''παιχνίδι''. Το κέφι και τα δωρεάν σφηνάκια είναι άλλωστε η καλύτερη διαφήμιση για ένα μαγαζί''.

Όπως προαναφέρθηκε, ο μπάρμαν είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης: '' Η επιλογή των ποτών - αυθεντικών ή μη- ανήκει στους ιδιοκτήτες των νυχτερινών κέντρων. Ο μπάρμαν τα μαθαίνει πάντα τελευταίος. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι σε μπαρ δεν έχουν τη δυνατότητα να καθορίσουν την ποιότητα των ποτών, γιατί τελικά το αφεντικό αποφασίζει...''.

Πως μπορεί να προφυλαχτεί ο πελάτης από τα νοθευμένα ποτά

• Να ζητά συγκεκριμένη μάρκα ποτού.
• Όταν παραγγέλνει μπουκάλι, να απαιτεί να του το σερβίρουν στο τραπέζι και να το ανοίγουν μπροστά του.
• Όταν παραγγέλνει ποτήρι, ν' απαιτεί να του το σερβίρουν επάνω στο μπαρ για να βλέπει τι πίνει.
• Να προτιμά να πίνει μια συγκεκριμένη μάρκα ποτού, για να είναι πιο εύκολο ν' αναγνωρίζει τη γεύση και το χρώμα του.
• Να είναι επιφυλακτικός όταν συναντά πολύ φτηνές προσφορές.
• Να γνωρίζει ότι έχει το δικαίωμα να επιστρέψει το ποτό του, εάν δεν τον ικανοποιεί, και φυσικά να μη διστάζει ν' ασκεί αυτό το δικαίωμα.
• Να μην πίνει ποτέ νηστικός.
• Να μην ανακατεύει ποτά όταν πίνει.
• Να καταναλώνει αλκοόλ με μέτρο.
• Να μην πίνει ποτέ όταν πρόκειται να οδηγήσεις ή να μην οδηγήσει αν έχει πιει.

Πηγή: Περιοδικό ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ (Απόσπασμα)

Υπερπατριώτες Φαντάσματα

(Του Σταύρου Θεοδωράκη,  19/08/2010)

Η είδηση πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων και δεν έπρεπε. Την Παρασκευή πριν τον Δεκαπενταύγουστο κάποιοι μπήκαν στο μουσουλμανικό νεκροταφείο της Κομοτηνής και κατέστρεψαν σχεδόν όλους τους τάφους. Κανείς δεν τους είδε και η αστυνομία δεν ξέρει τίποτα, υποσχέθηκε όμως ότι από εδώ και πέρα ένα περιπολικό θα κόβει βόλτες έξω από το νεκροταφείο. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που κάποιοι Έλληνες Ορθόδοξοι καταστρέφουν ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο.

Η τελευταία όμως έφοδός τους, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Έγινε την ημέρα που στην Τραπεζούντα, την Κερασούντα και τις άλλες πόλεις του Πόντου, συγκεντρώνονταν χιλιάδες Έλληνες προσκυνητές, αναμένοντας την λειτουργία του Πατριάρχη στην Παναγία τη Σουμελά. Ο στόχος ήταν προφανής. Να μάθουν οι Τούρκοι ότι οι Έλληνες κατέστρεψαν το μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Κομοτηνή, να δουν μπροστά τους τα ελληνικά πούλμαν, να πετάξουν μια πέτρα, να γίνει φασαρία και να χαλάσει όλο αυτό που με κόπο και περισσή διπλωματία κατάφερε ο Βαρθολομαίος. Να λειτουργεί δηλαδή ως ναός κάθε Δεκαπενταύγουστο, το μουσείο της Σουμελά. Ευτυχώς για όλους, οι Τούρκοι δεν πήραν πολύ στα σοβαρά την σύληση των μουσουλμανικών τάφων. Και η τουρκική αστυνομία έκανε αυτό που δεν μπορεί να κάνει η ελληνική αστυνομία στη Ξάνθη και την Κομοτηνή, να προστατεύσει δηλαδή τα εναπομείναντα μουσουλμανικά μνημεία.

Αξίζει τώρα που ολοκληρώθηκε με επιτυχία ο εορτασμός στην Παναγία Σουμελά - και επέστρεψαν οι ταξιδιώτες - να σκεφθούμε πώς θα αντιδρούσαν κάποιοι υπερπατριώτες πολιτικοί και δημοσιογράφοι αν οι Τούρκοι με αφορμή την έναρξη του Ραμαζανίου ζητούσαν να επισκεφθούν μαζικά κάποιο από τα μουσουλμανικά μνημεία της Ελλάδας. Πώς θα δεχόμασταν ας πούμε την επίσκεψη 10.000 Τούρκων στο σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη ή σε ένα από τα (ερειπωμένα) τζαμιά (της Έδεσσας, της Μυτιλήνης ή της Ρόδου); Μόνο που σκέφτομαι τις κραυγές στα δελτία των οκτώ, ανατριχιάζω.

Ας επιστρέψω όμως στην αρχική είδηση. Οι υπερπατριώτες της Κομοτηνής θα ξανακτυπήσουν. Στο λένε οι αρχές στη Θράκη, στο λέει και η ιστορία. Όποτε οι σχέσεις των 2 χωρών βελτιώνονται κάποιοι «εδώ» – ή κάποιοι «εκεί»- κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μας σπρώξουν στα χαρακώματα. Όχι, δεν είναι μόνο ο θρησκευτικός φανατισμός. Είναι και το χρήμα. Η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων πρέπει να συνεχίσει να δαπανά τα περισσότερα χρήματα για εξοπλισμούς από κάθε άλλη χώρα στην Ευρώπη. Για να κάνουν κάποιοι πολιτικοί ανάκτορα, να έχουν αυλές και κολαούζους οι οποίοι και αυτοί με την σειρά τους έχουν σκάφη, εξοχικά, καταθέσεις.

Μια ολόκληρη διακομματική παρέα που ζει 30 χρόνια τώρα πουλώντας πατριωτισμό και προστασία. Το πόσο αποτελεσματική βέβαια είναι η προστασία τους αρκεί να δει κανείς το πρόσφατο δημοσίευμα της Die Welt. Η Ελλάδα έχει τον μεγαλύτερο αριθμό τεθωρακισμένων στην Ευρώπη, δεν έχει βέβαια επαρκή πυρομαχικά, σημειώνει η έγκυρη γερμανική εφημερίδα, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Οι μίζες άλλωστε έρχονται με τα άρματα.

Πηγή:  www.protagon.gr