Η Ακροδεξιά Στροφή των Ρεπουμπλικάνων

Σημείωμα προς Δημοκρατικούς: Μη Βιάζεστε να Χαρείτε για την Ακροδεξιά Στροφή των Ρεπουμπλικάνων

(του Eugene Robinson, Αρχισυντάκτη και Επιφυλλιδογράφου της Washington Post)

Δε θέλω να σας χαλάσω το κέφι, αλλά οι Δημοκρατικοί καλά θα κάνετε να μην προεξοφλείτε πως θα νικήσετε το Νοέμβριο, λόγω της πικρόχολης διαμάχης που ξέσπασε στο εσωτερικό των Ρεπουμπλικάνων και των άπειρων, αδύναμων υποψηφίων που επέλεξαν στις εσωκομματικές τους εκλογές. Όσο σκληρά κι αν προσπαθεί, το Ρεπουμπλικανικό κόμμα (GOP) δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει· τουλάχιστο όχι εφέτος.

Με αυτή την παρατήρηση δεν εννοώ πως η διαμάχη μεταξύ του Ρεπουμπλικανικού κομματικού κατεστημένου και της ακραίας, μισαλλόδοξης, λαϊκίστικης εξέγερσης που αποκρυσταλλώνεται στο «κόμμα του τσαγιού» είναι ασήμαντη. Όταν την Τρίτη (14/9) έμαθα πως η Κριστίν Ο'Ντόνελ (Christine O' Donnell), η εκλεκτή του «κόμματος του τσαγιού», κέρδισε το χρίσμα του GOP στο Ντέλαγουερ η πρώτη μου αντίδραση ήταν πως με τέτοιους αντιπάλους, η πλειοψηφία των Δημοκρατικών στη γερουσία ήταν εξασφαλισμένη.

Μετά από σκέψη, το άλλαξα αυτό σε «σχεδόν εξασφαλισμένη» και τώρα νομίζω πως πρέπει να το υποβαθμίσω σε «πιθανή». Σε στιγμές δε υπαρξιακής απόγνωσης, φοβούμαι πως η Ο'Ντόνελ μπορεί και να κερδίσει!

Μια πλειάδα αξιοσέβαστων πολιτικών αναλυτών επαναλαμβάνουν πως χωρίς την έδρα του Ντέλαγουερ, το GOP δύσκολα θα πλειοψηφήσει στη γερουσία. Το κομματικό κατεστημένο θεωρούσε πως είχε βρει τον ιδεώδη υποψήφιο στο πρόσωπο του Μάικ Καστλ (Mike Castle), ενός βετεράνου, μετριοπαθούς γερουσιαστή. Αλλά το κίνημα του «κόμματος του τσαγιού» κατόρθωσε να βρει μια εναλλακτική υποψηφιότητα που χάρη σε μια θάλασσα ιδιωτικής χρηματοδότησης και ένα μαζικό κίνημα εθελοντών έδωσε το χρίσμα στην Ο'Ντόνελ, που το κομματικό κατεστημένο θεωρεί «μη-εκλέξιμη».

Κι όμως, μπορεί και να είναι εκλέξιμη! Ας μην ξεχνάμε πως η εσωκομματική προεκλογική εκστρατεία για το χρίσμα του GOP μετατράπηκε σε όργιο αποκαλύψεων για την προσωπική ζωή της Ο'Ντόνελ. Τα πράγματα που βρήκαν για εκείνη οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί της αντίπαλοι, υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να την έχουν κονιορτοποιήσει.

Ανάμεσά τους βρέθηκαν παλιά τηλεοπτικά στιγμιότυπα, στα οποία η Ο'Ντόνελ έδινε ρεσιτάλ παραδοξολογιών και ατεκμηρίωτων δηλώσεων: μιλώντας κάποτε στο MTV υπέρ της σεξουαλικής αποχής, έφτασε στο σημείο να καταδικάσει τον αυνανισμό.

Αποκαλύφθηκε επίσης πως τα προσωπικά της οικονομικά ήταν σε χαοτική κατάσταση, πως δεν πλήρωνε πια τις δόσεις του στεγαστικού της δανείου, πως είχε μηνυθεί για μη καταβολή διδάκτρων στο κολέγιό της. Πριν ανακοινώσει την υποψηφιότητά της δεν είχε καν σταθερή εργασία και την περσινή χρονιά δήλωσε ετήσιο εισόδημα μόλις 5,800 δολάρια. Ενώ δήλωνε πως είχε αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο «Φέρλι Ντίκινσον» εδώ και 17 χρόνια, αποκαλύφθηκε πως πήρε το πτυχίο της μόλις λίγες βδομάδες πριν. Ο υπεύθυνος της αποτυχημένης προεκλογικής της εκστρατείας του 2008 για τη γερουσία, την αποκάλεσε δημοσίως «απόλυτη απάτη».

Τώρα, όλα αυτά προστίθενται στο «μη εκλέξιμη», σωστά; Σωστά, αλλά μόνο σε έναν δίκαιο και εχέφρονα κόσμο... Που σημαίνει πως στον κόσμο που ζούμε, τα πάντα μπορεί να συμβούν.

Η Ο'Ντόνελ είναι οικεία και φωτογενής, κι εκπέμπει μια λάμψη που ο Δημοκρατικός αντίπαλός της Κρις Κουνς (Chris Coons), δύσκολα θα ανταγωνιστεί. Διαθέτει εν αφθονία αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «χάρισμα Σάρα Πέιλιν» -ένα μείγμα τσαχπινιάς, λαϊκότητας, θρησκευτικότητας, συν την ευκαιριακή λάμψη των λαίμαργων κυνοδόντων του αυθεντικού πολιτικού θηρευτή.

Την ώρα που οι «παχιές γάτες» του GOP στην Ουάσινγκτον και το Ουίλμινγκτον τσακώνονται αν αξίζει τον κόπο να ποντάρουν αληθινά λεφτά στην υποψήφιά τους (ή μήπως θα ήταν καλύτερα να θεωρήσουν δεδομένη την ήττα της και να την παρατήσουν στην τύχη της) η Ο'Ντόνελ προετοιμάζεται για μια πλημμυρίδα δολαρίων από ομάδες του «κόμματος του τσαγιού» και δωρητές από ολόκληρη τη χώρα.

Αν οι Δημοκρατικοί προετοιμάσουν μια δυναμική προεκλογική εκστρατεία, αν κατορθώσουν να προκαλέσουν κάποιον ενθουσιασμό στην κομματική τους βάση, μπορεί να την κερδίσουν. Αλλιώς, η Ο'Ντόνελ μπορεί να επικρατήσει.

Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για άλλες εκλογικές αναμετρήσεις, που οι Δημοκρατικοί θα μπορούσαν να κερδίσουν.

• Ο ηγέτης της Δημοκρατικής πλειοψηφίας στη γερουσία Χάρι Ράιντ (Harry Reid), που αντιμετωπίζει προβλήματα με τους ψηφοφόρους του στη Νεβάδα, στάθηκε τυχερός όταν οι Ρεπουμπλικάνοι επέλεξαν ως αντίπαλό του τη Σάρον Ανγκλ (Sharron Angle), επίσης μέλος του «κόμματος του τσαγιού». Καθώς γνωστοποιούνταν οι ακραίες θέσεις της Ανγκλ και διαδίδονταν τα παράδοξα σχόλιά της,  ο Ράιντ απέκτησε γρήγορα προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις. Αλλά στη συνέχεια τα νούμερά του άρχισαν να υποχωρούν, τα δικά της ανακάμπτουν, και όλα δείχνουν πως ο Ράιντ θα πρέπει να προετοιμάζεται για έναν αγώνα ζωής ή θανάτου.
• Όταν στο Κεντάκι οι οπαδοί του «κόμματος του τσαγιού» επέβαλαν να δοθεί το χρίσμα του GOP στον Ραντ Πολ (Rand Paul), οι Δημοκρατικοί έφτασαν στο σημείο να ονειρεύονται πως θα μπορούσαν να ανακτήσουν αυτή τη γερουσιαστική έδρα του GOP. Αλλά τώρα όλα δείχνουν πως ο Πολ θα νικήσει.
• Παρομοίως, στην Αλάσκα προηγείται ο εκλεκτός του «κόμματος του τσαγιού» Τζο Μίλερ (Joe Miller) -εκτός αν η εσωκομματική του αντίπαλος και γερουσιαστής Λάιζα Μουρκόφσκι (Lisa Murkowski) επιμείνει να  υπερασπιστεί την έδρα της ως «αντάρτης».

Οι εσωκομματικές εκλογές του GOP της Τρίτης ήταν ό,τι πιο ευχάριστο συνέβη στους Δημοκρατικούς εδώ και καιρό, αλλά τα πράγματα παραμένουν ρευστά. Οι Ρεπουμπλικάνοι προσκάλεσαν το «κόμμα του τσαγιού» στη μεγάλη σκηνή τους, και τώρα ανησυχούν μήπως γίνουν βορά των νεοφερμένων. Αλλά τουλάχιστο το κόμμα τους είναι γεμάτο πάθος, ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα, πράγμα που δεν μπορεί να ειπωθεί για τους Δημοκρατικούς, παρά μόνο ως κολακεία.

Αν οι Δημοκρατικοί δεν κατορθώσουν να προκαλέσουν -και γρήγορα- κάποια μορφή αυθεντικού ενθουσιασμού στη βάση τους, τα περί «μη-εκλογιμότητας» μπορεί να αποδειχθούν κενά περιεχομένου. Οι Δημοκρατικοί ίσως να δικαιούνται να ελπίζουν πως οι Ρεπουμπλικάνοι θα αυτοκτονήσουν, αλλά αυτό δεν αποτελεί πολιτική στρατηγική.

Πηγή:  Washington Post,  19.09.2010 (μέσω www.ppol.gr)