(της Λένας Φουτσιτζή)
Η συζήτηση για τον καιρό ήταν μία συνήθεια της αγγλικής αριστοκρατίας, όταν θέματα όπως πολιτική, σωματικές ενοχλήσεις, λεφτά και σχεδόν τα πάντα ήταν ταμπού. Οι γυναίκες, αν ήταν παρούσες, θεωρούνταν αμόρφωτες και «ντελικάτα πλάσματα», οπότε τα θέματα ήταν ακόμα πιο περιορισμένα. Ο καιρός ήταν κάτι που μπορούσαν να σχολιάσουν όλοι.
Πλέον το θέμα επιστρατεύεται για το σπάσιμο του πάγου ή ως εισαγωγή για κάτι σημαντικό. Όπως λέει και η Γκουέντολιν στο θεατρικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ, Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός, «Όταν μου μιλάνε για τον καιρό, νιώθω αρκετά βέβαιη ότι εννοούν κάτι άλλο».
Όταν μιλάνε οι Αθηναίοι για τον καιρό, είναι σαν να ανακαλύπτουν την πόλη τους κάθε χρόνο από την αρχή. Το καλοκαίρι εκπλήσσονται για τους 45 βαθμούς, λες και ζουν στη Νορβηγία - κάθε φορά, σαν να είναι η πρώτη φορά. Το φθινόπωρο επαναλαμβάνουν ότι έχουν χαθεί οι εποχές, λες και στην Αθήνα υπήρχαν ποτέ πυκνά δάση για να δούμε τα κόκκινα φύλλα να πέφτουν- εν τω μεταξύ, παραβλέπουν το γεγονός ότι φοράνε πλέον ζακέτες. Συζητάνε για έναν μήνα το γεγονός ότι δεν έχει έρθει ο χειμώνας λες και υπάρχει περίπτωση αυτήν τη φορά να μην έχει μπει η Αθήνα στον κατάλογο. Όταν τελικά η θερμοκρασία πέσει, ταράζονται με την ταχύτητα, κάθε χρόνο με την ίδια σφοδρότητα. Ένα κρύο ρεύμα αέρα από την Ευρώπη αρκεί, καθώς τα θερμά περιορίζονται όλο και περισσότερο, κι όμως! Μα, χθες, έκανε ζέστη! Όταν έρχονται οι αλκυονίδες μέρες -που έχουν και όνομα-, ξαναρχίζει ο χορός των εκπλήξεων, για το πώς γίνεται Ιανουάριο να καθόμαστε έξω. Όπως κάθε Ιανουάριο, άλλωστε.
Για τους Αθηναίους ο «καλός καιρός» είναι μεταξύ 18 και 28 βαθμών, άσχετα από την εποχή. Αν βρέχει, ο καιρός είναι κακός, ακόμα κι αν μας έχει τελειώσει το νερό και έχει να βρέξει μήνες. Όλες οι άλλες συνθήκες είναι τρομαχτικές, ακραίες και καλή δικαιολογία για να κάτσεις σπίτι.
Βρέχει; Με την πρώτη σταγόνα ο κόσμος χώνεται στα ταξί, μπαίνει με πανικό στα λεωφορεία, αγοράζει την 34η ομπρέλα, παίρνει το αυτοκίνητο και οι δρόμοι μποτιλιάρουν σε δευτερόλεπτα. Όσοι είναι μέσα δεν βγαίνουν με τίποτα, λέγοντας «πού να πάω μ' αυτήν τη βροχή». Τιπ: Υπάρχουν και ομπρέλες. Άλλο τιπ: Σίγουρα θα σταματήσει.
Κάνει κρύο; Μόλις πέσει το θερμόμετρο στους 15 φοράνε πιτζάμες μέσα από τα ρούχα και κασκόλ στη μύτη, σαν τους Ινουίτ. Από 'κει φαίνεται και ότι οι Αθηναίοι δεν ξέρουν από κρύο, γιατί αυτή η μέθοδος είναι εντελώς λάθος, καθώς παγώνει η ανάσα σου και έχεις στο στόμα σου κάτι υγρό και κρύο. Οι Ινουίτ, πάντως, δεν το κάνουν.
Κάνει ζέστη; Παραπατάνε σαν ζαλισμένα κοτόπουλα, πίνοντας αναψυκτικά με ζάχαρη, τρώνε πολύ και πίνουν μπίρα, βγαίνουν χωρίς καπέλο. Κι επιμένουν, κάθε χρόνο. Ούτε ένα καπέλο. Και φοράνε μαύρα ρούχα. Το μόνο αξεσουάρ που δεν λείπει είναι τα γυαλιά ηλίου. Αυτά επιβάλλονται.
Κι εγώ, κάθε χρόνο αναρωτιέμαι: γιατί όλη αυτή η έκπληξη; Είναι αληθινή ή θέατρο; Τελικά, οι Αθηναίοι έχουν γνωριστεί με την πόλη τους; Ξέρουν ποια είναι; Σκοπεύουν να μπουν στον κόπο να τη γνωρίσουν καλύτερα ή τη βλέπουν σαν ξεπέτα; Ίσως όλη αυτή η έκπληξη να κρατάει τον έρωτα και το πάθος ζωντανό. Πότε, όμως, θα ωριμάσει η σχέση μας για να φτάσουμε στην αλληλοεκτίμηση και στον σεβασμό; Κυρίως, πότε θα φτάσουμε επιτέλους στην αγάπη;
Πηγή: LIFO, 15.12.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου