Η Διόγκωση του Λούμπεν και οι Κίνδυνοι για την Ελλάδα

Κουρελοπρολεταριάτο και κουρελομπουρζουαζία

(της Σώτης Τριανταφύλλου)

Ο όρος εμφανίζεται για πρώτη φορά στη «Γερμανική ιδεολογία», το 1845. «Λούμπεν-προλεταριάτο»: εκείνο το κομμάτι της εργατικής τάξης που δεν διαθέτει «ταξική συνείδηση», άρα είναι άχρηστο στον επαναστατικό αγώνα. Στη σημερινή Ελλάδα παρατηρείται, νομίζω, ένα καινούργιο κύμα λούμπεν-προλεταριοποίησης: η σχέση των τάξεων είναι, θα λέγαμε, διαλεκτική· το λούμπεν-προλεταριάτο αντιστοιχεί στην απουσία αστικής τάξης· δικαιολογείται και τροφοδοτείται από την ύπαρξη ενός ακαθόριστου στρώματος τυχοδιωκτών, μεγαλοφοροφυγάδων, «βδελυρών πλουσίων»· εν κατακλείδι, μιας τοπικής ποικιλίας της διεθνούς «λούμπεν-μπουρζουαζίας». Η λούμπεν-προλεταριοποίηση οφείλεται σε μερικές προφανείς αιτίες – στην εισροή μεταναστών από εύθραυστα κοινωνικά στρώματα χωρών του Τρίτου Κόσμου, στην πτώση του γενικού βιοτικού επιπέδου εξαιτίας της βίαιης ύφεσης, στο ανεπαρκές δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης, στην κατάρρευση της παιδείας – καθώς και σε μερικές αιτίες λιγότερο προφανείς.

Γίνεται πολύς λόγος για την «περιθωριοποίηση», για τη δημιουργία μιας πολυπληθούς «υπο-τάξης» που συνωστίζεται στις παρυφές του «προλεταριάτου». Δεν πρόκειται για εργάτες, δεν πρόκειται καν για ανέργους που υπήρξαν εργάτες· το φαινόμενο μοιάζει παγκόσμιο και εντείνεται σε χώρες με υψηλό ποσοστό λαθρομεταναστών εφόσον οι «ξένοι» δεν απολαμβάνουν του οικογενειακού και κοινωνικού ασύλου όπως οι ντόπιοι. Στην Ελλάδα, παρατηρείται «περιθωριοποίηση» όλων των αδυνάτων· κυρίως των ξένων, αλλά όχι μόνον των ξένων: η φτώχεια, η ανεργία (μαζί με την κληρονομούμενη φτώχεια), το διαλυμένο σχολείο και ο πολιτισμός της τηλεόρασης (μαζί με τη φτώχεια) καθώς και οι επακόλουθες ψυχολογικές καταστροφές (αλκοολισμός, τοξικομανία, κοινωνικό μίσος, σοβαρή παραβατικότητα, αναλφαβητισμός) δημιουργούν αυτό το καινούργιο λούμπεν-προλεταριάτο, μια «τάξη» χωρίς συνείδηση αλλά γεμάτη αρνητικά συναισθήματα.

Η περιθωριοποίηση οφείλεται σε συνδυασμό προσωπικού σφάλματος/ατυχίας και αδυναμίας του συνόλου να ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις του σφάλματος και της ατυχίας. Δεν αναφέρομαι εδώ στην περιθωριοποίηση λόγω κοινωνικών προκαταλήψεων, όπως μπορεί να συμβεί σε gay πολίτες ή σε πολίτες με αναπηρίες,  αλλά σ’ εκείνη τη διαδικασία του εξοστρακισμού με την οποία ολόκληροι πληθυσμοί απωθούνται εκτός πλαισίου της mainstream κοινωνίας: στέρηση εργασίας, ασφάλισης, πολιτικών δικαιωμάτων, στέγης· κοντολογίς «τυχάρπαστη» και επισφαλής ύπαρξη χωρίς κοινωνικό συμβόλαιο.

Έτσι, έχουμε, από τη μια, ένα διαρκώς διογκούμενο λούμπεν-προλεταριάτο, τα μέλη του οποίου δεν εργάζονται σε ταξικά καθορισμένες θέσεις –βιομηχανία, γη, υπηρεσίες υπό τη σύγχρονη έννοια – αλλά βγάζουν τα προς το ζην είτε στη μαύρη αγορά εργασίας, είτε στον χώρο της παρανομίας, είτε παραμένουν παρασιτικά προσκολλημένα στην οικογένεια. Η διόγκωση αυτής της υπο-τάξης συνοδεύεται, όπως προανέφερα, από την ανάπτυξη μιας αντίστοιχης τάξης που επίσης βγάζει τα προς το ζην –και με το παραπάνω– από τη μαύρη αγορά εργασίας και από την παρανομία: η λούμπεν-μπουρζουαζία πλουτίζει παραβιάζοντας ή αγνοώντας το κοινωνικό συμβόλαιο. Αμφότερες οι τάξεις εκθέτουν και δοκιμάζουν τη δημοκρατία η οποία καλείται να βρει τρόπους για την επιβολή των νόμων και για τη διεύρυνση της κοινωνικής αλληλεγγύης (το δεύτερο είναι αδύνατον χωρίς το πρώτο).

Μεταξύ άλλων, το κουρελοπρολεταριάτο και η κουρελομπουρζουαζία «ρυπαίνουν» την κοινωνία, οξύνοντας τις αντιθέσεις. Η ρύπανση και η όξυνση των αντιθέσεων αποτελούν μέθοδο και στόχο των παλαιοαριστερών που προσβλέπουν σε «σοσιαλιστική» επανάσταση: το παρόν θυσιάζεται για ένα μακρινό, αβέβαιο μέλλον. Τίποτα «θετικό» δεν θεωρείται εφικτό μέσα στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας: το λούμπεν-προλεταριάτο χρησιμοποιείται σαν φόβητρο κι από τις δύο άκρες του πολιτικού φάσματος· να τι μπορείς να πάθεις! Και: να ποια είναι η αληθινή φύση του κοινωνικού συστήματος! 

Αυτό που μοιάζει επικίνδυνο σήμερα είναι, εκτός από τη χρήση του φοβήτρου, η παράλληλη κολακεία του λούμπεν-προλεταριάτου και η ανάδειξή του σε επαναστατική δύναμη. Κι όμως, οι άνθρωποι χωρίς κοινωνικό συμβόλαιο είναι επιρρεπείς στις πιο σκοταδιστικές ιδεολογίες· στις πιο ακραίες και αήθεις πράξεις. Ο φασισμός του Μουσολίνι δεν γεννήθηκε μόνον στα βάθη της μικροαστικής οικογένειας και του στρατού, αλλά στις συμμορίες του λούμπεν-προλεταριάτου, ενός πληθυσμού χωρίς αξίες, με χαμηλό ηθικό, χωρίς ταξική ταυτότητα. Στην ίδια ιδεολογία είναι επιρρεπής η λούμπεν-μπουρζουαζία που μοιάζει με ένα κοινωνικά «επιτυχημένο» λούμπεν-προλεταριάτο: ο στοιχηματζής στον οποίον χαμογέλασε η τύχη, ο high-class προαγωγός, ο μεγαλέμπορος κόκας, ο μεγαλοαπατεώνας (σε αντιδιαστολή με τον μικροαπατεώνα).

Η μαρξική απόρριψη του λούμπεν-προλεταριάτου, ιδιαίτερα όπως το περιγράφει ο Μαρξ στην «18η Μπρυμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», ακούγεται σήμερα σαν εκδήλωση κοινωνικού ρατσισμού. Αντιθέτως, η άποψη του Μπακούνιν αναδύεται κυρίαρχη: η «επανάσταση» θα προέλθει από «τη μορφωμένη, άνεργη νεολαία, από περιθωριακούς κάθε τάξης, συμμορίτες, ληστές, φτωχές μάζες, κι όσους δραπέτευσαν ή αποκλείστηκαν από την πειθαρχημένη εργασία... κοντολογίς από όσους ο Μαρξ ορίζει ως “λούμπεν-προλεταριάτο”». Σημειώνεται επίσης εντυπωσιακή διάδοση της ιδέας του Μπακούνιν γύρω από την ενδογενή επαναστατικότητα των χωρικών: ο Μαρξ διαφωνούσε· η ιστορία νομίζω ότι τον έχει επιβεβαιώσει. Εμείς όμως βρισκόμαστε πίσω από την ιστορία.

Η κατάσταση στην Ελλάδα –κοινωνική και φαντασιακή– έχει, για μένα, που βλέπω τα πράγματα ως ιστορικός των ΗΠΑ, περίπου ως εξής: διανύουμε την αμερικανική δεκαετία του ’70· μια παραλλαγή της. Οργανώσεις όπως οι Μαύροι Πάνθηρες και οι Young Lords, που συγκέντρωναν μέλη του λούμπεν-προλεταριάτου, βρίσκονται σε ένα είδος επαναστατικής επαγρύπνησης και καθαγιάζονται στο συλλογικό φαντασιακό. Οι άνεργοι συγχέονται με τους αέργους, οι «δεξιοί» τρομοκράτες με τους «αριστερούς» (τρομοκράτες), οι διαδηλωτές με τους χούλιγκανς, οι αναρχικοί με τους ληστές και τους δολοφόνους, οι επαναστάτες με τους βανδάλους, οι ελευθεριακοί με τους κομουνιστές· οι τελευταίοι έχουν μάλιστα επιδοθεί σε ανταγωνισμό με τους πρώτους: ποιος είναι άραγε ο πιο επαναστάτης; Πρόκειται για φαινόμενο της αμερικανικής κοινωνίας των αρχών της δεκαετίας του ’70· υπενθυμίζω ότι στη συνέχεια ενέσκηψε η προεδρία Ρέιγκαν και αναβίωσε η χριστιανική άκρα δεξιά.

Εξάλλου, η κρίση της εσώτερης πόλης, η ανομία, η «περιθωριοποίηση»/γκετοποίηση (όπως συνηθίζουμε να λέμε στην Ελλάδα), ολόκληρων μητροπολιτικών θυλάκων αποτελούν φαινόμενα και προβλήματα εκείνης της εποχής. Το πώς λύθηκαν, όσο λύθηκαν, είναι μια άλλη ιστορία. Τέλος, επικρατεί αντίληψη μετα-αποικιοκρατική· η Ελλάδα βλέπει τον εαυτό της στη χορεία των αποικιοκρατούμενων όπου, για ιστορικούς και οικονομικούς λόγους, το λούμπεν-προλεταριάτο είχε πάντα μεγαλύτερη βαρύτητα από το «προλεταριάτο»· οι πληθυσμοί ήταν εξαθλιωμένοι. Από πολλές απόψεις βρίσκεται πράγματι ανάμεσα στους αποικιοκρατούμενους: η κουρελομπουρζουαζία της, παρότι δηλώνει «πατριωτική», αποτελεί την εμπροσθοφυλακή ενός οικονομικού συστήματος εξάρτησης λατινοαμερικανικού τύπου (το οποίο, το 1972, ο Α. Γκ. Φρανκ ονόμασε –το αναφέρω παρεμπιπτόντως– “lumpen-development”) και ενός κράτους που μπορεί εύκολα να θεωρηθεί lumpenstate: κουρελοκράτος.

Πηγή:  Athens Voice, 01.12.2010

Η Θεσσαλονίκη του Μέλλοντος και του Παρελθόντος

Edito

Όποτε φτάνω στη Θεσσαλονίκη μαγεύομαι, ό,τι βλέπω γύρω μου είναι γεμάτο ένταση, μια πόλη νεανική, ζωντανή, πάλλεται έτοιμη να εκραγεί. Οι ντόπιοι φίλοι μου σχολιάζουν ειρωνικά τη ματιά του τουρίστα, που δεν μπορεί να διακρίνει τη βαριά σκιά της καθυστέρησης, την εσωστρέφεια, τον επαρχιωτισμό. Μια φορά γυρνώντας έγραψα σ’ αυτή τη σελίδα: «Η Θεσσαλονίκη ετοιμάζεται να γίνει η Μητρόπολη των Βαλκανίων. Αλλά δεν το ξέρει ακόμα». Μου απάντησαν αμέσως, γραπτά κι αυτοί: Η πόλη που περιγράφεις υπάρχει, αλλά τη λένε Κωνσταντινούπολη.

Πόσα τρένα μπορεί να χάσει μια πόλη, πόσες ευκαιρίες στη μικρή ζωή μας; Όταν κάποιοι προσπαθούσαν να αλλάξουν το χαρακτήρα των δημοτικών εκλογών, να τις μετατρέψουν σε «δημοψήφισμα για το Μνημόνιο», έλεγα ότι ακριβώς επειδή υπάρχει το μνημόνιο, ακριβώς επειδή υπάρχει η οικονομική κρίση, πρέπει να συζητήσουμε, να επιλέξουμε ένα καινούργιο μοντέλο που θα σώσει τις πόλεις μας από τον τριτοκοσμικό κατήφορο που έχουν πάρει και θα τις οδηγήσει σε μια εξωστρεφή ανάπτυξη. Μερικοί στέκονται στο σκουλαρικάκι του Μπουτάρη, στα τατουάζ, μιλάνε για τις πολιτισμικές διαφορές, στον κυρ-Γιάννη αρέσει ο Λου Ριντ, ακούει το “Walk on the wild side”. Όμως ο κοσμοπολιτισμός του Γιάννη Μπουτάρη είναι κάτι παραπάνω από αυτό, είναι μια αναπτυξιακή πρόταση, μια διέξοδος για την πόλη. Γι’ αυτό ακριβώς τον κατηγορεί το προηγούμενο σύστημα, για τα εβραϊκά μνημεία, για το σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ. Όταν ο Μπουτάρης λέει για την πλατεία Ελευθερίας, για τον Κεμάλ που ήταν Θεσσαλονικιός και κήρυξε εκεί την ίδρυση του νεότερου τουρκικού κράτους, δεν το κάνει μόνο από κάποια αίσθηση δικαιοσύνης προς την ιστορία. Το λέει γιατί θέλει ν’ ανοίξει την πόλη του, να την κάνει προορισμό, να τη βγάλει απ’ τον επαρχιωτισμό και να την οδηγήσει στον κόσμο. Από τον Εντγκάρ Μορέν και τον Σαρκοζί μέχρι τον Ντάνιελ Μέντελσον του «Χαμένοι», οι Εβραίοι όλου του πλανήτη νιώθουν τη Θεσσαλονίκη ένα κομμάτι της δικιάς τους ιστορίας, τόπο από την πορεία τους στον κόσμο. Θέλουν να την επισκεφτούν, να την ταξιδέψουν, να τη ζήσουν. Όπως εκατοντάδες χιλιάδες από μας κάθε χρόνο πηγαίνουμε στην Πόλη να δούμε την Αγια-Σοφιά, να νιώσουμε στο αεράκι του Βοσπόρου την ατμόσφαιρα της ιστορίας μας, έτσι και άλλες τόσες χιλιάδες Τούρκοι θα ’πρεπε να φτάνουν κάθε μέρα στη Θεσσαλονίκη να δουν την πλατεία, το σπίτι απ’ όπου ξεκίνησε η νεότερη ιστορία τους. Αυτό κάνουν σήμερα οι πόλεις, φτιάχνουν τους μύθους τους και προσπαθούν να τους κάνουνε παγκόσμιους. 

Για πολλά χρόνια ζήσαμε μ’ ένα μοντέλο ανάπτυξης που παράγει λίγα και καταναλώνει υπερβολικά. Βασισμένο μόνο στα δανεικά, στην ευρύχωρη σπατάλη των δημόσιων ταμείων. Μέχρι που στις μέρες μας το μοντέλο πια χρεοκόπησε, τα δανεικά τελείωσαν. Κι όλο αυτό, το βασισμένο σε ψεύτικο χρήμα μοντέλο ανάπτυξης, καταρρέει. Στα χιλιάδες καταστήματα, στις άδειες βιτρίνες, δεν έβαλε λουκέτο το μνημόνιο, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα που χρεοκόπησε. Λέγαμε ότι η Ερμού είναι από τους ακριβότερους δρόμους του κόσμου και δεν συνειδητοποιούσαμε καν πόσο σουρεαλιστικό ακουγόταν αυτό. Στη Μάντισον, στη Σανζ Ελιζέ, την Όξφορντ Στριτ πάει όλος ο πλανήτης να ψωνίσει, στην Ερμού ποιος πάει, το Κουκάκι; Όλα όσα συμβαίνουν ήταν αναμενόμενα, είχαν προβλεφθεί, τα ξέραμε αλλά δεν θέλαμε να τα ακούσουμε. Αντί να προσπαθούμε να κλείσουμε τα μάτια, να κρατήσουμε κάποια ανύπαρκτα «κεκτημένα» μιας ψεύτικης, πλαστής ευδαιμονίας, πρέπει από σήμερα, από χθες, να βρίσκουμε τρόπους που θα περισώσουν ό,τι είναι δυνατόν, απ’ αυτό το μικρομεσαίο μέγεθος «λιανικού εμπορίου» που χαρακτηρίζει την οικονομία μας. Και μέχρι να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι σοβαρότερο, αυτό που τώρα μπορούμε να κάνουμε είναι να ξαναζωντανέψουμε τις πόλεις μας, να τις ομορφύνουμε, να τις κάνουμε ελκυστικές, να θέλεις να τις ζήσεις. Για μας και για όσους περισσότερους μπορούμε να προσελκύσουμε. Να τις ανοίξουμε. Εμπόριο και τουρισμός, αυτό ξέραμε κάποτε. Αλλιώς, οι χαρούμενοι νέοι που λιάζονται πίνοντας καφέδες στην παραλία στον Θερμαϊκό, οι φραπαιδαράδες που λέει ο Στεφ, θα είναι οι αυριανοί άνεργοι που ακόμα δεν το ξέρουν.

Όμως αυτό θέλει ιδέες, θέλει φαντασία, ανοιχτά μυαλά, θέλει κυρίως και ξανά και πάντα, δουλειά. Το παλιό μοντέλο ήξερε άλλα πράγματα. Έφτιαχνε αγάλματα για τον Μεγαλέξανδρο, ανδριάντες για το μακαρίτη τον Καραμανλή που δεν ξέρει τώρα πού θα τους στήσει, διοργάνωνε λαμπρές τελετές για τον Βουκεφάλα, σεμνές δεξιώσεις για την αρετή των Ελλήνων, οι συγγενείς προμήθευαν πλαστικές ελληνικές σημαιούλες made in China, οι άλλοι συγγενείς αναλάμβαναν το κέτερινγκ, ήταν τουρκοφάγοι, ήταν σκοπιανοφάγοι με το αζημίωτο, κι άλλες παρελάσεις, στα κρατικά και δημοτικά μέσα ενημέρωσης παρουσίαζαν τις δημόσιες σχέσεις του δημάρχου, του νομάρχη, παραγωγή προγράμματος ονόμαζαν τα κηρύγματα του μητροπολίτη, οι δημοτικοί υπάλληλοι είχαν μπουζουξίδικα, ήταν πρόεδροι ομάδων μπάσκετ. Μετρό δεν είχανε, η υποθαλάσσια δεν ξεκίνησε ποτέ, οι θαλάσσιες συγκοινωνίες έμειναν σχέδιο, ο Θερμαϊκός λάμπει κάποια πρωινά απ’ τα σκουπίδια όχι απ’ τον ήλιο. Έχουνε όμως 22 εκατομμύρια χρέη του δήμου στην εφορία, 30 εκατομμύρια χρέος στα ταμεία, μια στοίβα εισαγγελικές διώξεις για πιθανά σκάνδαλα και πολλές πλαστικές σημαίες γαλανόλευκες. Το «τρίγωνο της καθυστέρησης» στην πόλη αποτυπώνεται σε μια εικόνα αντιπροσωπευτική, το Παπάφειο. Με περιουσία 37 ακίνητα, προσφέρει αρωγή σε 45 παιδιά. Δηλαδή, περίπου ακίνητο και παιδάκι. Και παρ’ όλα αυτά, επιχορηγείται από το κράτος με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Και παρ’ όλα αυτά είναι χρεοκοπημένο, χρωστάει άλλα τόσα. Προσθέστε τα κι αυτά στο δημόσιο χρέος.

Ένα σύστημα κλειστό, εσωστρεφές, που ήξερε καλά να μοιράζει το δημόσιο χρήμα. Αυτάρκες, χωρίς προσπάθεια. Δεν του χρειαζόταν, το δημόσιο ταμείο να είναι καλά. Παρελάσεις, λειτουργίες, έξοδα παραστάσεως. Η βιομηχανία της εσωστρέφειας. Το σύστημα αυτό δεν τελείωσε επειδή κέρδισε τις εκλογές ο Μπουτάρης. Είχε ήδη χρεοκοπήσει, τα δημόσια ταμεία είναι πια άδεια. Η επιστροφή στον ορθολογισμό είναι αναπόφευκτη, δεν έχει μείνει τίποτα πια να διανεμηθεί, το χρήμα πρέπει να δημιουργηθεί. Κι αυτό γίνεται μόνο με νέες ιδέες και πολλή δουλειά. 

Τελευταία μέρα του Νοεμβρίου την ώρα που γράφω, το θερμόμετρο λέει 25 βαθμοί, έξω στα καφενεία ο κόσμος με κοντομάνικα. Δεν υπάρχουν άλλες πόλεις στην Ευρώπη σαν την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Πώς καταφέραμε να τις χαλάσουμε; Το πρώτο βήμα για τη ζωή μετά τη χρεοκοπία δεν μπορεί να είναι άλλο από το να ξαναφτιάξουμε τις πόλεις μας, να τις επινοήσουμε απ’ την αρχή, να τις κάνουμε ανοιχτές πόλεις για όσους θα έρθουν να μοιραστούν μαζί μας αυτή την τύχη, την άνοιξη μέσα στο χειμώνα.

(του Φώτη Γεωργελέ)

Πηγή:  Athens Voice,  01.12.2010

Αίγυπτος: Οι Βλέψεις της Δύσης για το Μέλλον

Η Κατάρα της Νεφερτίτης

(του Νίκου Γεωργιάδη)

Ο ηλικιωμένος με τα γυαλιά ανέβηκε πάνω σε ένα πλάτωμα, ή μπορεί και να ήταν καπό αυτοκινήτου, ύψωσε την κυανόλευκη ντουντούκα και άρχισε να απευθύνεται στο συγκεντρωμένο πλήθος. Είχε φθάσει πριν από τρία εικοσιτετράωρα στο Κάιρο και αμέσως ετέθη σε κατ’ οίκον περιορισμό. Στη Δύση τον γνωρίζουν ακόμη και οι πέτρες. Εκεί κάτω στην πατρίδα του, οι συγκεντρωμένοι σκουντούσαν ο ένας τον ώμο του άλλου ρωτώντας να μάθουν το όνομα του άνδρα που τους μιλούσε. Ήταν απόγευμα της Κυριακής στην πλατεία Tahir του Καΐρου. Ο Μωχάμεντ Ελ Μπαραντέι έπαιρνε μία πρώτη γεύση από τη σύγχρονη Αίγυπτο. Κάτω εκεί στην πλατεία, δίπλα από τα τεθωρακισμένα, κινούνταν νέοι άνθρωποι οι οποίοι από την ημέρα της γέννησης δεν ήξεραν κανέναν άλλο από τον Μουμπάρακ. Πήγαν σχολείο, πανεπιστήμιο, άρχισαν δουλειά, παντρεύτηκαν και το πρώτο τους παιδί αντίκρισε τη μεγάλη αφίσα με τη φάτσα του μονόχνοτου προέδρου. Είναι 40 εκατομμύρια οι νέοι στην Αίγυπτο. Βλέπεις νέους παντού, στα σοκάκια, στις πλατείες, στοιβαγμένους στα λεωφορεία. Το πρωί κατά εκατομμύρια εισβάλλουν στο Κάιρο και το απόγευμα εκβάλλουν στα χωριά. Η Αίγυπτος βογγάει, με το μέσο εργαζόμενο, φελάχο ή εργάτη να καλείται να ζήσει με 1,5 ευρώ την ημέρα.

Οι επίγονοι του Σαλαϊντίν
Φτάνοντας από την Αλεξάνδρεια και μπαίνοντας στην πόλη, στο αντίκρισμα των κακοστημένων και μισοτελειωμένων πολυκατοικιών, χωρίς σοβά, σε δρόμους  λασπωμένους, βρόμικους και τραχείς, με τρώγλες μέσα στις τρωγλοπολυκατοικίες, όπου χιλιάδες μικρόσωμα ανθρωπάκια, τα παιδιά, παίζουν μέσα στις βρομιές, όπως σε κάθε γειτονιά αυτού του κόσμου, αντικρίζοντας αυτό το θέαμα της μαζικής φτώχειας, καταλαβαίνεις πώς μέσα από αυτά τα χαλάσματα και τα λεπρά κτίσματα στρατολογούνται οι μάρτυρες του Ισλάμ. Με λίγες εκατοντάδες δολάρια, ανοίγει ο πατέρας ένα μπακαλικάκι, ο άλλος γιος θα έχει εγγυημένες σπουδές στο πανεπιστήμιο και η κόρη ένα κομπόδεμα. Ένα παλικαράκι θα θυσιαστεί για να ζήσει μία ολόκληρη οικογένεια. Δεκάδες χιλιάδες οι υποψήφιοι μουζαχεντίν, εδώ στις όχθες του Νείλου. Εδώ ξεκίνησε το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων. Εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη δεξαμενή στρατολόγησης στελεχών που πλαισιώνουν το διεθνές ισλαμιστικό κίνημα. Εδώ κάνουν παρέα, μιζέρια, φτώχεια και οργή. Εδώ, σε κάποιο υποτυπώδες διαμέρισμα σε κάποια βρόμικη πολυκατοικία, πρωτοσυναντήθηκε ο Αλ Ζαχράουι ο γιατρός με τους συντρόφους του και κατόπιν μετακινήθηκε στο μακρινό Αφγανιστάν για να πολεμήσει τους Ρώσους, μετά τους Αμερικανούς παρέα με τον Μπιν Λάντεν. Σε κάποια από αυτές τις πολυκατοικίες στήθηκε το σχέδιο δολοφονίας του προέδρου Σαντάτ. Και πριν από δεκαετίες, σε αυτές τις βρόμικες συνοικίες, χωρίς πόσιμο νερό και αποχέτευση, χωρίς πρόσβαση στη γνώση και σε αγαθά, εδώ συνωμοτούσαν οι συνεργάτες του Νάσερ, πολύ πριν εκδηλωθεί η επανάστασή του.

Εδώ και δεκαετίες, από τον πόλεμο του Σουέζ και μετά, ο Στρατός ελέγχει την κατάσταση. Από τις τάξεις του εξήλθε ο Νάσερ, στρατιωτικός ήταν ο Σαντάτ, στρατιωτικός και ο Μπουμπάρακ, στρατιωτικός και ο αντιπρόεδρος που τοποθετήθηκε το Σάββατο που μας πέρασε. Αυτό το aparrat κυβερνά τη χώρα και με αυτόν το μηχανισμό συνεργάζονται οι Αμερικανοί. Το εξοπλιστικό πρόγραμμα της Αιγύπτου είναι από τα μεγαλύτερα που διαχειρίζονται οι αμερικανικές εταιρείες αμυντικού υλικού. Οι στρατηγοί ήταν αυτοί που αποφάσισαν και υλοποίησαν την ειρήνη με το Ισραήλ. Κίνηση που προκάλεσε τη δολοφονία του Σαντάτ από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. 

Όταν η Αίγυπτος φτερνίζεται, η Αραβία αρρωσταίνει
Η Αίγυπτος δεν είναι μία απλά, ισχυρή αραβική χώρα. Είναι η ηγέτιδα δύναμη στον αραβικό κόσμο, βρίσκεται στον πυρήνα των διαμορφούμενων πολιτικών τάσεων στο Ισλάμ, είναι η κοιτίδα της ανάπτυξης των ρευμάτων σκέψης στο αραβικό περιβάλλον. Στην Αίγυπτο ανακαλύπτει κανείς τη σύγχρονη αραβική λογοτεχνία. Το Πανεπιστήμιο του Καΐρου είναι το χωνευτήρι των ρευμάτων που διαμορφώνονται στις πολιτικές ελίτ των αντιπολιτεύσεων στις αραβικές χώρες. Με λίγα λόγια δεν είναι παίξε γέλασε η όποια αποσταθεροποίηση της γης των Φαραώ.

Το καλύτερα οργανωμένο κομμάτι της αυγυπτιακής αντιπολίτευσης είναι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Η συνείδηση της ισχύος προσέδωσε σε αυτή την πολιτική οργάνωση την απαιτούμενη σύνεση ώστε σήμερα, και μετά τα γεγονότα, με δηλώσεις να καταπραΰνει τις ανησυχίες των Δυτικών αλλά και να αποδέχεται τη συνεργασία-βιτρίνα με τον εκλεκτό της Δύσης Ελ Μπαραντέι. Με λίγα λόγια, οι ισλαμιστές στην Αίγυπτο προβαίνουν σε ασκήσεις διαχείρισης της πολιτικής σε πραγματικές συνθήκες. Πιθανώς να μην υπάρξει καμία προοπτική. Πιθανώς και ναι. Στα μυαλά των Αμερικανών η Αίγυπτος θα μπορούσε να επαναλάβει το «πείραμα» της Τουρκίας και να αναδείξει ένα medium ισλαμισμό, ο οποίος δεν θα ερχόταν κατ’ ανάγκη σε σύγκρουση με τις δυτικές συντεταγμένες.

Το « πείραμα της Τουρκίας»
Σε αυτή την περίπτωση η Αίγυπτος θα μπορούσε να αναδειχθεί σε νέο επίκεντρο των εξελίξεων όχι μόνον στον αραβικό κόσμο αλλά γενικότερα στο Ισλάμ. Όλες οι παραπάνω προσεγγίσεις εντάσσονται σε πλαίσια «καλού σεναρίου». Σε πολύπλοκες καταστάσεις όπως αυτές που προαναφέρθηκαν, οι εξελίξεις δεν είναι πάντα γραμμικές. Οι δυναμικές που έχουν αναπτυχθεί τους τελευταίους μήνες στην Αραβία ενδεχομένως να οδηγήσουν και σε ακραία σενάρια αν αναλογιστεί κανείς τις αντιφάσεις που διέπουν τις σχέσεις ισλαμισμού και του καθεστώτος της Αλγερίας, που κατά τους αναλυτές θα είναι το επόμενο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Κανείς δεν θα επιθυμούσε να φανταστεί άλλωστε τις επιπτώσεις από μία μαζική στροφή στην Ιορδανία και τη Συρία προς ισλαμιστικά μοντέλα διοίκησης των χωρών αυτών (ευκολότερο στην Ιορδανία, απείρως δυσκολότερο στη Συρία όπου το κόμμα ΜΠΑΑΘ εξακολουθεί να διατηρεί ισχυρότατες δομές στην κοινωνία).

Η Σφίγγα
Η απόσταση που χωρίζει τα τελευταία σπίτια της πόλης από τη Σφίγγα και τα πρώτα ερείπια των Πυραμίδων είναι μηδαμινή. Ούτε ένα τσιγάρο δρόμος. Τόση είναι και η απόσταση που χωρίζει μία προοπτική ομαλής μετάβασης σε καθεστώς ανεκτών δημοκρατικών διαδικασιών στην Αίγυπτο από την προοπτική μιας μακράς πορείας συγκρούσεων και αποσταθεροποίησης. Κάθε φορά που το κομμάτι της γωνιάς αυτής της Ανατολικής Μεσογείου εμπλεκόταν σε τυφώνα μεταλλάξεων, συμπαρασυρόταν το σύνολο των επί μέρους ισορροπιών που θεωρούνταν δεδομένες. Ισραήλ, Παλαιστίνη, Κύπρος, Ελλάδα, Τουρκία, Συρία και Φοινίκη γνωρίζουν πολύ καλά το μεγάλο αυτό οδοιπορικό. Επανειλημμένα δε έχουν υποστεί τις επιπτώσεις, παρά το γεγονός ότι σε αυτόν το μικρό τόπο καταδικάστηκαν να συνυπάρχουν ο Θεός, ο Αλλάχ και ο Γιαχβέ, οι οποίοι και ποτέ δεν έβαλαν το χέρι τους. Αντίθετα έκαναν τα πάντα για να απολαμβάνουν το αιματοκύλισμα.   

Πηγή:  Athens Voice, 02.02.2011

Συμβουλές για τη Ζωή και Αποφθέγματα

Μερικά πράγματα για να εγκαταλείψεις ένα δύσκολο χρόνο:

• Δεν θυμάμαι τίποτα απ’ αυτή τη χρονιά.

• Πότε πρέπει να ανησυχείς περισσότερο; Όταν οι μέρες δεν περνούν με τίποτα ή όταν περνάνε χωρίς να το καταλάβεις;
  

• Αριθμοί, λογαριασμοί, συνθήματα. Χωρίς αναμνήσεις. Όταν η ζωή σου μοιάζει με τους τίτλους των δελτίων ειδήσεων, ξέρεις ότι πέρασε μια χρονιά χαμένη.
  

•  Ο χρόνος δεν περνάει, χάνεται. Ο χρόνος είναι η φωτιά που μέσα της καιγόμαστε. Δεν έχουμε περιθώριο όχι μια χρονιά, ούτε μια μέρα να αφήσουμε να περάσει χαμένη.

•  Καφές και τσιγάρα τη νύχτα στο μπαλκόνι. Μέσα στο σκοτάδι ξέρεις πού βρίσκεται κάθε τι, δεν χρειάζεσαι φως. Κάποτε το υπερβολικό φως, ο θόρυβος, κρύβουν τις απαντήσεις.

•  Χιονόνερο στο πρόσωπο. Ο πόνος σε ξυπνάει. Σου θυμίζει ποιος είσαι.

•  Καμιά φορά σε παίρνει ο ύπνος, ξυπνάς όταν το κανονικό πρόγραμμα έχει τελειώσει και το τηλεμάρκετινγκ σου προτείνει ένα στρώμα με νερό που αντέχει το βάρος ενός φορτηγού. Σου χρειάζεται κάτι τέτοιο;

•  Μερικές φορές όμως ξυπνάς σαν να γεννιέσαι απ’ την αρχή. Βγαίνεις απ’ τον ύπνο και για μια στιγμή καθώς ανοιγοκλείνεις τα μάτια, αναδιοργανώνεις το παρελθόν σου, βρίσκεις την ταυτότητά σου πριν συγκεντρώσεις τις δυνάμεις σου για το παρόν.

•  Μάθε απ’ τα κόλπα που σου δείχνει ο εαυτός σου. Χρησιμοποίησέ τα και για ν’ αλλάξεις χρονιά. Ερμήνευσε το παρελθόν σου, βρες την ταυτότητά σου, συγκέντρωσε τις δυνάμεις σου. Έρχονται καινούργιες μέρες.

•  Ο χρόνος είναι ένας σπουδαίος δάσκαλος, αλλά δυστυχώς σκοτώνει όλους τους μαθητές του. 

•  Νιώθεις υπαίτιος; Καλά κάνεις και νιώθεις. Όχι όμως γι’ αυτά που σου λένε. Εσύ ξέρεις γιατί, οι ενοχές είναι δικές σου.

•  Μην αφήνεις τις FM φωνές να φτιάχνουν τον κόσμο σου, απομόνωσέ τις. Αν σήμερα μια φωνή λέει αλήθειες, θα ’ναι διστακτική, εύθραυστη, ραγισμένη.

•  Τα βιβλία με τίτλους Πώς να μάθεις να συγχωρείς τον εαυτό σου, Να ζεις με τα λάθη σου. Τα άρθρα για τη θετική σκέψη, τα θεραπευτικά βότανα, τις μεθόδους Αυτοβοήθειας. Τα χαρούμενα παραγγέλματα Συνέχισε τη ζωή σου, Στάσου στο ύψος σου, Σήκω επάνω, Εμπρός κορίτσι μου! Πάψε να τιμωρείς τον εαυτό σου, Άνοιξε ένα παράθυρο στον ήλιο! Γίνε ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου, Τράβα μπροστά, Απόλαυσε τη ζωή. Πέτα τα, δεν είναι για σένα. Δεν θα σε βοηθήσουν καθόλου.

•  Η κοινωνία μας έχει πολύ υποτιμήσει το σεξ ως θεραπευτική μέθοδο.

•  Όταν όμως είμαστε νέοι και δεν ξέρουμε τη ζωή, νομίζουμε ότι τα μόνα βάσανα είναι οι ερωτικοί καημοί.

• Έχεις ακόμα εκκρεμότητες που σε βαραίνουν; Θέλεις να κοιμηθείς κι όταν ξυπνήσεις να είναι ήδη 2011;

•  Διανύουμε τη δεκαετία, την εποχή, ίσως και τον αιώνα της αγρύπνιας. Δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια.

•  Δεν θα λυθεί ποτέ έτσι. Δεν υπάρχει πάσο. Δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα χαρτιά που μας μοιράζουν, μόνο τον τρόπο που θα παίξουμε την παρτίδα.

•  Ο ακρογωνιαίος λίθος της αντρικής φιλοσοφίας είναι, αν το αγνοήσεις ίσως να περάσει. Δεν περνάει ποτέ. Οι γυναίκες πάλι κάνουν συνέχεια ερωτήσεις. Προτιμούν να κάνουν ερωτήσεις παρά να τις απαντάνε. Οι νέοι είναι γεμάτοι οργή. Νομίζουν ότι μόνο σ’ αυτούς συμβαίνει. Δεν είναι κακό, όλοι περνάνε απ’ αυτό. Χρειάζονται χώρο και χρόνο.

•  Η γνώση είναι προτιμότερη από την άγνοια. Ό,τι κι αν φέρνει μαζί της η πρώτη.

•  Για τους περισσότερους ανθρώπους, όμως, η τακτική της αυτοεξαπάτησης είναι τόσο αναγκαία για την επιβίωση, όσο και η αναπνοή.

•  Οι άνθρωποι δεν είναι καλοί και κακοί, οι άνθρωποι χωρίζονται σ’ αυτούς που θέλουν να ξέρουν και σ’ αυτούς που προτιμούν την άγνοια.

• Δύσκολα το παραδέχεται κανείς, όμως η άγνοια είναι πολύ ανακουφιστική κατάσταση. Πολλοί άνθρωποι την προτιμούν. Γι’ αυτό υπάρχει τόσο υπερβολικά μεγάλη βεβαιότητα στον κόσμο.

•  Δεν υπάρχει λόγος να κατηγορήσεις κανέναν. Καμιά φορά το ένστικτο επιβίωσης είναι πολύ ισχυρό. Σε αναγκάζει.

• Η γνώση οδηγεί στην απομόνωση και η απομόνωση πολύ εύκολα μπορεί να οδηγήσει στη μοναξιά. Θέλεις στ’ αλήθεια να το διακινδυνεύσεις;

•  Θα ’ναι δύσκολο αλλά με έκπληξη θα διαπιστώσεις ότι οι άνθρωποι έτσι γίνονται πιο ήρεμοι, αγαπάνε περισσότερο τη ζωή. Σου αρκεί που ζεις και εύχεσαι να συνεχίσεις να ζεις. Απολαμβάνεις αυτό που έχεις.

•  14 μέρες ακόμα για να χάσουμε άλλον ένα χρόνο. Έχεις σκεφτεί πώς θα τις περάσεις; Με ποιον θα τις ζήσεις;

•  Έκανες μια ευχή για τη χρονιά που έρχεται;

•  Χρειάζομαι λίγο χρόνο ακόμα για να συμφιλιωθώ με το χρόνο. Όχι πολύ, καμιά 50αριά χρόνια.

(Του Φώτη Γεωργελέ)

Πηγή:  Athens Voice, 15.12.2010

Η Υποκρισία στο Μεταναστευτικό Ζήτημα

Έχουν δίκιο οι μετανάστες επειδή κάνουν απεργία πείνας, επειδή θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους; Όχι. Πολλοί άνθρωποι έχουν θυσιάσει τη ζωή τους για λάθος λόγους. Κάθε μέρα κάποιος Μάρτυρας του Αλλάχ ανατινάζεται, πιστός σε κάποιον ιερό σκοπό. 

Προτίμησα αυτή την κυνική εισαγωγή επίτηδες. Γιατί σ’ αυτή τη χώρα περισσεύει η ρητορεία, οι συναισθηματικές εξάρσεις, οι φλογεροί λόγοι. Όλοι διεξάγουν εποποιίες, νομιμοποιούνται από τις συναισθηματικές τους διακηρύξεις, είναι ό,τι δηλώνουν. Δηλαδή παίζουν ρόλους. Οι φίλοι του λαού, οι φρουροί της νομιμότητας, οι αλληλέγγυοι, οι επαναστάτες. Ρόλους που εξαργυρώνονται στο πολιτικό χρηματιστήριο. Χωρίς στοιχεία, χωρίς γεγονότα, χωρίς λύσεις των προβλημάτων. Κατασκευασμένες ταμπέλες συνομιλούν μεταξύ τους. Τις επόμενες μέρες της εισόδου στη Νομική, αυτό που κυριάρχησε ήταν η απόδοση των ευθυνών, η ανάγκη άρσης του ασύλου και η ομοφωνία απέλασης των παράνομων μεταναστών. Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω για να φανεί πόσο άτυχη ήταν η έμπνευση της κατάληψης στη Νομική.

Έχουν όμως δίκιο οι μετανάστες, σκέτα; Έχουν απόλυτο δίκιο. Ζουν στη χώρα μας χρόνια. Μετά από πολλούς δισταγμούς, ψηφίστηκε πρόσφατα ένας ανθρώπινος μεταναστευτικός νόμος που τους βγάζει από το περιθώριο και τους επιτρέπει τη νόμιμη διαμονή και εργασία. Ούτε αυτός τους εξασφαλίζει, αφήνει έξω πολλές δεκάδες χιλιάδες. Ιδίως τα τελευταία χρόνια της ύφεσης όλο και περισσότεροι δουλεύουν ανασφάλιστοι και είναι δύσκολο να συγκεντρώσουν τα 150-200 ένσημα το χρόνο που χρειάζονται. Τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι που έχουν ζήσει 5-10 χρόνια στην Ελλάδα, που νιώθουν πια πολίτες αυτής της χώρας; Ο όρος παράνομος μετανάστης είναι από μόνος του υποκριτικός. Η Ελλάδα δεν είναι Αυστραλία που εισάγει μετανάστες με διακρατικές συμφωνίες. Όλοι οι μετανάστες είναι κάποια στιγμή παράνομοι και σιγά-σιγά βρίσκουν δουλειά, ασφαλίζονται, βγάζουν χαρτιά, γίνονται νόμιμοι. 

Για δυο δεκαετίες αυτή η χώρα εκμεταλλεύεται τους μετανάστες. Όχι απλώς τους χρησιμοποιούσε αλλά έφτασε και στο άλλο άκρο. Πίστεψε στην ψευδαίσθηση ότι απαλλάχτηκε από τη χειρονακτική εργασία. Οι ξένοι οργώνουν τα χωράφια, μαζεύουν τα φρούτα, χτίζουν τις οικοδομές, φτιάχνουν τους δρόμους, είναι γκαρσόνια, νοσηλεύτριες στα νοσοκομεία, μαζεύουν τα σκουπίδια, φροντίζουν τους ηλικιωμένους, καθαρίζουν τα σπίτια. Κι εμείς κάνουμε μάρκετινγκ, δημόσιες σχέσεις και διοίκηση επιχειρήσεων. Όσοι δεν διοριστήκαμε στο Δημόσιο. Οι κραυγές των τελευταίων ημερών «διώξτε όλους τους παράνομους» δεν είναι μόνο ανάλγητες. Ρεαλιστικά μιλώντας, είναι και αστείες. Είναι σαν να λες, απελάστε την εργατική τάξη. 

Η κυβέρνηση, με ψυχραιμία και ηπιότητα, πρέπει να προσπαθήσει να προμηθεύσει με άδειες παραμονής κάθε είδους, μόνιμες, προσωρινές, ασύλου, όσους ανθρώπους θέλουν να ζουν και να δουλεύουν στη χώρα μας. Γιατί είναι πρώτα-πρώτα προς το συμφέρον όχι μόνο αυτών αλλά και όλων εμάς. Η Ελλάδα χρειάζεται τους μετανάστες, η Ευρώπη, η Δύση χρειάζεται τους μετανάστες. Η ελληνική κοινή γνώμη, μετά από 2 δεκαετίες, θα πρέπει να το ξέρει αυτό. Υπάρχουν στοιχεία, έρευνες, πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι δουλεύουν πραγματικά πάνω στο μεταναστευτικό πρόβλημα. Όμως δεν το ξέρει, τα τηλεοπτικά κανάλια καλούν έναν «εκπρόσωπο της ασφάλειας και της τάξης» και ένα «φίλο των μεταναστών» και περιμένουν το ντέρμπι που δίνει τηλεθέαση. Καλούν δηλαδή ρόλους. 

Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις κορόνες που λένε «ανοίξτε τα σύνορα, νομιμοποιήστε τους όλους». Αυτές οι απόψεις είναι της ίδιας ποιότητας με τα «διώξτε τους όλους», είναι ρόλοι. Σε μια εποχή τόσο ταραγμένη, με το μισό πλανήτη σε έκρυθμη κατάσταση, δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα που δεν έχει σύνορα, η μόνη χώρα που δέχεται τους κατατρεγμένους όλου του κόσμου. Γιατί έτσι το μόνο που θα επιτύχει είναι να μετατραπεί σε μια αποθήκη ανθρώπων, σε ένα τεράστιο τράνζιτ ψυχών. Εκτός αν αποφασίσει να μετατραπεί στο «χρήσιμο ηλίθιο» όλου του πλανήτη. 

Γενικά, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» περίσσεψαν τις τελευταίες μέρες. Είναι ρόλοι που νομιμοποιεί ο ένας τον άλλον. Κάποιοι θα ονειρεύονται συγκρούσεις και θα προσπαθούν να δημιουργήσουν πολιτικές κρίσεις και κάποιοι άλλοι θα εγκαλούν την πολιτεία γιατί δεν έστειλε τα ΜΑΤ στη Νομική. Για μεγάλο μέρος του πολιτικού μας κόσμου, η πολιτική έχει υποκατασταθεί από το θέαμά της. Δεν υπάρχει διερεύνηση λύσεων παρά μόνο το επαναλαμβανόμενο παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι» που επιβεβαιώνει τα στρατόπεδα και εντέλει οδηγεί στην οπισθοδρόμηση. Υπήρχε λόγος που σήμανε συναγερμός με την κατάληψη και την απεργία πείνας στη Νομική; Φυσικά υπήρχε. Γιατί κάποιοι κατάλαβαν, έστω και στο παραπέντε, ότι δεν παίζεις με τη φωτιά. Ότι άλλο να παίζεις με τις μπάρες των διοδίων και άλλο με τους μετανάστες. Σε μια περίοδο που όλη η Βόρειος Αφρική φλέγεται, που ο κόσμος μας παίρνει άγνωστες τροχιές, που ένα εκατομμύριο άνθρωποι στη χώρα μας μέσα έχουν συσσωρεύσει, και δικαίως, αισθήματα καταδίωξης και εκμετάλλευσης, η προσπάθεια να γίνουν οι μετανάστες μέρος της γνωστής παρανοϊκής ελληνικής πολιτικής σκηνής ήταν ολέθρια. 

Ευτυχώς η προχθεσινή τουλάχιστον απόπειρα έληξε με θετικό τρόπο. Και όχι μόνο γιατί η ψυχραιμία και ο επαγγελματισμός όσων ενεπλάκησαν στη μικρή κρίση απεσόβησε τα χειρότερα. Αλλά και γιατί έδειξε ότι η κοινωνία μας αρχίζει σιγά-σιγά να αντιλαμβάνεται, να απορρίπτει τους ρόλους και τα κακοστημένα σκηνικά. Ένας από τους «φίλους των μεταναστών», βουλευτής της Αριστεράς, θεώρησε σωστό να επιτεθεί στο δήμαρχο Αθηναίων γιατί δεν βρήκε κτίριο για να συνεχιστεί η απεργία, γιατί δεν φορτώθηκε δηλαδή την καυτή πατάτα που άλλοι ανόητα δημιούργησαν. Ο «δήμαρχος περιορισμένης ευθύνης έλαμψε διά της απουσίας του» είπε. Ο Καμίνης δήλωσε απλώς «ο Δήμος της Αθήνας δεν αναλαμβάνει ευθύνες που δεν του αναλογούν». Και όταν σε ένα τηλεοπτικό δελτίο τον ρώτησαν «και τι πρέπει να κάνουμε;», απάντησε «να κάνουμε ο καθένας τη δουλειά του». Νομίζω ότι ήταν η πιο προοδευτική δήλωση των ημερών. Αφού τόσα χρόνια με φλογερές κορόνες όλοι μόνο ρόλους παίζουν, πρέπει κάποιοι να αρχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους.

(του Φώτη Γεωργελέ)

Πηγή:  Athens Voice, 02.02.2011

Το Εθνικόν, το Αληθές και η Μεγάλη Επανάσταση του ’21

(Του Πάσχου Mανδραβέλη)

Ο Διονύσιος Σολωμός ήταν απλός και λακωνικός: «Εθνικόν είναι το αληθές». Τελεία και παύλα. Πιθανώς να υπήρξε τόσο ολιγόλογος, επειδή δεν είχε στη δούλεψή του έναν Αδωνι Γεωργιάδη για να του αναθέσει το ρεκτιφιέ της αναχρονιστικής ιστορικής αφήγησης, αυτής που επλήγη από τη θαυμάσια σειρά του ΣΚΑΪ «1821». Ισως πάλι να χρησιμοποίησε λίγες λέξεις επειδή οι μεγάλες αλήθειες δεν χρειάζονται μεγάλες φωνασκίες για να διατυπωθούν. Οι τελευταίες είναι χρήσιμες μόνο προς άγραν ψήφων και γίνονται χρησιμότερες όταν δεν έχεις πολλά να πεις. Τα άδεια βαρέλια, ως γνωστόν, κάνουν στα κανάλια τον μεγαλύτερο θόρυβο. Και γι’ αυτό οι τηλεστάρ τα θρονιάζουν με κάθε ευκαιρία στις βραδινές λαοσυνάξεις που διοργανώνουν (των δεκατριών έως δεκαπέντε ατόμων), και τις οποίες βαφτίζουν πάνελ.

Η Επανάσταση του 1821 είναι ένα από τα μεγάλα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας κατά τον 19ο αιώνα. Δυστυχώς εμείς την θάβουμε κάτω από ανόητες εθνικές ρητορείες, την αποκλειστική αντιπροσωπεία των οποίων θέλει τώρα να έχει ο ΛΑΟΣ. Είναι συνέχεια και ίσως ισάξια των άλλων μεγάλων αστικών επαναστάσεων της Δύσης, δηλαδή της Αμερικανικής και της Γαλλικής. Γράφαμε παλιότερα σε τούτη την εφημερίδα: «Οποια ανάγνωση κι αν κάνει κανείς στην εξέγερση των υπόδουλων, το 1821 είναι ένα κομβικό σημείο στην παγκόσμια ιστορία. Είναι η αρχή του τέλους μιας αυτοκρατορίας που δυνάστευσε την Ανατολή για πάνω από τέσσερις αιώνες (και κάποτε είχε φτάσει στις πύλες της Βιέννης) και πιστοποιητικό θανάτου ενός τύπου φεουδαρχικής κοινωνικής οργάνωσης που χρόνια καρκινοβατούσε.

» Η ελληνική επανάσταση άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για να φυσήξει ο άνεμος της ελευθερίας σε ολόκληρη την Ανατολή. Εσπασε τα πήλινα πόδια μιας από τις μεγαλύτερες υπερδυνάμεις της εποχής.

» Θα αδικούσαμε την ελληνική επανάσταση αν την περιορίζαμε στον εθνικό της μόνο χαρακτήρα. Είχε και κοινωνικές πτυχές, αλλά ήταν ενταγμένη και στο νέο πνεύμα ελευθερίας που διέτρεχε όλη την Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι απ’ όλους τους υπόδουλους των Οθωμανών οι Ρωμιοί ξεκίνησαν το ξήλωμα της αυτοκρατορίας. Με σύγχρονους όρους θα λέγαμε ότι ήταν ο πιο “παγκοσμιοποιημένος λαός” της περιοχής. Με το εμπόριο, τη ναυτιλία και τα γράμματα ερχόταν σε επαφή με όλα τα νέα ρεύματα στην Ευρώπη. Μπόλιασαν το νέο πνεύμα στην Ανατολή.

» Η εποποιία των εξεγερμένων, που κινητοποίησε τον ευρωπαϊκό και αμερικανικό φιλελληνισμό, δεν σκιάζεται από τις λεπτομέρειες της ιστορίας. Στα δύσκολα χρόνια της επανάστασης, όπως και σε κάθε μεγάλο γεγονός της ιστορίας, υπήρξαν αντιφάσεις της, ένδοξες στιγμές και υπαναχωρήσεις.

» Αυτήν την περίοδο πρέπει να την γνωρίσουμε σε βάθος, να φωτίσουμε τα πραγματικά γεγονότα πέρα από μύθους και ιδεοληψίες, να δούμε πώς αυτοί που οι Οθωμανοί τους ονόμαζαν “ραγιάδες” έγιναν ελεύθεροι πολίτες. Οφείλουμε να μάθουμε την ιστορία μας όπως πραγματικά έγινε, γιατί αυτή η ιστορία μόνο υπερήφανους μπορεί να μας κάνει.» («Καθημερινή», 24.3.2007)

Και εκτός συνόρων

Αυτήν την εξέγερση για την οποία πρέπει να είμαστε υπερήφανοι και πρέπει να την πουλάμε στο εξωτερικό σαν ένα από το κομβικά γεγονότα που διαμόρφωσαν την παγκόσμια ιστορία, οι μεταπράτες του ελληνικού εθνικισμού τη συρρικνώνουν σε ένα τοπικής σημασίας γεγονός, σε έναν απλό καβγά Ελλήνων και Τούρκων, διανθισμένο με μύθους και άδεια συνθήματα για εγχώρια κατανάλωση. Αντί να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ότι σ’ αυτήν τη γωνιά της καθυστερημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας γεννήθηκε ένα κίνημα που κατάφερε όχι μόνο να ξεκινήσει το ξήλωμα της ανατολικής φεουδαρχίας, αλλά και ολόκληρης της συντηρητικής τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη, πολλοί κραυγάζουν για την Αγία Λαύρα. Ε, τι να κάνουμε; Ολες οι μαρτυρίες δείχνουν ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν κήρυξε την επανάσταση στην Αγία Λαύρα και το «Κρυφό σχολειό» δεν ήταν ο κανόνας στην αυτοκρατορία. Ισως κάποιοι αγάδες κάποιες περιόδους ανάμεσα στα άλλα εγκλήματα κατά των υπόδουλων να απαγόρευσαν και τη διδασκαλία της ελληνικής (αν και δεν τους ένοιαζε), αλλά μένει να αποδειχθεί.

Από την άλλη, μια επανάσταση φυσικά δεν είναι κάτι σαν σχολική εκδρομή. Στις ωμότητες των Οθωμανών υπήρξαν ωμότητες και των εξεγερμένων. Υπήρξαν εμφύλιοι, σφαγές, μικροπρέπειες, όλα όσα η ανθρώπινη φύση παράγει ακόμη και αν είναι ελληνική. Για παράδειγμα, η σφαγή της Τριπολιτσάς είναι ιστορικό γεγονός. Δεν το αφηγείται μόνο ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στον Γεώργιο Τερτσέτη («το ασκέρι όπου ήτον μέσα το ελληνικό έκοβε και εσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, 32.000, μια ώρα ολόγυρα της Τριπολιτσάς...») περιγράφεται και στον Εθνικό μας Υμνο: «Α! Τι νύχτα ήταν εκείνη / Που την τρέμει ο λογισμός / Αλλος ύπνος δεν θα γίνει / Πάρεξ θάνατου πικρός... Κοίτα χέρια απελπισμένα / Πώς θερίζουνε ζωές / Χάμου πέφτουνε κομμένα / Χέρια, πόδια, κεφαλές».

Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς αίμα, ούτε πόλεμος στην ιστορία χωρίς αυτά που σήμερα θεωρούμε εγκλήματα αλλά τότε ήταν η συνήθης πρακτική. Απολυμαίνουμε την ιστορία από τα γεγονότα της, την ακρωτηριάζουμε. Φτιασιδώνοντάς την, την μετατρέπουμε σε αφήγηση χωρίς νόημα. Οι αφηγήσεις χωρίς νόημα είναι απωθητικές για τους νέους ανθρώπους. Τις παπαγαλίζουν, αλλά δεν τις κατανοούν και φυσικά δεν τις εκτιμούν. Προσπαθώντας να φτιάξουμε την ιστορία στα μέτρα των ιδεοληψιών κάποιων εμπόρων του έθνους, φτιάχνουμε γενιές ανιστόρητων που αδυνατούν να εκτιμήσουν το μεγαλείο εκείνης της δεκαετίας που συντάραξε τον κόσμο. Γιατί πραγματικά, όπως έδειξε και το κίνημα των Φιλελλήνων, η ελληνική δεκαετία του 1820 συντάραξε τον κόσμο. Οι φιλέλληνες δεν ήταν απλώς αρχαιόπληκτοι. Ηταν οι προοδευτικοί της Δύσης που έβλεπαν στην επανάσταση τη συνέχεια των δικών τους αγώνων για ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα. Εμείς καταφέραμε να σμικρύνουμε αυτό το παγκόσμιο γεγονός στα μίζερα πλαίσια του ελληνικού εθνικισμού. Ομως αξίζει στην επανάσταση του ’21 μια καλύτερη θέση στην παγκόσμια ιστορία. Πρέπει να πούμε παντού ότι δεν ήταν ένας τοπικός καβγάς της Ανατολής, αλλά να την εντάξουμε στο μεγάλο πλαίσιο τής δυτικής ιστορικής αφήγησης. Να σταματήσει δηλαδή αυτή η χώρα να πουλάει μόνο αρχαιότητα, όταν -στον βαθμό που της αναλογεί- είναι συνδιαμορφωτής και της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Αυτό θέλει δουλειά πολλή και πρωτίστως να κλείσουμε τα αυτιά μας στα αλαλάζοντα κύμβαλα που σκούζουν από τα ερτζιανά.

«... στην γλαυκή του Μύθου χώρα»

Από το 1864 ο Δημήτριος Στρούμπος, καθηγητής της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αναρωτιόταν: «Διατί κωφεύουσιν και σήμερον πολλοί εις ό,τι αφορίζει η επιστήμη; Διατί ασπάζονται την ομοιοπαθητικήν ιατρικήν, ζητούσι τον τετραγωνισμό του κύκλου, την αέναον κίνησιν και τα τοιαύτα απαγορευθέντα υπό των ακαδημαϊκών; Εις τα ερωτήματα ταύτα ο μεν φυσιολόγος, ως κρανιοσκόπος, σιωπά, ο δε σοφός επιφωνεί “άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν”. Εις μάτην γνωστοποιείται απανταχού ότι άνθρακες ο θησαυρός των φαντασιοκόπων, φύσει αδύνατος η αέναος κίνησις κ.τ.λ. Ο κατά φαντασίαν εφευρέτης κωφεύει, αδιαφορεί περί των μηχανικών νόμων, δεν επιτρέπει να γίνηται λόγος περί αποτυχίας, επειδή η εφεύρεσις αυτού είναι πολυχρονίου πείρας εξαγόμενον, είναι τέκνον αυτού πεφιλημένον, ου ένεκα προτιμά να θυσιάσει και την ζωήν».

Κάπως έτσι «πεφιλημένοι» είναι οι μύθοι της ιστορίας μας. Μεγαλώσαμε με τις παραστάσεις του κρυφού σχολειού και της Αγίας Λαύρας, έχουμε επενδύσει συναισθηματικά πολλά σ’ αυτούς. Δύσκολα ξεριζώνονται, διότι είναι μέρος πλέον της δικής μας ύπαρξης, του δικού μας νοητικού κατασκευάσματος με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Για να αντικατασταθεί, το νέο πρέπει να είναι καλά συγκροτημένο, ευκρινές και κατανοητό. Εκτός αυτού, οι μύθοι από τη φύση τους είναι απλοποιητικοί, σύνθετων καταστάσεων. Χρειάζονται μόνο τρεις έννοιες για να νομίζεις ότι κατανόησες την ιστορία: «Οι καλοί Ελληνες», οι «κακοί Τούρκοι» και το «προαιώνιο μίσος». Πού να ψάχνεις τώρα να βρεις κοινωνικές δομές, πολιτικά ρεύματα της εποχής, κ.λπ.; Ο,τι δεν ταιριάζει στην απλοϊκή αυτή αφήγηση πετιέται ως ύποπτο και ξεμπερδεύεις.

«Είτε στο παρελθόν αναφέρεται είτε στο ίδιο το παρόν», γράφει στο θαυμάσιο βιβλίο «Το μυθολογικό κενό» (εκδ. Πόλις), ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης Αλέξης Πολίτης, «ο μύθος ριζώνει γερά μέσα μας, καθώς εδράζεται σε μια συμβολική και βιωματική ανάγνωση της ζωής, σε μια ποιητική αναλογική πρόσληψη της πραγματικότητας (...) Οπως η Εύα γεννήθηκε από το πλευρό του Αδάμ έτσι και η ιστορία γεννήθηκε από το πλευρό της ποίησης· η σχέση της με τον μύθο από τότε βασιλεύει». Στην πορεία της προς την αυτονόμηση, τη χειραφέτηση, τείνει προς τα μαθηματικά – πορεία παράλληλη με τις άλλες αδελφάδες και πρωτοξαδέλφες επιστήμες. Ωστόσο, αν στο στόχαστρο του ιστορικού δεν βρίσκεται η ανάλυση του αντικειμένου του και μόνο, αν πιστεύουμε ότι η ιστορία δεν είναι οι τεχνικές μονάχα, παρά η αναπαράσταση ενός κόσμου ολόκληρου και μάλιστα... καθώς ο τελικός στόχος της ιστορίας, των ιστορικών είναι η αναπαράσταση αυτή του παρελθόντος να μάς βοηθήσει στην πληρέστερη, και λοιπόν ορθότερη, κατανόηση του σημερινού κόσμου, τότε η ιστορία δεν έχει ακόμη πλήρως αυτονομηθεί από μια ποιητικού τύπου λειτουργία – συνεπώς ο συμβολισμός που προσφέρει ο μύθος φαντάζει κάποτε αναγκαίος. Για να τον αντικαταστήσουμε πρέπει να προσφέρουμε μια κατανόηση περιεκτικότερη από την σχηματική, μα ολοκληρωμένη, του μύθου – αλλιώς κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αιτιάται κανέναν, αν βλέπει τον μύθο να αντέχει και να μην υποχωρεί.

 

Πηγή:  Καθημερινή, 13.02.2011

Είναι Έτοιμη η Ελλάδα για Παραγωγή Προτάσεων και Δημιουργία?

Edito

(του Φώτη Γεωργελέ)

Σ’ αυτήν εδώ την εφημερίδα, σε κάθε δύσκολη στιγμή, απ’ το πρώτο δύσκολο χρόνο της κυκλοφορίας της μέχρι τον φετινό πάλι δύσκολο λόγω της οικονομικής κρίσης, όποτε συζητάμε τα προβλήματα και πώς θα τα αντιμετωπίσουμε, πάντα, στο τέλος, καταλήγουμε με μια φράση: Όμως εμείς θα επιβιώσουμε, γιατί; Γιατί Δεν Χάνουμε.

Αυτό το Δεν Χάνουμε, νομίζω ότι είναι το ψυχολογικό καύσιμο που μας βοηθάει να ξεπερνάμε τις δυσκολίες. Και αυτό το καύσιμο, η αυτοπεποίθηση, νομίζω ότι λείπει από την κοινωνία μας. Ενάμιση χρόνο τώρα έχουμε πειστεί ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ότι το μέλλον περιέχει μόνο δεινά, ότι το μόνο που μας μένει είναι να διασώσουμε ό,τι μπορούμε απ’ το παρελθόν. Αυτό που δεν μας άρεσε και το κατηγορούσαμε. Αντί να προσπαθούμε να το αλλάξουμε, πασχίζουμε να το διατηρήσουμε. Δεν υπάρχει ούτε μια αλλαγή, ούτε μια μεταρρύθμιση που να έχει τύχει ευνοϊκής υποδοχής. Η κουλτούρα του φόβου δείχνει μια κοινωνία γερασμένη που δεν μπορεί να αντιδράσει. Φοβάται το αύριο, την αλλαγή, τις μεταρρυθμίσεις, βολεύεται με το υπάρχον, την ακινησία, την αδράνεια, τη στασιμότητα.

Όμως σε εποχή χρεοκοπίας, η αδράνεια είναι καταστροφική. Χάνουμε χρόνο και στο τέλος, έτσι που πάμε, θα επαληθεύσουμε όλους εκείνους που προπαγανδίζουν την πτώχευση, την έξοδο από την Ευρωπαϊκή  Ένωση, την επιστροφή στη δραχμή. Δηλαδή την οικονομική καταστροφή, την πολύχρονη ανέχεια, το τριτοκοσμικό μέλλον. Οι θεωρίες χρεοκοπίας είναι αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Άμα δεν κάνουμε τίποτα για να αντιμετωπίσουμε τη χρεοκοπία, στο τέλος θα πτωχεύσουμε. Και αυτοί που εμποδίζουν κάθε αλλαγή, θα μας λένε κι από πάνω, σας το λέγαμε εμείς. Σε όλη αυτή την περίοδο της κρίσης, πολλοί κερδοσκοπούν με τη χρεοκοπία για να αυξήσουν ή να διατηρήσουν προνόμια, πλούτο, εκλογικές πελατείες. Μεταμφιεσμένοι με διάφορα προσωπεία. Με ευθύνη του πολιτικού συστήματος και των Μέσων Ενημέρωσης έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν ένα περιβάλλον φόβου και άμυνας. Όμως δεν μπορούμε να τους έχουμε πια άλλοθι, η κοινωνία μας, μετά από δυο χρόνια σχεδόν, πρέπει να μπορεί να καταλαβαίνει και να αντιδρά. Πρέπει να έχουμε πια συνείδηση ότι όλα τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα που κρατούν καθηλωμένες τις δημιουργικές δυνάμεις και αντιδρούν σκληρά σε κάθε αλλαγή, κάνουν λάθος. Οι επιμέρους προσπάθειες που κάνει η κάθε επαγγελματική ομάδα, ο καθένας από μας ατομικά για να κερδίσει ένα πλεονέκτημα, καταλήγουν σε ένα χειρότερο επίπεδο συλλογικά για τη χώρα. Κλέβουμε ο ένας τον άλλον, υπονομεύουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί την κοινωνία. Στο τέλος χάνουμε όλοι και αυτό πρέπει να αλλάξει.

Έχουμε διαπαιδαγωγηθεί να ακούμε μόνο υπνωτιστικές κολακείες, αλλά κατά βάθος, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ξέρουμε τι πρέπει να αλλάξει. Το ξέρουμε εδώ και δύο δεκαετίες, μας το λέει η ευρωπαϊκή κοινότητα στην οποία εθελουσίως εισήλθαμε για το δικό μας συμφέρον, μας το λέγανε κάποιοι πολιτικοί τους οποίους εξοστρακίσαμε επειδή έλεγαν δυσάρεστες αλήθειες. Πρέπει να αλλάξουμε το νομικό μας πλαίσιο και να το αντικαταστήσουμε με τα κοινοτικά νομικά δεδομένα, πρέπει να περιορίσουμε το παρασιτικό κράτος και να αναπτύξουμε το παραγωγικό, πρέπει να ανοίξουμε τα κλειστά και προστατευμένα επαγγέλματα και να αφήσουμε τους ανθρώπους να δουλέψουν, πρέπει να εναρμονίσουμε με το ευρωπαϊκό το φορολογικό και ασφαλιστικό μας σύστημα, πρέπει να απελευθερώσουμε τις αγορές. Πρέπει να μειώσουμε την κρατική γραφειοκρατία, τη μεγαλύτερη της Ευρώπης, που μας στοιχίζει το 8% του ΑΕΠ. Αν δεν το κάνουμε αυτό, καμία ανάπτυξη δεν πρόκειται να συμβεί. Όσοι μιλάνε φλου για ανάπτυξη και λένε όπως έλεγαν πάντα, «ρίξτε λεφτά» στην αγορά, εννοούν απλώς να συνεχιστεί η λεηλασία του δημόσιου πλούτου καλυμμένη όπως πάντα με προοδευτικό μανδύα.

Αντί γι’ αυτά, ενάμιση χρόνο τώρα ασχολούμαστε με το αν τα φαρμακεία θα ανοίγουν το Σάββατο, αν τα καταστήματα θα ανοίγουν μία ή δύο Κυριακές το χρόνο. Μήπως όμως υποτιμώ τη «νεοφιλελεύθερη επίθεση ενάντια στους μισθούς και τα επιδόματα»; Ακόμα κι αυτό είναι σχετικό, θέλετε να μειώσουμε όλοι τις αποδοχές μας και να είμαστε ευχαριστημένοι; Αρκεί το κράτος να δουλεύει όπως τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, να μην παρέχει δήθεν «δωρεάν παιδεία» με τα φροντιστήρια, ούτε δήθεν «δωρεάν υγεία» με τα φακελάκια. Ώστε να μην πληρώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά τα διπλάσια από τους συμπολίτες μας της Κοινότητας σε ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία και την παιδεία. Κερδισμένοι δεν θα είμαστε; Τι είναι λοιπόν πιο σημαντικό, αυτό ή αν κοπεί κάπου ένα επίδομα;

Δίνουμε μάχες οπισθοφυλακής, αδιέξοδες, χαμένες από χέρι, την ώρα που ολόκληρη η κοινωνία, οι πολιτικές δυνάμεις, οι επαγγελματικές ενώσεις, τα σωματεία, οι επιστήμονες, θα έπρεπε να παράγουν κάθε μέρα προτάσεις, να βρίσκονται σε έναν οργασμό ιδεών και εφαρμογών που θα ξεπερνούν το μνημόνιο και θα αλλάζουν τη χώρα πιο γρήγορα, πιο δίκαια, πιο έξυπνα.

Στην αρχή της προηγούμενης δεκαετίας, όταν η Ελλάδα βρισκόταν στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ετοίμαζε τους Ολυμπιακούς αγώνες, η Τουρκία, χρεωμένη στο ΔΝΤ, με πληθωρισμό 100 και ύφεση πάνω από 9%, ήταν μια τριτοκοσμική χώρα. Σήμερα ξεκινάει τη νέα δεκαετία με ρυθμό ανάπτυξης δεύτερο στον κόσμο μετά την Κίνα, έχει κάνει άλματα που την έφεραν στις ισχυρότερες χώρες του κόσμου. Ακούστε όμως πώς μιλάει ο Ερντογάν και πώς μιλάμε εμείς: «Θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα αν κάνουμε αποφασιστικές κινήσεις. Γιατί ξέρουμε ότι οικονομία σημαίνει ρίσκο, πολιτική σημαίνει ρίσκο, ακόμα και η ίδια η ζωή είναι ρίσκο. Αλλά πρέπει να κάνουμε τα απαραίτητα βήματα».

Όταν μια κοινωνία δεν μιλάει για φόβο αλλά για ρίσκο, είναι μια δυναμική κοινωνία που μπορεί να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Υπάρχει ακόμα χρόνος, γίνεται. Αν το 2010 ήταν ο χρόνος της οργής, της εκτόνωσης, το 2011 μπορεί να γίνει ο χρόνος της δημιουργίας. Ο χρόνος για μια νέα μεταπολίτευση που θα φέρει την κοινωνία μας σε ένα καλύτερο επίπεδο και θα απομακρύνει τη χρεοκοπία. Γιατί; Γιατί δεν χάνουμε.

Πηγή:  Athens Voice, 19.01.2011

Ο Τζόγος του Έρωτα

(της Ειρήνης Χειρδάρη)

Με το που βρήκε η Μεγάλη Ο εραστή, η κόρη της σταμάτησε ξαφνικά να πηδιέται με όποιον της πρόσφερε δωρεάν ποτό ή δωρεάν ταξίδι. (Επί τη ευκαιρία, να φοβάστε τους άντρες που σας κάνουν τα εισιτήρια. Σίγουρα από κάπου αλλού θα σας έρθει ο λογαριασμός.) Είναι, πάντως, παράξενο πώς συνδέεται η ερωτική ζωή μάνας και κόρης.

Θυμάμαι τη Μαρία, μια άλλη αναγνώστρια. Αρρωστάκι με το σεξ. Έκανε δύο χρόνια ψυχανάλυση. Και κατάλαβε ότι ήταν υπερσεξουαλική λόγω της μητέρας της. Η μητέρα της παντρεύτηκε στα δεκαεπτά έναν πολύ μεγαλύτερό της. Έμεινε σε ένα μικρό σπίτι, σε μια μικρή επαρχία, είχε δυο μικρά παιδιά κι εγκλωβίστηκε σε μια μικρή και άθλια ερωτική ζωή. Η Μαρία τη θυμάται πάντα να κάνει την άρρωστη για να μην κάνει σεξ, τόσο βαριόταν τον άντρα της. Κι η Μαρία ορκιζόταν «εγώ δεν θα καταλήξω έτσι». Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές έτσι συμβαίνει. Δεν ήταν η μητέρα μας ευτυχισμένη στην προσωπική της ζωή; Ήταν συντηρητική απέναντι στο σεξ; Ήταν εξώλης και προώλης; Την απατούσε και την πλήγωνε ο άντρας της; Οι γυναίκες και οι γκέι πάντα κλαίμε τα δάκρυα της μητέρας μας.

Οι στρέιτ επηρεάζονται διαφορετικά. Οι παντοφλάκηδες, για παράδειγμα, οι οποίοι αγαπούν πάντα κάποια που τους καταπιέζει. Ή εκείνοι που μένουν μόνο με γυναίκες που γκρινιάζουν πολύ. Γιατί έτσι τους έκανε και η μητέρα τους, και η παντόφλα και η γκρίνια εκλαμβάνονται πλέον ως αγάπη. Το griniarol και το pantoflin είναι δυνατά φάρμακα που χορηγήθηκαν σε πολλά μωρά της χώρας με σύριγγα στον πλακούντα. Υπάρχουν βέβαια και χειρότερα φάρμακα, όπως το akavlin. (Σε όσους χορηγήθηκε δεν έχουν την αίσθηση της γοητείας, στο φλερτ μαζί τους δεν συντονίζονται ποτέ πομπός και πομποδέκτης, αλλά, τέλος πάντων, έχουν ξενοιάσει με όλα αυτά και δεν με παιδεύουν, εφόσον βρίσκουν αυτήν τη στήλη την πιο περιττή που υπάρχει στα ελληνικά media.)

Εγώ ξέρω ότι έχω πολλούς παντοφλάκηδες αναγνώστες. Ο μεγαλύτερος ever είναι ο Σωτήρης. Μου έγραφε για μήνες. Ήθελε να αφήσει την πρήξω γκόμενά του με την οποία δεν έκανε καλό σεξ, για κάποια που του άρεσε πραγματικά. Και βρήκε τη Θεά. Το σεξ απίστευτο, προσωπικότητα τέλεια, σεβασμός στη δική του προσωπικότητα σούπερ τέλεια. Κι όμως, δεν μπορούσε να αφήσει την παλιά του γκόμενα γιατί, παρότι βρήκε το θάρρος να της πει ότι ερωτεύτηκε άλλη, ερχόταν εκείνη και του κλαιγόταν και του έβγαζε ενοχές. Αμέσως μετά, μόλις τον έβλεπε αδύναμο, έβγαζε την παντόφλα και τον μαστίγωνε που την απάτησε. «Με πονάει που κλαίει» μου έλεγε. «Μα καλά, βρε Σωτήρη» τον ρώτησα μια μέρα, «δηλαδή η Θεά πιστεύεις ότι δεν κλαίει που κράτησες και την παλιά σου;». Το σκέφτηκε λίγο και μου είπε «κλαίει πιστεύω. Αλλά μόνη της, όταν δεν την βλέπω». Εγώ αυτό το θεώρησα αξιοπρέπεια, αλλά ο Σωτήρης έμεινε τελικά με την άλλη, την παντόφλα. «Ξέρεις τι είναι να σε χρειάζεται ένας άνθρωπος;» με ρωτούσε. Όχι. Ξέρω μόνο ότι όταν δεν κάνουμε καλό σεξ με κάποιον είναι γιατί κάπου βαθιά ή δεν τον θέλουμε πια εμείς για σύντροφό μας ή δεν μας θέλει εκείνος.

Η αλήθεια όμως είναι ότι πολλές γυναίκες εκεί έξω έχουν το σύνδρομο της πριγκίπισσας. Είναι αιωνίως σε κίνδυνο και πρέπει ντε και καλά να έρθει ένας πρίγκιπας να τις σώσει. Αργά ή γρήγορα έρχεται, γιατί πολλοί άντρες έχουν έντονη την συναισθηματική ανάγκη της προσφοράς. Χρειάζονται να προστατεύουν κάποια. Που ξέρουν ότι τους λατρεύει και τους λέει ότι είναι ο άντρας της ζωής της κι ορκίζεται να μείνει δίπλα τους για πάντα, ό,τι κι αν συμβεί στο κρεβάτι τους.

Προσωπικά, πιστεύω ότι η Θεά αγαπούσε τον Σωτήρη περισσότερο. Εκείνη του έλεγε με τον τρόπο της «μπορεί να σε λατρεύω τώρα, αλλά για μετά δεν ξέρω, δεν ξέρω για το αύριο, όχι γιατί δεν σε αγαπώ πολύ, αλλά γιατί είναι αβάσταχτη η ελαφρότητα του είναι μου».

Αν σκεφτείτε αυτή την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι που έλεγε ο Κούντερα, θα καταλάβετε πόσο απλά είναι όλα στις σχέσεις. Ότι έτσι είναι τα πράγματα, αυτό θα γίνεται, θα ερωτευόμαστε, θα ξε-ερωτευόμαστε, θα μας σπάνε την καρδιά, θα σπάμε καρδιές, και όλοι οι heartbroken πάντα ερωτεύονται ξανά, κι αυτό μέχρι να πεθάνουμε... Το πόσο θα κρατήσει η σπίθα σε κάθε σχέση τώρα έχει να κάνει με τον τζόγο που παίζεται κάτω από αυτήν. Άλλοι πάνε να κάνουν αυτήν τη σχέση ποντάροντας μερικά φασόλια, κι άλλοι ποντάρουν ό,τι έχουν και δεν έχουν. Όταν το σεξ είναι πολύ καλό, συνήθως συμβαίνει γιατί κάτω απ' την τσόχα, υπόγεια, ρισκάρονται πάρα πολλά...

 Πηγή:  LIFO, 10.02.2010

Περί Χωρισμού, Timing και Ανασφάλειας στις Σχέσεις

(της Ειρήνης Χειρδάρη)

Υπάρχει μια περίοδος όταν βγαίνεις από σχέση πάθους, που με μια φίλη-σύμβουλο σχέσεων, για να συνεννοούμαστε, την έχουμε ονομάσει «cold turkey». «Cold Turkey», κρύα γαλοπούλα, ονομάζουν οι Βρετανοί το στάδιο της χαρμάνας. Ο χωρισμός από μια κανονική σχέση έχει τα γνωστά στάδια (άρνηση, θυμός, βαθιά θλίψη, επαναδιαπραγμάτευση -για να τα ξαναβρείτε- κι αυτά εναλλάσσονται, μια το ένα, μια το άλλο, για να έρθει το τελικό στάδιο, η αποδοχή. Φυσικά, κάποιοι δεν το δουλεύουν, κολλάνε σε ένα στάδιο και δεν έρχεται ποτέ η αποδοχή). Οι σχέσεις πάθους όμως έχουν επιπλέον και το cold turkey. Ο εθισμένος τρέμει και η καρδιά του περνάει μεγάλο στρες. Η ηρωίνη και το πάθος μοιάζουν· ξεκινούν με μεγάλο χάι και καταλήγουν με παράνοια. Κι όταν θες να τα κόψεις, τα κόβεις μαχαίρι, όλα μαζί, αυτό είναι το cold turkey, δεν έχει να το κρατήσω χαλαρά ή θα την δω μια ακόμη φορά και βλέπουμε. Πάντα, όταν θέλετε να κόψετε ένα κατώτερο πάθος, να το αντιμετωπίζετε όπως όλους τους εθισμούς, εξάρτηση/απεξάρτηση.

Ο Midnight, πριν γνωρίσει τη No Body, έβγαινε από σχέση μεγάλου κατώτερου πάθους. Γι' αυτό της φάνηκε αρχικά παρανοϊκός. Στις τοξικές σχέσεις κατώτερου πάθους σού έχει γίνει εμμονή ο άλλος κι έχεις απίστευτη διαρροή ενέργειας. Η No Body κατάλαβε, και προσπαθούσε να ξανακεντράρει τον Midnight στον εαυτό του για να του δώσει ένα ανώτερο πάθος. Γιατί φυσικά υπάρχουν σχέσεις που έχουν και ασφάλεια και πάθος, και δεν είναι ανθυγιεινές για κανέναν. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι προερχόμαστε από παραδοσιακές οικογένειες, από σχέσεις με ασφάλεια και καθόλου πάθος, μην πω και καθόλου σεξ. Γι' αυτό και οι περισσότεροι Έλληνες τα διαχωρίζουν αυτά τα δύο. Αναζητούν ασυνείδητα το πάθος έξω από τις ασφαλείς σχέσεις συντροφικότητας κι αγάπης ή χάνουν αυτόματα το πάθος μόλις μια ερωτική σχέση γίνει αγάπη και συντροφικότητα. Έτσι, για να ζήσουν το πάθος κάνουν πλαστικές σχέσεις, βασισμένες στα ψέματα, την ανασφάλεια, τις απιστίες και την ίντριγκα.

Με τη σύμβουλο σχέσεων διαφωνούσαμε πάνω στο αν μπορούσε ο Midnight να μπει κατευθείαν σε άλλη σχέση. Εκείνη, ως επαγγελματίας, έλεγε ότι μετά από κάθε χωρισμό παίρνουμε τον χρόνο μας, μπλα μπλα, να σκεφτούμε τι πήγε λάθος, μπλα μπλα μπλα, για να μη μεταφέρουμε τα ίδια λάθη στην καινούργια μας σχέση, μπλα μπλα μπλα μπλα... Εγώ όμως που ήξερα τον Midnight τόσα χρόνια ήξερα καλά ότι ήταν τζάνκι του έρωτα. Έπεφτε από τη μια πρέζα στην άλλη, δεν μπορούσε να μείνει μόνος. Οπότε, αν η No Body ήταν η μεθαδόνη του; Η χημεία τους ήταν πολύ καλή, και το timing, κατά τη δική μου γνώμη, ήταν καλό. Οι άνθρωποι που είναι να τα φτιάξουν μεταξύ τους τα φτιάχνουν λόγω καλού timing και συντηρούν τη σχέση λόγω καλού timing. Όταν χαθεί το timing σε μια σχέση, αρχίζει ο κατήφορος. Όταν δηλαδή εκείνος σε χρειάζεται κι εσύ είσαι κάπου αλλού, χάνεται το timing. Φυσικά, παίζουν κι άλλα ρόλο για να μείνουμε με έναν εραστή. Όταν πέφτουμε στο κρεβάτι με κάποιον, πέφτουν μαζί μας ο μπαμπάς μας, η μαμά μας, οι προηγούμενες εμπειρίες μας, το σύστημα αξιών μας και τα συμπλέγματά μας. Αν ταιριάξουν, ταίριαξαν.

Το όλο θέμα μου θύμισε ένα στοίχημα που έβαλα κάποτε με έναν παλιό μου διευθυντή. Μου έλεγε ένα βράδυ «πρόσεξε μόνο δυο είδη άντρα να μην αγαπήσεις, τον κομπλεξικό και τον μισογύνη». Εκείνος πίστευε ότι οι περισσότεροι Έλληνες άντρες είναι μισογύνηδες, εγώ πίστευα ότι είναι μια χαρά παιδιά. Εκείνος μου έλεγε ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται από την ελληνική πραγματικότητα και τα εγχώρια συμπλέγματα, εφόσον μόνο μία σχέση με Έλληνα είχα κάνει. Έτσι, βάλαμε στοίχημα μερικές μπίρες και ξεκινήσαμε μια έρευνα. Με βοήθησε πάρα πολύ τότε μια κολλητή. Μπήκαμε σε date club στο ίντερνετ και ναι, τελικά βρήκαμε τους μισογύνηδες που έψαχνε ο παλιός μου διευθυντής. Φυσικά, ούτε οι μισογύνηδες ούτε οι κομπλεξικοί ξέρουν τι είναι, εκτός από εκείνους που έχουν κάνει ψυχανάλυση. Οι υπόλοιποι πιστεύουν ότι ξεκινούν μια σχέση όπως όλοι οι άλλοι: με τις καλύτερες προθέσεις.

Εγώ έφτιαξα ένα λογικό προφίλ, καθημερινής, υγιούς γυναίκας. Η κολλητή μου πήρε το ψευδώνυμο «Absentia» - απούσα. Παρουσιάστηκε σαν αφαίρεση. Στο προφίλ της έγραφε: «Χωρίς παλμό, χωρίς σκέψη, χωρίς εγώ, χωρίς ουσία. Χωρίς "μου λείπεις" και χωρίς "σε θέλω". Χωρίς σκοπό. Χωρίς ασφάλεια ζωής, χωρίς εξοχικό εξ αδιαιρέτου, χωρίς μωρά. Χωρίς αιτία. Χωρίς ζώνη στο τζιν, χωρίς κραγιόν, χωρίς επιθυμία. Χωρίς κέντρο». Λίγοι κατάλαβαν τι ήθελε να πει η ποιήτρια, αλλά εκείνοι που έπρεπε να πάρουν το μήνυμα το πήραν, ασυνείδητα. Είχαν να κάνουν με τη γυναίκα.

Πηγή:  LIFO, 03.03.2010

Οι Εννέα Τύποι "Επικίνδυνων" Γυναικών για τους Άντρες

(της Ειρήνης Χειρδάρη)

Το mail μου πήρε φωτιά τον τελευταίο καιρό. Από τη μια άντρες που μου τα χώνουν, από την άλλη άντρες που με παρακαλούν να τους ξεκαθαρίσω ποιο είδος μισογύνη είναι. Και οι γυναίκες. Υπογράφουν «Έφη Κ.» και «Absentia». Μ' αρέσει που αυτή η στήλη έχει γίνει διάλογος. Και χαίρομαι που οι γυναίκες καταλάβατε αμέσως το mind game που έπαιξα στην προηγούμενη. Φυσικά και η Έφη Κ. δεν είναι το καλό κορίτσι, ο τύπος «για πάντα» ή εγωίστρια. Και φυσικά τον έχει διαλέξει εκείνη τον μισογύνη. Του έχει χρωστούμενα, όπως σωστά είπε η αναγνώστρια «Absentia» ή έχει κάποιον άλλο λόγο και τον διάλεξε ασυνείδητα, όπως είπαν οι υπόλοιπες.

Ας δούμε τώρα τους εννέα πιο επικίνδυνους τύπους γυναικών για τους άντρες, αλλά απ' την πλευρά των αντρών...

H Απελπισμένη κάνει τα πάντα για να μείνει στη σχέση. Βέβαια, σχεδόν ποτέ δεν δημιουργεί καλή σχέση, πάντα μέσα στη μιζέρια είναι. Έτσι και έχει χτυπήσει το βιολογικό της ρολόι, δεν θα χαλαρώσει μέχρι να καταφέρει κάποιον να της κάνει παιδί. Προσωπικά, βέβαια, δεν πολυπιστεύω σε αυτά τα βιολογικά ρολόγια που έχει φυτέψει ο Θεός μέσα στις γυναίκες και χτυπάνε ξαφνικά του σκοτωμού (εκτός κι αν κάποια είναι ελαττωματικά, παίζει κι αυτό...).

Η Ζηλιάρα, απ' την άλλη, ζει και αναπνέει για να σου κάνει τη ζωή κόλαση. Η μουρμούρα ξεκινά από το πρωί στο κρεβάτι και τελειώνει το βράδυ στο κρεβάτι. Δεν αντέχει να έχεις φίλες γυναίκες, να δουλεύεις με γυναίκες, να γνωρίζεις γυναίκες.

Η Βδέλλα είναι εκείνη για την οποία έγραψε ο Πλάτωνας ότι το ανδρόγυνο στην αρχή ήταν ενωμένο και από τότε που χωρίστηκε ψάχνει ο ένας το άλλο του μισό. Είναι πάντα πεπεισμένη ότι βρήκε το άλλο της μισό και κολλάει με Logo στιγμής πάνω σε κάθε ανυποψίαστο περαστικό που έτυχε να κοιμηθεί μαζί της. Από την επόμενη μέρα ξεκινούν τα τηλέφωνα, τα μηνύματα κι ο συναισθηματικός εκβιασμός για να μη βγει απ' τη ζωή σου. Στη σχέση δεν μπορείς να αναπνεύσεις και δεν μπορείς και να τη χωρίσεις όσο και να θες.

Το Θέμα έχει διάφορα θέματα. Και με τον μπαμπά της που δεν την αγκάλιασε αρκετά (γι' αυτό φλερτάρει ό,τι αρσενικό κινείται) και με τους πρώην της, που της φέρθηκαν σκάρτα (γι' αυτό ή κλαίει συνέχεια ή σε δέρνει με την πρώτη ευκαιρία, ανάλογα πώς της βγαίνει της καθεμιάς). Της έχει σπάσει το νευρικό σύστημα της κοπέλας και κάτω απ' το τηλέφωνό της γράψε και τα επείγοντα του Αιγινήτειου.

Το Control Freak θα σου πει ότι τα πάντα στη ζωή σου είναι λάθος. Ξεκινά με ευφάνταστες προτάσεις για το πώς μπορείς να βελτιώσεις τα πράγματα, μέχρι που να έχει τον απόλυτο έλεγχο στο τι τρως, ποιους έχεις φίλους, πώς ντύνεσαι, πώς κοιμάσαι.

Η Τσούλα έχει τρομερές ικανότητες στο σεξ - κι αυτό το ξέρει όλος ο αρσενικός πληθυσμός της πόλης. Μπορείς να καταλάβεις βέβαια εύκολα ποια είναι, γιατί σου ακυρώνει ραντεβού, δεν απαντά στα τηλέφωνα γιατί την πήρε ο ύπνος κ.λπ., αλλά είναι και καταπληκτική ψεύτρα και σε πείθει. Πολλές γεννιούνται τσούλες, άλλες γίνονται.

Η Κίλερ θα έπρεπε να δουλεύει για την Εφορία. Ξέρει, απ' όλους τους πλούσιους γκόμενους που κυκλοφορούν στην Αθήνα, ποιος είναι πραγματικά πλούσιος και ποιος χρεωμένος. Ξεκινάς πληρώνοντας ποτά και φαγητά και καταλήγεις πληρώνοντας Prada και Miu Miu, τους λογαριασμούς από τις κάρτες της, το δάνειο του μπαμπά της. Η Κίλερ ξέρει να περνά καλά, δεν θα μιζεριάσεις λεπτό μαζί της. Θα μιζεριάσεις μετά, στη φυλακή.

H Black Widow είναι το πιο hot θηλυκό που έχεις δει. Σε κρατάει δεμένο για πάντα μαζί της απ' το πέος - όπως κι όλο τον υπόλοιπο αντρικό πληθυσμό που την κοιτά σαν χάνος. Θα τη ζηλεύεις, θα την καψουρευτείς και θα τα κάνεις όλα λάθος. Εκείνη τότε θα σου ξεριζώσει την καρδιά και θα τη φάει μέτρια ψημένη.

Και πάμε και στο τελευταίο είδος, την Bitch. Τη γυναίκα που όλοι λατρεύουμε να μισούμε. Η νέα σκύλα όμως δεν μοιάζει με εκείνη του παρελθόντος. Ξέρει να κάνει και μόνιμη σχέση και καθαρά σεξουαλικές σχέσεις, αρκεί να έχει γίνει ξεκάθαρο το deal. Μην περιμένεις να την ξαναδείς ποτέ έτσι και τη στήσεις σε date, μην περιμένεις ποτέ να σου μαγειρέψει, μην τολμήσεις να μιλήσεις ποτέ σε εκείνη για την πρώην σου, και να ξέρεις ότι έτσι και δεν έχει ένα βράδυ οργασμό μαζί σου θα σε αντικαταστήσει με άλλον την επόμενη μέρα. Δεν θα την αγαπήσεις ποτέ, με την κλασική έννοια, αλλά θα τη σεβαστείς - αναγκαστικά. Λοιπόν; Αφού σας αρέσουν τα παιχνίδια, στείλτε μου πάλι mail. Είναι κάποια από τις παραπάνω η Έφη Κ.; Κι αν ναι, ποια;

Πηγή:  LIFO, 21.04.2010

Η Σχέση των Αθηναίων με τον Καιρό της Πόλης

(της Λένας Φουτσιτζή)

Η συζήτηση για τον καιρό ήταν μία συνήθεια της αγγλικής αριστοκρατίας, όταν θέματα όπως πολιτική, σωματικές ενοχλήσεις, λεφτά και σχεδόν τα πάντα ήταν ταμπού. Οι γυναίκες, αν ήταν παρούσες, θεωρούνταν αμόρφωτες και «ντελικάτα πλάσματα», οπότε τα θέματα ήταν ακόμα πιο περιορισμένα. Ο καιρός ήταν κάτι που μπορούσαν να σχολιάσουν όλοι.

Πλέον το θέμα επιστρατεύεται για το σπάσιμο του πάγου ή ως εισαγωγή για κάτι σημαντικό. Όπως λέει και η Γκουέντολιν στο θεατρικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ, Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός, «Όταν μου μιλάνε για τον καιρό, νιώθω αρκετά βέβαιη ότι εννοούν κάτι άλλο».

Όταν μιλάνε οι Αθηναίοι για τον καιρό, είναι σαν να ανακαλύπτουν την πόλη τους κάθε χρόνο από την αρχή. Το καλοκαίρι εκπλήσσονται για τους 45 βαθμούς, λες και ζουν στη Νορβηγία - κάθε φορά, σαν να είναι η πρώτη φορά. Το φθινόπωρο επαναλαμβάνουν ότι έχουν χαθεί οι εποχές, λες και στην Αθήνα υπήρχαν ποτέ πυκνά δάση για να δούμε τα κόκκινα φύλλα να πέφτουν- εν τω μεταξύ, παραβλέπουν το γεγονός ότι φοράνε πλέον ζακέτες. Συζητάνε για έναν μήνα το γεγονός ότι δεν έχει έρθει ο χειμώνας λες και υπάρχει περίπτωση αυτήν τη φορά να μην έχει μπει η Αθήνα στον κατάλογο. Όταν τελικά η θερμοκρασία πέσει, ταράζονται με την ταχύτητα, κάθε χρόνο με την ίδια σφοδρότητα. Ένα κρύο ρεύμα αέρα από την Ευρώπη αρκεί, καθώς τα θερμά περιορίζονται όλο και περισσότερο, κι όμως! Μα, χθες, έκανε ζέστη! Όταν έρχονται οι αλκυονίδες μέρες -που έχουν και όνομα-, ξαναρχίζει ο χορός των εκπλήξεων, για το πώς γίνεται Ιανουάριο να καθόμαστε έξω. Όπως κάθε Ιανουάριο, άλλωστε.

Για τους Αθηναίους ο «καλός καιρός» είναι μεταξύ 18 και 28 βαθμών, άσχετα από την εποχή. Αν βρέχει, ο καιρός είναι κακός, ακόμα κι αν μας έχει τελειώσει το νερό και έχει να βρέξει μήνες. Όλες οι άλλες συνθήκες είναι τρομαχτικές, ακραίες και καλή δικαιολογία για να κάτσεις σπίτι.

Βρέχει; Με την πρώτη σταγόνα ο κόσμος χώνεται στα ταξί, μπαίνει με πανικό στα λεωφορεία, αγοράζει την 34η ομπρέλα, παίρνει το αυτοκίνητο και οι δρόμοι μποτιλιάρουν σε δευτερόλεπτα. Όσοι είναι μέσα δεν βγαίνουν με τίποτα, λέγοντας «πού να πάω μ' αυτήν τη βροχή». Τιπ: Υπάρχουν και ομπρέλες. Άλλο τιπ: Σίγουρα θα σταματήσει.

Κάνει κρύο; Μόλις πέσει το θερμόμετρο στους 15 φοράνε πιτζάμες μέσα από τα ρούχα και κασκόλ στη μύτη, σαν τους Ινουίτ. Από 'κει φαίνεται και ότι οι Αθηναίοι δεν ξέρουν από κρύο, γιατί αυτή η μέθοδος είναι εντελώς λάθος, καθώς παγώνει η ανάσα σου και έχεις στο στόμα σου κάτι υγρό και κρύο. Οι Ινουίτ, πάντως, δεν το κάνουν.

Κάνει ζέστη; Παραπατάνε σαν ζαλισμένα κοτόπουλα, πίνοντας αναψυκτικά με ζάχαρη, τρώνε πολύ και πίνουν μπίρα, βγαίνουν χωρίς καπέλο. Κι επιμένουν, κάθε χρόνο. Ούτε ένα καπέλο. Και φοράνε μαύρα ρούχα. Το μόνο αξεσουάρ που δεν λείπει είναι τα γυαλιά ηλίου. Αυτά επιβάλλονται.

Κι εγώ, κάθε χρόνο αναρωτιέμαι: γιατί όλη αυτή η έκπληξη; Είναι αληθινή ή θέατρο; Τελικά, οι Αθηναίοι έχουν γνωριστεί με την πόλη τους; Ξέρουν ποια είναι; Σκοπεύουν να μπουν στον κόπο να τη γνωρίσουν καλύτερα ή τη βλέπουν σαν ξεπέτα; Ίσως όλη αυτή η έκπληξη να κρατάει τον έρωτα και το πάθος ζωντανό. Πότε, όμως, θα ωριμάσει η σχέση μας για να φτάσουμε στην αλληλοεκτίμηση και στον σεβασμό; Κυρίως, πότε θα φτάσουμε επιτέλους στην αγάπη;

Πηγή: LIFO, 15.12.2010

Είναι οι Χάκερς οι Σύγχρονοι Επαναστάτες?

Απολύστε τους συνδικαλιστές και φέρτε τους χακτιβιστές.

(ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗ)

Πρόπερσι πλησιάζαμε τα Χριστούγεννα με τον αέρα της εξέγερσης να μας έχει πάρει τα μυαλά. Πέρσι είχαμε τον αέρα μιας καινούργιας κυβέρνησης και τους αέρηδες μιας επικείμενης χρεοκοπίας. Φέτος, χρεοκοπημένοι και αμήχανοι, βλέπουμε το Σύνταγμα να γεμίζει από εργατοπατέρες, εργατομητέρες, εργατόπαιδα, εργατογιάπηδες και κανονικούς εργάτες. Να δούμε ποιος θα προλάβει ν' ανέβει στο καρουζέλ. Το πολυνομοσχέδιο είναι ο χριστουγεννιάτικος μποναμάς. Πέραν των μισθολογικών μειώσεων στον δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ, αυτό που πάει να γίνει (και τσούζει) είναι η αποδυνάμωση για λίγο καιρό (ή για πάντα) του συνδικαλισμού. Αν κάθε επιχείρηση είναι σε θέση να διαπραγματεύεται μόνη της με τους εργαζομένους της, τότε η ντουντούκα πάει στον αγύριστο.

Πολλοί πιστεύουν ότι τα σωματεία των εργαζομένων «είναι το τελευταίο όπλο» και ότι «πρέπει να τα στηρίξουμε» γιατί είναι «ό,τι μας έχει απομένει για ν' αντιδράσουμε στην κυβερνητική λαίλαπα και να διώξουμε τους Τρόικες». Κάθε φορά που ο Παναγόπουλος, ο Πουπάκης, ο Μανώλης, ο Πρωτόπαπας, ο Φωτόπουλος, ο Σόμπολος και όλα τ΄ άλλα ομορφόπαιδα ωρύονται στην TV και στα κράσπεδα, δεν ακούω τίποτα. Βλέπω μόνο μερικούς ακόμα υπεύθυνους γι' αυτό που περνάμε τώρα. Όταν έλεγε ο Πάγκαλος το περίφημο «μαζί τα φάγαμε», κανονικά θα έπρεπε να κάθονται απέναντί του και να γελάνε σαν την ποντικομαμή. Συνεργάστηκαν και μπήκαν σε κυβερνήσεις, τακιμιάσανε με τις εργοδοσίες, χρηματοδοτήθηκαν από το κράτος, δημιουργώντας ένα πρωτοφανές «κορποράτο» κράτους-εργοδοσίας-εργατικής (συνδικαλιστικής) τάξης, ισορροπώντας στη λεπτή γραμμή του πελατειακού συστήματος και του ρουσφετιού. Ο συνδικαλιστής στην Ελλάδα δεν είναι λειτούργημα αλλά επάγγελμα που υποθήκευσε (θα το γράψω το κλισέ), μαζί με το πολιτικό σύστημα, το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας. Το πολυνομοσχέδιο είναι η καταδίκη τους, η οριστική τους ήττα. Και με αυτήν, νομίζω, πρέπει να μας αποχαιρετήσουν κιόλας. Αν όλα ξεκινάνε πάλι από τη βάση, από εκεί πρέπει να ξεκινήσει ξανά και ο συνδικαλισμός.

Η χρεοκοπία, όμως, του συνδικαλισμού σημαίνει αναγκαστικά και τη χρεοκοπία των αντιδράσεών μας. Πώς θα μαζευτούμε πια; Πώς θα απαιτήσουμε; Πώς θα διεκδικήσουμε το μερίδιό μας στον παγκόσμιο πλούτο; Μέσα στη γενικότερη απογοήτευση όλοι ψάχνουν μια διέξοδο, ένα μέσο να διοχετεύσουν την αντίδρασή τους. Το διαδίκτυο είναι η ενδεδειγμένη λύση, αλλά ουσιαστικά δεν ωφέλησε και ποτέ. Όλοι θυμόμαστε τους μαυροφορεμένους μπλόγκερ που έκλαψαν τα πεύκα της Πάρνηθας και την επόμενη περίοδο κάηκε κυριολεκτικά όλη η Ελλάδα. Επίσης, σε διεθνές επίπεδο, έχουν γίνει αρκετές διαδικτυακές προσπάθειες να αποτραπούν π.χ. λιθοβολισμοί σε ακραία ισλαμικά κράτη και δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα. Μάλιστα, οι ξένοι γελοιογράφοι, θέλοντας να σατιρίσουν την ιντερνετική λογοκρισία της Κίνας, έδειχναν εξαγριωμένους νάνους να εκτοξεύουν tweets σε γιγάντιους κομουνομπάτσους.

Και όμως! Κάποιο φως στο τούνελ έδειξε η υπόθεση Ασάντζ. Όχι τόσο με τις τρομερές αποκαλύψεις αλλά με την αντίδραση στη σύλληψη του Αυστραλού και στην επίθεση που δέχθηκε το WikiLeaks. Τα «ντου» σε sites οικονομικών κολοσσών κατέδειξαν ότι ο ηλεκτρονικός κόσμος και η νέα τάξη πραγμάτων είναι διάτρητα μεγαθήρια. Ένα κωλόπαιδο με laptop διέλυσε πριν από δέκα χρόνια την παγκόσμια δισκογραφία. Πολλά κωλόπαιδα με laptops μπορούν να απαιτήσουν, να διεκδικήσουν και να κερδίσουν πολύ περισσότερα από δωρεάν mp3.

Οι χάκερ τόσα χρόνια μού θύμιζαν τους γκραφιτάδες. Όλα γίνονται για αυτοεπιβεβαίωση και όχι για το κοινό καλό. Οι επιθέσεις τους ήταν κάτι σαν τα tags. Αυτήν τη στιγμή, αυτός που tagάρει «ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ» θεωρείται ο καλύτερος γιατί είναι παντού, είναι «χεράτος» και κάνει όλους τους ομότεχνούς του να λένε «ουάου». Η ίδια η Ένωση Κέντρου, προφανώς, δεν θα το 'χει πάρει χαμπάρι και ούτε έχει βοηθηθεί από αυτό πολιτικά (!). Το ίδιο συμβαίνει και με έναν τύπο που πιθανότατα μπήκε στα ηλεκτρονικά άδυτα της CIA. «Ουάου» θα είπαν οι «συνάδελφοί» του και κάποιοι Άραβες και κάπου εκεί τελειώνει το παραμύθι. Με τις επιθέσεις σε Visa και Mastercard (και με το σασπένς που δημιούργησαν μέσω Τwitter) έδειξαν ότι μπορούν να παρέμβουν ουσιαστικά. Τι θα γίνει, αν διακόψουν μεγάλες εταιρείες στοιχημάτων, το εθνικό σύστημα συνταγογράφησης ή το TAXIS; Κάποιοι θα αναγκαστούν τότε να διαπραγματευτούν. Ο «infowar», όπως αποκαλείται, είναι εξίσου σημαντικός με έναν κανονικό πόλεμο, μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε live από το Τwitter μας και τα θύματά του θα είναι ελάχιστα. Το μόνο που ελπίζουμε είναι τα τρομερά παιδιά να έχουν εμπεδώσει δίκαια τις αγωνίες μας.

ΥΓ.: Υπάρχουν και παιδιά που «βάφουν» και αλλάζουν τον κόσμο. Ένας από αυτούς είναι ο Stupid Greg που βγάζει το βιβλίο GPO is the law, στο Μεταίχμιο, και δείχνει πώς γίνεται αυτό.

Πηγή:  LIFO, 15.12.2010

Η Αξία της Αμφιβολίας έναντι της Βεβαιότητας και του Φανατισμού

Edito

(του Φώτη Γεωργελέ)

Για να γράψω αυτό το κείμενο, διαβάζω κάθε βδομάδα 19 με 23 εφημερίδες. 2 με 3 βιβλία. Οκτώ με δέκα συνήθως βλέπω δελτία ειδήσεων. Λίγο ραδιόφωνο, τη Δευτέρα νυχτερινές πολιτικές εκπομπές, κάθε μέρα περνάω από καμιά δεκαριά ενημερωτικά sites. Χωρίς να υπολογίσω τηλέφωνα, συναντήσεις, πληροφορίες. Για 700 λεξούλες.

Ωστόσο, ποτέ δεν μου φαίνονται αρκετά. Συνέχεια έχω την αίσθηση ότι ξέρω λίγα. Από τη νύχτα της Δευτέρας που το γράφω μέχρι το βράδυ της Τετάρτης που κυκλοφορεί η Voice, το παίζω ξανά και ξανά σαν κασέτα στο μυαλό μου. Μήπως έχω κάνει κάποιο λάθος; Μήπως είναι μονόπλευρο; Στο λίγο χώρο ενός κειμένου αναγκαστικά φωτίζεις μια πλευρά της ιστορίας κάθε φορά και οι αναγνώστες που ξεφύλλισαν μια εφημερίδα, που βρέθηκαν μ’ ένα link μπροστά στο κείμενο στο internet, δεν είναι υποχρεωμένοι να ’χουν παρακολουθήσει την πορεία της σκέψης σου από Πέμπτη σε Πέμπτη. Μήπως η ιστορία που λέω δεν είναι ισορροπημένη, μήπως η εικόνα της πραγματικότητας που μεταδίδω είναι αποσπασματική; Υπάρχουν τόσες οπτικές να δεις τα γεγονότα.

Τις μέρες, τις βδομάδες που ακολουθούν, νέα στοιχεία γίνονται γνωστά, το κείμενο θέλει διόρθωμα. Περνάνε οι μήνες, αλλάζουν τα γεγονότα, αλλάζει η πραγματικότητα, αλλάζει ο τρόπος που την αντιλαμβάνομαι. Οι απόψεις μας αλλάζουν, μόνο οι ζηλωτές μένουν ίδιοι.

Αμφιβάλλω συνεχώς. Και φροντίζω να το κάνω γνωστό, παρεμβάλλω μικρές φράσεις: Νομίζω, αν δεν κάνω λάθος, αν αυτό είναι αλήθεια, τότε… Επειδή πάνω από αυτό το κείμενο υπάρχει η λέξη edito και επειδή ξέρω ότι για αρκετούς ανθρώπους αυτό σημαίνει εγκυρότητα, η επίσημη άποψη της εφημερίδας, προσπαθώ να το υπονομεύω κι αυτό: γράφω σε πρώτο πρόσωπο, λέω μια ιστορία, είδα κάτι και σκέφτηκα ότι. Για να κάνω δεδομένο ότι αυτά τα λέει ένας Φώτης, όχι το Μέσον, όχι το «ρεπορτάζ», όχι η «ενημέρωση».

Με τρομάζει η απόλυτη σιγουριά που κυκλοφορεί στο δημόσιο διάλογο. Οι οργισμένες, φανατικές βεβαιότητες. Όχι οι διαφορετικές πολιτικές απόψεις, αυτό είναι φυσιολογικό. Έτσι είναι η δημοκρατία, αντιτιθέμενα συμφέροντα και αλληλοσυγκρουόμενες επιδιώξεις και πολιτική, προοδευτική πολιτική, είναι να βρίσκεις συνθέσεις, «έντιμους συμβιβασμούς», που οδηγούν σε βελτίωση των συνθηκών για όσο το δυνατόν περισσότερους. Όμως η απόλυτη, η φανατική σιγουριά, είναι άλλο πράγμα.

Έχουν πάντα απόλυτο δίκιο. Ο λόγος τους δεν έχει καμία ρωγμή. Δεν μιλάνε για τον εαυτό τους, για την επαγγελματική τους ομάδα, μιλάνε πάντα και μόνο για τον Λαό. Με κεφαλαία. Ό,τι κάνουν, για το λαό το κάνουν, για τις συγκοινωνίες του λαού, για τα φαρμακεία του λαού, είναι οι φίλοι του λαού. Στο λόγο τους δεν υπάρχει καμία αυτοκριτική, δεν έχουν κάνει κανένα λάθος, δεν τους βαραίνει καμία ιδιοτέλεια, έχουν κάθε δικαίωμα στον εισαγγελικό λόγο. Γιατί αυτοί και μόνο αυτοί, υπηρετούν τον Λαό. Κι αυτό τους τα επιτρέπει όλα. Είναι όπως με τη θρησκεία. Αν κάνεις κάτι εν ονόματι του Θεού, τότε επιτρέπεται. Ο λιθοβολισμός μέχρι θανάτου, η πυρά, η Ιερά Εξέταση, οι Σταυροφορίες, η Τζιχάντ, η καταπίεση των ανθρώπων που δεν είναι σαν κι εσένα. 

Για τους σταυροφόρους οι «άλλοι» δεν είναι απλώς πολιτικοί αντίπαλοι, είναι εχθροί, έχουμε πόλεμο, κι όταν έχουμε πόλεμο όλα επιτρέπονται. Απειλούν, ο καιρός γαρ εγγύς, έρχεται η σειρά σας, προτείνουν ανέγερση μαρμάρινης πλάκας στο Σύνταγμα με τα ονόματα αυτών που ψήφισαν το μνημόνιο για να θυμάται ο λαός τους προδότες, κολλάνε τα πρόσωπά τους σε τοίχους, γράφουν τα ονόματα δημοσιογράφων σε αφίσες, προπηλακίζουν, λιντσάρουν κάποιους, κάποιους τους δολοφονούν. Η «δίκαιη οργή» λένε τότε υποκριτικά και συνεχίζουν απτόητοι, ξέρουν πολύ καλά πόσο διεγερτικό είναι να ’χεις ανθρώπους να μισείς.

Βαθμιαία η πολιτική υποχωρεί, γίνεται πρωτόγονη, αντικαθίσταται με την πολιτική των αγράμματων: τις θεωρίες συνωμοσίας. Είμαστε ένας ηρωικός λαός που υποφέρει, οι ξένοι που μας ζηλεύουν, που θέλουν να σβήσουν την ηρωική κληρονομιά μας, το αδούλωτο φρόνημα, μας χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωα, κερδοσκοπούν εις βάρος μας. Με συμμάχους κατοχικές κυβερνήσεις, προδότες και δοσίλογους που θα φύγουν με ελικόπτερο. Κι εμείς, όλοι εμείς, ο Λαός, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, μόνο να «αντισταθούμε», να «εξοντώσουμε το τέρας της ξένης εξάρτησης».

Ο λαϊκισμός είναι συντηρητική ιδεολογία. Δεν ψάχνει λύσεις στα προβλήματα, αναζητά ενόχους. Ψάχνει ένα εξιλαστήριο θύμα, έναν αποδιοπομπαίο τράγο να του φορτώσουμε την ενοχή, να επενδύσουμε επάνω του την οργή, τους φόβους, τις αδυναμίες, για να συνεχίσουμε ξανά στα ίδια, να μην αλλάξουμε τίποτα. Να μη βρούμε τις αιτίες, να μην αποκαλυφθούν οι κοινωνικές σχέσεις, οι ανισότητες, τα προνόμια, να μην αντιμετωπίσουμε τις αιτίες της καθυστέρησης. 

Ο εισαγγελικός λόγος, η πολεμική ρητορική, ο θρησκευτικός φανατισμός, κρύβουν ιδιοτέλειες, κοινωνικό εγωισμό, νωθρότητα, άγνοια.

Κρύβουν ακόμα αυτούς που δεν κάνουν τη δουλειά τους. Ο εθνολαϊκισμός είναι βολικός, αντί για σκέψη, για μελέτη, για έρευνα στοιχείων, αρκούν πατριωτικά συνθήματα, φλογερές διακηρύξεις, φιλολαϊκές κορόνες. 

Η αμφιβολία είναι δυσάρεστο συναίσθημα, αγχωτικό. Αυτό όμως μας κάνει πολιτισμένους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μόνο να αμφισβητούμε, να εξετάζουμε τα γεγονότα, να ζητάμε στοιχεία. Να παίρνουμε αποστάσεις από τους ζηλωτές, τους ταγμένους, τους σίγουρους πάντα, αυτούς με την ιερή φλόγα στο μάτι. Μόνο η αμφιβολία μάς κάνει να ψάχνουμε κι άλλο, να βρίσκουμε το καινούργιο, την αλήθεια. Να αμφιβάλλουμε στα συνθήματα, να αμφιβάλλουμε γι’ αυτά που κι εμείς οι ίδιοι λέμε.
Ο κόσμος αλλάζει, κι εμείς μαζί του.

 

Πηγή:  Athens Voice, 26.01.2011

Η Επανάσταση του Τζάμπα

(του Γιώργου Παγουλάτου)

Και ξάφνου, μέσα στο μπάχαλο μιας κοινωνίας σε κρίση, ο τζαμπατζής επιβάτης κι ο έμπορος που δεν δίνει απόδειξη απέκτησαν τη θεωρητική τους νομιμοποίηση: ασκούν, λέει, το δικαίωμα της ανυπακοής. Πράγματι, είναι κεκτημένο του πολιτικού μας πολιτισμού το δικαίωμα του πολίτη να ανθίσταται στην εξουσία – εάν αυτή καταλύει το Σύνταγμα, τις δημοκρατικές ελευθερίες, τα δικαιώματα. Εκεί στηρίχθηκε η αντίσταση σε τυραννίες, το κίνημα του Γκάντι και του Μαντέλα. Αυτό ενέπνευσε τους μαύρους ακτιβιστές στην Αλαμπάμα να καθίσουν στο λεωφορείο, αντί να στέκονται πίσω όρθιοι όπως ο ρατσιστικός νόμος απαιτούσε. «Ανυπακοή» επικαλούνται και οι τζαμπατζήδες των δημόσιων μέσων, παρακινούμενοι από ανεύθυνους συνδικαλιστές που κλείνουν το μετρό σαν να είναι μαγαζί τους. Ετσι φτάσαμε από το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων στο κίνημα του τζάμπα, από τη Ρόζα Παρκς στον Απόστολο Γκλέτσο. Είναι φαίνεται η μοίρα των μεγάλων ιδεών να ξαναζούν μια δεύτερη ζωή σαν φάρσα.

Πρώτον: ψυχραιμία. Δεν είμαστε χώρα υπό κατοχή: είμαστε ευρωπαϊκή οικονομία υπό σκληρή προσαρμογή, έπειτα από δεκαετίες άμετρων παροχών και ανάπτυξης. Δεύτερον, ούτε δικτατορία έχουμε, ούτε ιντιφάντα χρειάζεται, ούτε οι πολίτες στερούνται δικαιωμάτων. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει: έχουμε χάσει την αυτονόητη αντιστοίχιση δικαιωμάτων με υποχρεώσεις. Σε αυτή την ανομική κοινωνία λοιπόν, που αν κάτι τη χαρακτηρίζει είναι ακριβώς η διάχυτη κατάχρηση δικαιωμάτων και η αναιμική αίσθηση υποχρεώσεων, βρήκαν οι ρήτορες της «αντίστασης» να κηρύξουν την ανυπακοή προς το κράτος. Ποιο κράτος; Αυτό που, έχοντας πιάσει πάτο, πασχίζει να νοικοκυρέψει δαπάνες, να μαζέψει έσοδα, να κάνει λογαριασμό. Σ’ αυτό το παραπαίον κράτος, το ζαλισμένο από την οξύτητα των κρίσεων (δημοσιονομικό, μεταναστευτικό, ανομία), βρήκαν οι λαϊκοί σωτήρες μας να κηρύξουν την ανυπακοή.

Σαν τους ρήτορές της, η γλώσσα της καθ’ ημάς ανυπακοής όζει αναχρονισμού. Οσο κι αν αντιβαίνει σε δημοφιλείς μας μύθους, η Ελλάδα δεν είναι μια ατυχήσασα χώρα. Δεν είναι Χιλή, Σιέρα Λεόνε, Λίβανος, Παλαιστίνη, Γιουγκοσλαβία... Τα τελευταία 65 χρόνια κάναμε δύο κρίσιμες γεωπολιτικές «επενδύσεις» (τη Δύση στον Ψυχρό Πόλεμο, την Ευρώπη στη μεταπολίτευση) που «μας βγήκαν» · απέδωσαν με το παραπάνω. Σε αντίθεση με άλλες, η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που οι πόροι της ληστεύθηκαν από τον διεθνή ιμπεριαλισμό και καπιταλισμό (τον διεθνή καπιταλισμό αντιθέτως, τα τελευταία 30 χρόνια, θα θέλαμε να είχαμε προσελκύσει). Αν έφτασε η Ελλάδα στη χρεοκοπία το οφείλει κυρίως σε αποτυχίες των πολιτικών της. Με την κρίσιμη ανοχή, συνενοχή και συμμετοχή πλειονότητας πολιτών στις πελατειακές διευθετήσεις, τα συντεχνιακά προνόμια, τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά. Λάβαμε ένα μεγάλο Σχέδιο Μάρσαλ και τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εισροές μετά το ’80, μέρος των οποίων φροντίσαμε να σπαταλήσουμε. Πήραμε επίσης πέρυσι το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία (110 δισ.), το οποίο σύντομα οι εταίροι μας θα φροντίσουν να αναδιαρθρωθεί υπέρ μας. Ζούμε τέλος, από το 1974, τη μακρότερη αδιάλειπτη δημοκρατία, ειρήνη και (μέχρι πρότινος) ευημερία στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Επομένως, και οι κομβικές εθνικές επιλογές μας δικαιώθηκαν, και η κουλτούρα της εθνικής «θυματοποίησης» δεν δικαιολογείται.

Γιατί λοιπόν αυτή η ανάδυση της «ανυπακοής», με μια χονδροειδή ρητορεία περί «ξένης κατοχής»; Η πρώτη εξήγηση παραπέμπει στα υπόγεια ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας. Με μια Αριστερά που προτιμούσε τον Τσε από τον Ζαν Ζωρές, τον Βελουχιώτη από τον Αλ. Παπαναστασίου. Με μια Δεξιά, που αντί να υπερασπιστεί τις (συντηρητικές στο κάτω κάτω) αξίες της φιλοπονίας, της αξιοκρατίας, της κοινωνικής ευταξίας, του κράτους δικαίου, της νοικοκυρεμένης διαχείρισης, λούφαξε και μεταμορφώθηκε σε λαϊκιστικό κακέκτυπο των ιδεολογικών της αντιπάλων. Σε μια κοινωνία που, ενοχοποιημένη για τη μεταχείριση των ηττημένων του Εμφυλίου, ανήγαγε την «ανυποχώρητη αντίσταση» σε ηγεμονική κουλτούρα και την καταγγελτική ανυπακοή σε υπέρτερη αξία.

Η δεύτερη εξήγηση παραπέμπει στη δυσλειτουργία των θεσμών, άλλοθι ανομίας και ανυπακοής. Δημόσιοι λειτουργοί χρηματίζονται. Δικαστές αδυνατούν να τιμωρήσουν προκλητικούς επιχειρηματίες του υποκόσμου, που, καβάλα στα κτηνώδη τζιπ τους, εμπαίζουν την κοινωνία φυσώντας μας τον καπνό του τεράστιου πούρου τους. Βουλευτές ζητούν θυσίες από τους άλλους – ξεχνώντας τον εαυτό τους και τους υπεράριθμους υπαλλήλους τους. Η διερεύνηση των διεφθαρμένων πολιτικών που ζημίωσαν τη χώρα κινείται με ρυθμούς παγετώνος, η συντεχνιακή αλληλεγγύη βασιλεύει, οι εξεταστικές επιτροπές δυσφημούν τη Βουλή ως το μεγαλύτερο πλυντήριο της χώρας. Αδυνατώντας να υπερβεί τον μικρό εαυτό του, το πολιτικό μας προσωπικό παίζει με τη φωτιά. Ανοίγει χώρο στα άκρα, στο ετερόκλητο συνονθύλευμα που συνενώνει αμετανόητους κομμουνιστές, υστερικούς εθνικιστές και ποικιλώνυμους τυχοδιώκτες, που με παραληρηματικά μανιφέστα εξωραΐζουν την «ανυπακοή», κολακεύοντας την οργή του κόσμου.

Ολοι αυτοί, σε κακόφωνη αρμονία, εργάζονται για τη διάλυση του κράτους. Ενός κράτους που βέβαια δεν το έχει ανάγκη ούτε ο γκάνγκστερ με το πούρο (αυτός έχει τους φουσκωτούς του) ούτε ο μεγαλο-φοροφυγάς (αυτός έχει τις καταθέσεις έξω και τα ακίνητα σε οφσόρ). Το χρειάζεται όμως η γριούλα που τρέμει να βγει από το σπίτι, και ο μαγαζάτορας του νεκρωμένου κέντρου της Αθήνας που καταστρέφεται. Από την αποτυχία του κράτους κερδίζουν μόνο οι δυνάμεις του μπάχαλου: χρυσαυγίτες-κυνηγοί μεταναστών, εξτρεμιστές που ονειρεύονται την Ελλάδα Αίγυπτο, χουλιγκαναίοι παντός είδους. Και κερδοσκόποι (για να μην ξεχνιόμαστε), διεθνείς και εγχώριοι, που ποντάρουν στην οικονομική κατάρρευση για να μας αγοράσουν κοψοχρονιά...

* Ο κ. Γ. Παγουλάτος διδάσκει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πηγή:  Καθημερινή, 06.02.2011