Σελίδες

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΠΑΙΔΙΚΑ ΕΜΒΟΛΙΑ - Συνέντευξη με Πρώην Ερευνητή Εμβολίων


ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΠΟΥ ...ΚΑΙΕΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΡΩΗΝ ΕΡΕΥΝΗΤΗ ΕΜΒΟΛΙΩΝ
ΕΡΩΤΗΣΗ (Jon Rappoport): Εσείς κάποιο καιρό ήσασταν πεπεισμένος ότι τα εμβόλια ήταν το σήμα κατατεθέν της έγκυρης ιατρικής.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ (Dr Mark Randall): Ακριβώς. Συντέλεσα στην επεξεργασία κάποιων εμβολίων. Δεν θα πω ποιών.

ΕΡ.: Γιατί όχι;

ΑΠ.: Θέλω να διατηρήσω την ανωνυμία μου.

ΕΡ.: Δηλαδή υποστηρίζετε ότι αν βγείτε στην επιφάνεια μπορεί να είχατε κάποια προβλήματα;

ΑΠ.: Πιστεύω ότι μπορεί να χάσω τη σύνταξή μου.

ΕΡ.: Πάνω σε ποια βάση;

ΑΠ.: Δεν έχει σημασία. Αυτοί οι άνθρωποι διαθέτουν διάφορους τρόπους για να σου δημιουργήσουν προβλήματα, όταν κάποτε ήσουν “μέλος της λέσχης”. Γνωρίζω ένα-δυο άτομα που ταλαιπωρήθηκαν και τέθηκαν σε επιτήρηση.

ΕΡ.: Ταλαιπωρήθηκαν από ποιόν;

ΑΠ.: Από το F.B.I.

ΕΡ.: Σοβαρά;

ΑΠ.: Βέβαια. Το F.B.I. χρησιμοποίησε άλλα προσχήματα. Επίσης μπορεί να εμφανιστεί και το I.R.S. (Internal Revenue Service).

ΕΡ.: Κατά τα άλλα χαίρουμε ελευθερίας έκφρασης.

ΑΠ.: Εγώ ήμουν “μέλος του εσωτερικού κύκλου”. Αν τώρα άρχιζα να λέω ονόματα και να κινώ συγκεκριμένες κατηγορίες κατά κάποιων ερευνητών, θα μπορούσα να μπλέξω άσχημα.

ΕΡ.: Υποστηρίζετε ότι ο κόσμος θάπρεπε να διαθέτει το δικαίωμα να αποφασίζει αν θέλει να υποστεί η όχι την χορήγηση των εμβολίων;

ΑΠ.: Σε πολιτικό επίπεδο, οπωσδήποτε. Σε επιστημονικό επίπεδο, ο πληθυσμός έχει ανάγκη να είναι πληροφορημένος με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να επιλέγει με ξεκάθαρη κρίση. Η επιβεβαίωση του ότι η δυνατότητα της επιλογής είναι κάτι το θετικό είναι ένα ζήτημα, αλλά αν το περιβάλλον είναι “ζυμωμένο” με ψέματα, κατά ποια έννοια μπορεί να λειτουργήσει μια κάποια επιλογή; Εκτός αυτού αν το F.D.A. (Οργανισμός Η.Π.Α. ελέγχου τροφίμων και φαρμάκων) διοικείτο από τίμια άτομα, αυτά τα εμβόλια δεν θα έπαιρναν άδεια. Θάπρεπε να περνούν από εξονυχιστικούς ελέγχους και αναλύσεις.

ΕΡ.: Μερικοί ιστορικοί της Ιατρικής υποστηρίζουν ότι η γενική κάμψη των ασθενειών δεν καθορίστηκε από τα εμβόλια.

ΑΠ.: Το γνωρίζω. Αγνόησα για πολύ καιρό την εργασία τους.

ΕΡ.: Για ποιο λόγο;

ΑΠ.: Γιατί φοβόμουν αυτό που θα ανακάλυπτα. Εργαζόμουν στον τομέα της επεξεργασίας των εμβολίων και τα μέσα ύπαρξής μου εξαρτώταν από την διατήρηση αυτής της εργασίας.

ΕΡ.: Και μετά;

ΑΠ.: Έκανα έρευνες για λογαριασμό μου.

ΕΡ.: Σε ποια συμπεράσματα φτάσατε;

ΑΠ.; Η γενική κάμψη των ασθενειών καθορίστηκε από τις καλύτερες συνθήκες ζωής.


ΕΡ.: Ποιες;


ΑΠ.: Πιο καθαρό νερό. Συστήματα αποχέτευσης ικανοποιητικά. Διατροφή. Τρόφιμα πιο φρέσκα. Ελάττωση της μιζέριας. Τα μικρόβια μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε, αλλά αν είμαστε υγιείς οι ασθένειες δε εμφανίζονται έτσι εύκολα.

ΕΡ.: Πώς αισθανθήκατε στο τέλος της έρευνάς σας.

ΑΠ.: Στο έλεος της απόγνωσης. Αντιλήφθηκα ότι εργαζόμουν σε ένα τομέα βασισμένο σε ένα σωρό ψέματα.

ΕΡ.: Μερικά εμβόλια είναι περισσότερο επικίνδυνα από άλλα;

ΑΠ.: Ακριβώς. Παράδειγμα τα τριπλά εμβόλια D.P.T. (Διφθερίτιδα, Κοκίτης, τέτανος) και M.M.R. (Ιλαρά, Παρωτίτιδα, Ερυθρά). Πέραν τούτων μερικές παρτίδες ενός εμβολίου μπορεί να είναι πιο επικίνδυνες από άλλες παρτίδες του ίδιου εμβολίου. Όσο με αφορά, όλα τα εμβόλια είναι επικίνδυνα.

ΕΡ.: Για ποιο λόγο;

ΑΠ.: Για διάφορους λόγους. Τα εμβόλια εμπλέκουν το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα σε μια διαδικασία που τείνει να θέσει σε κίνδυνο την ίδια την ανοσία. Το γεγονός είναι ότι μπορεί να προκαλέσουν την ασθένεια την οποία υποτίθεται ότι τα ίδια προλαμβάνουν.

ΕΡ.: Γιατί μας κατακλύζουν με στατιστικές που φαίνεται να αποδεικνύουν ότι τα εμβόλια έχουν τεράστια επιτυχία στο ξερίζωμα της ασθένειας;

ΑΠ.: Γιατί; Για να δώσουν την ψευδαίσθηση ότι αυτά τα εμβόλια είναι χρήσιμα. Αν ένα εμβόλιο παύει τα ορατά συμπτώματα μιας ασθένειας όπως η ιλαρά, όλοι υποθέτουν ότι το εμβόλιο είναι μια επιτυχία. Παρ' όλα αυτά και πέρα από τα φαινόμενα, το εμβόλιο μπορεί να βλάψει το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα. Και όταν προκαλεί άλλες ασθένειες -ας πούμε μηνιγγίτιδα- αυτό το γεγονός αποκρύπτεται, γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι το εμβόλιο μπορεί να κάνει ένα τέτοιο πράγμα. Η σύνδεση παραβλέπεται.


ΕΡ.: Λέγεται ότι το εμβόλιο ενάντια στην ευλογιά ξερίζωσε αυτή την ασθένεια από την Αγγλία.

ΑΠ.: Ναι. Αλλά όταν εξετάζονται οι διαθέσιμες στατιστικές η εικόνα που προκύπτει είναι διαφορετική.

ΕΡ.: Κατά ποια έννοια;

ΑΠ.: Στο παρελθόν, σε κάποιες αγγλικές πόλεις, κάτοικοι που δεν εμβολιάσθηκαν δεν προσβλήθηκαν από ευλογιά. Σε άλλες περιοχές άτομα που εμβολιάσθηκαν χτυπήθηκαν από μια επιδημία της ασθένειας. Ανάμεσα στα άλλα, η ευλογιά ήταν ήδη σε κάμψη πριν από την εισαγωγή των εμβολίων.

ΕΡ.: Δηλαδή λέτε ότι μας κατέκλυσαν με μια ψεύτικη ιστορία;

ΑΠ.: Ακριβώς. Πρόκειται για μια ιστορία που εφευρέθηκε για να πείσουν τον κόσμο ότι τα εμβόλια είναι αμεταβλήτως ασφαλή και αποτελεσματικά.


ΜΟΛΥΝΣΗ ΑΠΟ ΕΜΒΟΛΙΑ
ΕΡ.: Έχετε εργαστεί σε εργαστήρια στα οποία οι κανόνες καθαριότητας είναι πρωταρχικής σπουδαιότητας.

ΑΠ.: Το κοινό είναι πεπεισμένο ότι αυτά τα εργαστήρια, αυτές οι μονάδες παραγωγής, ότι είναι τα πλέον ασηπτικά μέρη στον κόσμο. Αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η μόλυνση συμβαίνει συνεχώς και μέσα στα εμβόλια εισάγονται υπολείμματα κάθε είδους.

ΕΡ.: Για παράδειγμα, ο ιός του πιθήκου στο εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας

ΑΠ.: Ε, ναι. Πράγματι συνέβη. Αλλά δεν αναφέρομαι σ' αυτό. Ο SV40 κατέληξε μέσα στο εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας γιατί αυτό το εμβόλιο παρασκευαζόταν χρησιμοποιώντας κύτταρα νεφρών του πιθήκου. Μιλάω για κάτι άλλο. Για τις πραγματικές συνθήκες του εργαστηρίου, για τα λάθη εκείνα που οφείλονται σε αμέλεια. Ο SV40, που στη συνέχεια εντοπίστηκε σε καρκινικούς όγκους -και αυτό είναι εκείνο που θα όριζα σαν διαρθρωτικό πρόβλημα- ήταν κάτι το αποδεκτό στην διαδικασία παραγωγής. Όταν χρησιμοποιούνται νεφρά πιθήκου, ανοίγονται διάπλατα οι πόρτες εισόδου σε παθογόνα μικρόβια των οποίων η παρουσία σ' εκείνα τα νεφρά δεν είναι γνωστή.

ΕΡ.: Σύμφωνοι, ας αφήσουμε στην άκρη για λίγο αυτόν τον διαχωρισμό μεταξύ των διαφόρων τύπων μολυσματικών παραγόντων. Στην μακρά περίοδο εργασίας σας με τα εμβόλια, ποιους μολυσματικούς παράγοντες εντοπίσατε;

ΑΠ.: Καλώς. Θα σας δώσω κάποια παραδείγματα από αυτά που συνέβησαν κάποτε σ' εμένα τον ίδιο, καθώς επίσης και εκείνα που συνέβησαν σε κάποιους συναδέλφους μου. Να ένας κατάλογος από αυτά:

Στο εμβόλιο Rimavex για την ιλαρά, εντοπίσαμε την παρουσία διαφόρων ιών πουλερικών. Στο εμβόλιο για την πολιομυελίτιδα την παρουσία ακανθαμοιβάδας (acanthamoeba), μιας αμοιβάδας που λέγεται ότι “τρώει τον εγκέφαλο”, καθώς και τον κυτομεγαλοϊό του πιθήκου. Τον ιό αφθώδη του πιθήκου, στο εμβόλιο rotavirus. Ιούς καρκίνου των πουλερικών, στο εμβόλιο MMR. Διάφορους μικροοργανισμούς, στο εμβόλιο του άνθρακα. Εξακρίβωσα την παρουσία δυνητικά επικίνδυνων ενζύμων αναστολέων σε διάφορα εμβόλια. Ιούς από πάπιες, σκύλους και κουνέλια, στο εμβόλιο της ερυθράς. Ιός λεύκωσης των πουλερικών, στο αντιγριπικό εμβόλιο. Ιός πανώλης στο εμβόλιο MMR.

ΕΡ.: Πείτε μου αν κατάλαβα καλά. Πρόκειται για μολυσματικούς παράγοντες που δεν ανήκουν στα εμβόλια;

ΑΠ.: Ακριβώς. Και αν προσπαθήσει κανείς να υπολογίσει ποιες βλάβες μπορούν να προκαλέσουν αυτοί οι μολυσματικοί παράγοντες, ε..., στην πραγματικότητα, δεν το γνωρίζουμε, γιατί έχουν γίνει ελάχιστοι έλεγχοι ή απολύτως κανείς. Όπως στη ρουλέτα, διατρέχουμε κινδύνους. Εκτός απ' αυτό ο κόσμος δεν ξέρει ότι μερικά εμβόλια αντι-πόλιο, αντι-αδενοϊού, αντι-ερυθράς, αντι-ηπατίτιδας Α και αντι-ιλαράς κατασκευάστηκαν με ανθρώπινο εμβρυϊκό ιστό προερχόμενο από εκτρώσεις.

Κατά καιρούς έτυχε να βρω σε αυτά τα εμβόλια, αυτά που πίστευα ότι ήταν βακτηριακά τμήματα και ιοί πολιομυελίτιδας, και τα οποία κάλλιστα μπορεί να προήλθαν από τον εμβρυϊκό ιστό. Όταν ερευνάς για μολυσματικούς παράγοντες στα εμβόλια, είναι δυνατόν να συναντήσεις υλικό που πραγματικά σε φέρνει σε αμηχανία.

Ξέρεις ότι δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί, αλλά δεν ξέρεις επακριβώς τι είναι αυτό που έχεις μπροστά σου. Βρήκα πράγματα που πίστευα ότι ήταν μικρά κομμάτια από ανθρώπινη τρίχα, καθώς επίσης και ανθρώπινη βλέννα. Βρήκα αυτά που θα μπορούσε κανείς να τα ονομάσει “ξένες πρωτεΐνες” και αυτό θα μπορούσε να σημαίνει σχεδόν οτιδήποτε. Θα μπορούσε να σημαίνει πρωτεΐνη προερχόμενη από ιούς.

ΕΡ.: Τα καμπανάκια του συναγερμού μας κατακλύζουν.

ΑΠ.: Πώς νομίζετε ότι αισθάνθηκα; Θυμηθείτε ότι αυτό το υλικό χύνεται στο αίμα χωρίς να περάσει διαμέσου μιας κάποιας από τις φυσικές ανοσολογικές άμυνες του οργανισμού.

ΕΡ.: Ποια αποδοχή είχαν οι αποκαλύψεις σας;

ΑΠ.: Βασικά ήταν του τύπου, “Μη δίνεις σημασία, δεν μπορεί να γίνει τίποτε”. Στην παρασκευή των εμβολίων χρησιμοποιούνται διάφοροι ιστοί ζώων και εδώ είναι που υπεισέρχεται αυτό το είδος της επιμόλυνσης. Φυσικά δεν αναφέρω καθόλου τις στάνταρ χημικές ουσίες, όπως φορμαλδεΰδη, υδράργυρο, και αλουμίνιο που κατακυρωμένα τοποθετούνται στα εμβόλια (ως συντηρητικά).

ΕΡ.: Αυτές οι πληροφορίες είναι εξαιρετικά εκπληκτικές.

ΑΠ.: Ναι, και αναφέρω μόνο μερικά από τα βιολογικά μολυσματικά. Ποιος ξέρει πόσα άλλα υπάρχουν, αλλά δεν τα βρίσκουμε γιατί δεν μας έρχεται στο μυαλό να τα ψάξουμε. Αν για να γίνει ένα εμβόλιο χρησιμοποιούμε ιστό από, ας πούμε κάποιο πτηνό, πόσα πιθανά μικρόβια μπορεί να έχει αυτός; Δεν έχουμε ιδέα. Δεν έχουμε ιδέα ποια θα μπορούσαν να είναι, ούτε ποια συμπτώματα μπορεί να προκαλέσουν στον ανθρώπινο οργανισμό.



ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ

ΕΡ.: Εκτός από το θέμα της καθαριότητας;

ΑΠ.: Έχουμε να κάνουμε με την εσφαλμένη βασική θεώρηση, σχετικά με τα εμβόλια: ότι ερεθίζουν με κάποιο πολύπλοκο τρόπο το ανοσοποιητικό σύστημα, για να δημιουργήσουν τους όρους για την ανοσία από την ασθένεια. Αυτό όμως είναι μια εσφαλμένη θεώρηση. Δεν λειτουργεί έτσι. Υποτίθεται ότι το εμβόλιο “δημιουργεί” αντισώματα τα οποία, έμμεσα, προσφέρουν προστασία απέναντι στην ασθένεια. Πάντως, το ανοσοποιητικό σύστημα είναι πολύ ευρύτερο και εμπλέκεται πολύ περισσότερο από τα αντισώματα και τα κύτταρα “δολοφόνους” που συνδέονται με αυτά.

ΕΡ.: Το ανοσοποιητικό σύστημα είναι.....;

ΑΠ.: Ναι, πραγματικά ολόκληρος ο οργανισμός. Συν το νοητικό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι όλος ανοσοποιητικό σύστημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μέσα σε μια επιδημία είναι δυνατόν να βρεθούν άτομα που παραμένουν υγιή.

ΕΡ.: Ώστε, το σημαντικό είναι το γενικό επίπεδο της υγείας.

ΑΠ.: Περισσότερο από σημαντικό. Ζωτικό.

ΕΡ.: Με ποιο τρόπο διαστρεβλώνονται οι σχετικές με τα εμβόλια στατιστικές;

ΑΠ.: Με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα, φανταστείτε ότι 25 άτομα στα οποία χορηγήθηκε το εμβόλιο της ηπατίτιδας Β, ασθενούν από ηπατίτιδα. Λοιπόν, η ηπατίτιδα Β είναι μια ασθένεια του συκωτιού. Όμως υπάρχουν πολλές καταστάσεις που μπορεί να θεωρηθούν ασθένειες του συκωτιού. Είναι δυνατόν να αλλάξει η διάγνωση. Αν αυτό συμβεί, στην ουσία αποκρύπτεται η βασική αιτία του προβλήματος.

ΕΡ.: Αυτό συμβαίνει;

ΑΠ.: Συνεχώς. Αυτό πρέπει να συμβαίνει, αν οι γιατροί προϋποθέτουν αυτομάτως ότι όσοι εμβολιάζονται, δεν αποκτούν την ασθένεια από την οποία υποτίθεται ότι προστατεύθηκαν. Και αυτό είναι ακριβώς εκείνο που οι γιατροί υποθέτουν. Βλέπετε πρόκειται για ένα κυκλικό συλλογισμό, ένα κλειστό κύκλωμα που δεν επιδέχεται σφάλματα. Αν ένα άτομο που εμβολιάζεται εναντίον της ηπατίτιδας αποκτά την ίδια την ηπατίτιδα ή κάποια άλλη ασθένεια, η αυτόματη υπόθεση είναι ότι αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με το εμβόλιο.

ΕΡ.: Στα χρόνια κατά τα οποία εργαζόσασταν στον κλάδο των εμβολίων πόσους γιατρούς συναντήσατε που να είχαν αποδεχθεί ότι τα εμβόλια αποτελούσαν πρόβλημα;

ΑΠ.: Κανέναν. Κάποιοι ερευνητές που εργαζόταν σε φαρμακευτικές εταιρείες έθεταν στις κατ' ιδίαν συζητήσεις τους σε αμφισβήτηση αυτό που κάνανε. Αλλά ποτέ δεν το εξέφραζαν δημοσίως, ούτε και μέσα στις εταιρείες τους.

ΕΡ.: Ποιο υπήρξε για σας το αποφασιστικό σημείο καμπής;

ΑΠ.: Είχα ένα φίλο του οποίου ο γιος πέθανε μετά από έναν εμβολιασμό με DPT.


ΕΡ.: Κάνατε έρευνες πάνω σ' αυτό;


ΑΠ.: Ναι, ανεπίσημα. Ανακάλυψα ότι πριν από τον εμβολιασμό το παιδί ήταν απολύτως υγιές. Ο θάνατός του δεν είχε απολύτως καμιά αιτιολογία εκτός του εμβολιασμού. Αυτό ξεκίνησε τις πρώτες μου αμφιβολίες. Φυσικά επιθυμούσα να πιστεύω ότι το παιδί είχε λάβει ένα ελαττωματικό εμβόλιο από μια ελαττωματική παρτίδα όμως, εξετάζοντας περισσότερο σε βάθος το θέμα, ανακάλυψα ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα δεν τίθεντο με αυτούς τους όρους. Συνέχισα να ερευνώ μέχρι να ανακαλύψω ότι, σε αντίθεση με αυτό που σκεφτόμουν, τα εμβόλια δεν ελέγχονται με επιστημονικό τρόπο.

ΕΡ.: Τι θέλετε να πείτε;

ΑΠ.: Για παράδειγμα, καμία κατάλληλη μακροπρόθεσμη μελέτη δεν γίνεται για οποιαδήποτε εμβόλιο χρησιμοποιώντας μια ομάδας ελέγχου. Μέρος αυτού που θέλω να πω είναι ότι δεν γίνεται καμία σωστή και βαθιά παρακολούθηση, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι τα εμβόλια μπορούν να προκαλέσουν, κατά τη διάρκεια του χρόνου, διάφορα συμπτώματα και σοβαρά προβλήματα που δεν εμπίπτουν στο φάσμα της ασθένειας για την οποία το άτομο ήταν εμβολιασμένο. Πάλι, γίνεται η υπόθεση ότι τα εμβόλια δεν προκαλούν προβλήματα. Έτσι, γιατί θα έπρεπε να γίνει έλεγχος; Συν τοις άλλοις, μια αντίδραση εμβολίου καθορίζεται έτσι ώστε όλες οι κακές αντιδράσεις λέγεται ότι εμφανίζονται αμέσως μετά την εκτέλεση του εμβολίου. Όμως αυτό δεν έχει κανένα νόημα.

ΕΡ.: Γιατί δεν έχει νόημα;

ΑΠ.: Επειδή το εμβόλιο δρα προφανώς στο σώμα για μια μακρά χρονική περίοδο αφότου γίνεται. Μια αντίδραση μπορεί να συμβεί βαθμιαία. Η επιδείνωση μπορεί να συμβεί βαθμιαία. Κατά τη διάρκεια του χρόνου μπορεί να αναπτυχθούν νευρολογικά προβλήματα. Δημιουργούνται σε διάφορες συνθήκες, ακόμη και σύμφωνα με τις συμβατικές αναλύσεις. Τότε λοιπόν γιατί δεν θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο και με τα εμβόλια; Εάν η χημική δηλητηρίαση μπορεί να συμβεί βαθμιαία, γιατί δεν θα μπορούσε ότι να συμβεί αυτό ακριβώς και με ένα εμβόλιο που περιέχει υδράργυρο;

ΕΡ.: Και αυτό είναι που ανακαλύψατε;

ΑΠ.: Ναι. Έχουμε να κάνουμε με συσχετισμούς τις περισσότερες φορές. Οι συσχετισμοί δεν είναι τέλειοι. Αλλά εάν έχετε 500 γονείς των οποίων παιδιά έχουν υποστεί νευρολογική ζημία κατά τη διάρκεια μιας περιόδου ενός έτους μετά από την λήψη ενός εμβολίου, αυτό θάπρεπε να είναι επαρκές για να προκαλέσει μια έρευνα σε βάθος.

ΕΡ.: Έχει γίνει αυτό;

ΑΠ.: Ποτέ. Αυτό μας λέει αμέσως, κάτι συγκεκριμένο.

ΕΡ.: Δηλαδή τι...;

ΑΠ.: Οι άνθρωποι που κάνουν την έρευνα δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να εξετάσουν τα γεγονότα. Υποθέτουν ότι τα εμβόλια είναι ασφαλή. Έτσι, όταν ερευνούν, πάντοτε απαλλάσσουν τα εμβόλια. Λένε, "αυτό το εμβόλιο είναι ασφαλές". Αλλά επάνω σε τι βασίζουν αυτήν τους την κρίση; Την βασίζουν επάνω σε ορισμούς και ιδέες που αποκλείουν αυτομάτως την καταδίκη του ίδιου του εμβολίου.

ΕΡ.: Υπάρχουν πολυάριθμες περιπτώσεις όπου μια εκστρατεία εμβολίων έχει αποτύχει, όπου οι άνθρωποι έχουν προσβληθεί από την ασθένεια ενάντια στην οποία ήταν εμβολιασμένοι.

ΑΠ.: Ναι, υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Και εκεί τα στοιχεία απλώς αγνοούνται. Απορρίπτονται. Οι εμπειρογνώμονες λένε, εάν πουν κάτι, ότι αυτό που συνέβη είναι ακριβώς ένα μεμονωμένο περιστατικό αλλά συνολικά το εμβόλιο έχει αποδειχθεί ότι είναι ασφαλές. Αν όμως προστεθούν όλες οι εκστρατείες εμβολιασμού στις οποίες εμφανίσθηκαν ζημιές και ασθένειες, γίνεται αντιληπτό ότι δεν πρόκειται καθόλου για μεμονωμένα περιστατικά.


ΑΝΤΙΤΙΘΕΜΕΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ
ΕΡ.: Συζητήσατε ποτέ αυτά για τα οποία μιλάμε εδώ με τους συναδέλφους σας όταν εργαζόσαστε ακόμα στον κλάδο των εμβολίων;

ΑΠ.: Ναι.

ΕΡ.: Και τι συνέβη;

ΑΠ.: Αρκετές φορές μου ειπώθηκε να κάτσω ήσυχα. Κατέστη σαφές ότι θα έπρεπε να επιστρέψω στην εργασία μου και να ξεχάσω τις ανησυχίες μου. Σε μερικές περιπτώσεις αντιμετώπισα φόβο. Οι συνάδελφοι προσπάθησαν να με αποφύγουν. Αισθάνθηκαν ότι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "ένοχοι λόγω συναναστροφής". Εν γένει, εν τούτοις, συμπεριφέρθηκα όπως έπρεπε.
Σιγουρεύτηκα ότι δεν δημιούργησα προβλήματα στον εαυτό μου.

ΕΡ.: Εάν τα εμβόλια πραγματικά βλάπτουν, γιατί χορηγούνται;

ΑΠ.: Καταρχήν, δεν υπάρχει κανένα "εάν". Βλάπτουν. Η υπόθεση περιπλέκεται τότε, όταν πρόκειται να αποφασίσουμε εάν βλάπτουν εκείνους τους ανθρώπους που φαίνονται να μην παρουσιάζουν καμία ζημιά. Κατόπιν έχουμε να κάνουμε με το είδος έρευνας που πρέπει να γίνει, αλλά δεν γίνεται καθόλου.

Οι ερευνητές πρέπει να ανακαλύψουν ένα είδος χάρτη, ή διάγραμμα ροής, το οποίο να παρουσιάζει με ακρίβεια τι κάνουν στο σώμα τα εμβόλια από τη στιγμή που εισάγονται σ' αυτό. Αυτή η έρευνα δεν έχει γίνει. Όσον αφορά το γιατί χορηγούνται, θα μπορούσαμε να καθίσουμε εδώ για δύο ημέρες και να συζητάμε τους λόγους.

Όπως έχετε πει πολλές φορές και ο ίδιος, οι άνθρωποι έχουν διάφορα κίνητρα, ανάλογα με τα διάφορα στρώματα του συστήματος: χρήματα, φόβο μήπως χάσουν την εργασία τους, επιθυμία να κερδίσουν την εύνοια των ανωτέρων τους, κύρος, αναγνώριση, προώθηση, παρεξηγημένο ιδεαλισμό, συνήθεια να μην θέτουν ερωτήματα και πάει λέγοντας...

ΕΡ.: Η οργή που ξέσπασε για το εμβόλιο ενάντια στην ηπατίτιδας Β φαίνεται ότι είναι ένας καλός δρόμος να ακολουθηθεί.

ΑΠ.: Ναι, θεωρώ ότι έτσι είναι. Το να λέγεται ότι τα μωρά πρέπει να κάνουν το εμβόλιο και έπειτα, στην επόμενη αναπνοή, να παραδέχονται ότι ένα πρόσωπο κολλάει την ηπατίτιδα Β μέσα από τις σεξουαλικές επαφές και τις κοινή χρήση συριγγών είναι μια γελοία παράθεση.

Οι ιατρικές αρχές προσπαθούν να καλυφθούν δηλώνοντας ότι κάθε έτος στις ΗΠΑ 20.000 παιδιά κολλάνε ηπατίτιδα Β από "άγνωστες αιτίες", και ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε μωρό πρέπει να εμβολιάζεται. Αμφισβητώ εκείνο το 20.000 περιπτώσεις και τις αποκαλούμενες μελέτες που το υποστηρίζουν.

ΕΡ.: Ο Andrew Wakefield, ο Βρετανός γιατρός που ανακάλυψε τη σύνδεση ανάμεσα στο εμβόλιο MMR (ιλαρά, παρωτίτιδα, ερυθρά) και τον αυτισμό, απολύθηκε προσφάτως από την εργασία του σε ένα νοσοκομείο του Λονδίνου.

Α: Ναι. Ο Wakefield προσέφερε μια μεγάλη υπηρεσία. Οι συσχετισμοί του ανάμεσα στο εμβόλιο και τον αυτισμό είναι εκπληκτικοί...

ΕΡ.: Ξέρω ότι μια προσωπικότητα του Hollywood, που δηλώνει δημόσια ότι δεν θα κάνει εμβόλιο, διαπράττει αυτοκτονία σταδιοδρομίας.

ΑΠ.: Το Hollywood συνδέεται πανίσχυρα με το ιατρικό καρτέλ. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι, αλλά ένας από αυτούς είναι απλώς ότι ένας ηθοποιός που είναι διάσημος μπορεί να κάνει μια τεράστια διαφήμιση όταν δηλώνει κάτι. Το 1992, ήμουν παρών στις εκδηλώσεις σας ενάντια στο FDA στο κέντρο της πόλης του Λος Άντζελες. Ένας ή δύο ηθοποιοί μίλησαν ενάντια στο FDA. Από εκείνο το επεισόδιο και μετά ήταν δύσκολο να βρεθεί ένας ηθοποιός που να έχει εκδηλωθεί με κάποιο τρόπο δημόσια ενάντια στο ιατρικό καρτέλ.

ΕΡ.: Μέσα στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας (N.I.H.) ποια είναι η διάθεση, ποιο είναι το βασικό νοητικό πλαίσιο;

ΑΠ.: Οι άνθρωποι ανταγωνίζονται για τα χρήματα που δίνονται για την έρευνα. Το τελευταίο πράγμα που σκέφτονται είναι το να προκαλέσουν το κατεστημένο. Είναι ήδη μπλεγμένοι σε έναν εσωτερικό πόλεμο για εκείνα τα χρήματα. Δεν χρειάζονται περισσότερα προβλήματα.

Αυτό είναι ένα πολύ καλά μονωμένο σύστημα. Εξαρτάται από την ιδέα ότι, σε γενικές γραμμές, η σύγχρονη ιατρική είναι πολύ επιτυχής σε κάθε μέτωπο. Το να παραδεχθούν ότι υπάρχουν προβλήματα σε οποιοδήποτε τομέα του συστήματος, θα δημιουργούσε αμφιβολίες για ολόκληρη την επιχείρηση.

Θα μπορούσε επομένως να υποστηρίξει κάποιος ότι το N.I.H. είναι το τελευταίο μέρος μέσα στο οποίο θα μπορούσαν να οργανωθούν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Αλλά δίχως άλλο, η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο. Αν 5000 άτομα έφθαναν εκεί ζητώντας λογαριασμό πάνω στα πραγματικά πλεονεκτήματα του συστήματος έρευνας, ζητώντας να μάθουν τι πραγματικά οφέλη αποκόμισε το κοινό από τα δισεκατομμύρια “πεταμένα” δολάρια που κατέληξαν σ' εκείνο το Ινστιτούτο, ε! τότε, ίσως άρχιζε κάτι.

Κάποια σπίθα θα ξεπεταγόταν. Με περισσότερες διαδηλώσεις, θα μπορούσαν να υπάρξουν κάθε είδους επιπτώσεις. Οι ερευνητές, κάποιοι από αυτούς, θα μπορούσαν να αρχίσουν να διαρρέουν πληροφορίες.

ΕΡ.: Να μια καλή ιδέα.

ΑΠ.: Άνθρωποι με κουστούμι, στημένοι τόσο κοντά στα κτίρια όσο θα επέτρεπε η αστυνομία. Άνθρωποι με κουστούμια του γραφείου, με αθλητικές φόρμες, μητέρες και παιδιά. Άνθρωποι ευκατάστατοι και φτωχοί άνθρωποι. Άνθρωποι κάθε είδους.

ΕΡ.: Τι να πούμε για την συνδυασμένη καταστρεπτική δύναμη διάφορων εμβολίων που χορηγούνται στα μωρά στις μέρες μας;

Α: Πρόκειται για μια παρωδία και για έγκλημα. Δεν έχει γίνει καμία πραγματική σε βάθος μελέτη πάνω σ' αυτό το θέμα. Για μια ακόμη φορά, γίνεται η υπόθεση ότι τα εμβόλια είναι ασφαλή, και επομένως οσαδήποτε εμβόλια δίνονται μαζί είναι επίσης ασφαλή. Αλλά η αλήθεια είναι, ότι τα εμβόλια δεν είναι ασφαλή. Επομένως η δυνατότητα ζημίας αυξάνεται όταν χορηγούνται πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα.
ΕΡ.: Μετά έχουμε την εποχή της φθινοπωρινής γρίπης.

ΑΠ: Ναι. Λες και μόνο το φθινόπωρο τα μικρόβια αυτά ταξιδεύουν από την Ασία στις ΗΠΑ. Το κοινό αποδέχεται αυτή την υπόθεση. Εάν τους συμβεί τον Απρίλιο, είναι ένα άσχημο κρυολόγημα. Εάν τους συμβεί τον Οκτώβριο, είναι η γρίπη.

ΕΡ.: Λυπάστε που απασχοληθήκατε όλα εκείνα τα χρόνια στον κλάδο των εμβολίων;

Α: Ναι. Αλλά μετά από αυτήν εδώ την συνέντευξη, η πίκρα ελαττώνεται. Και εργάζομαι με άλλους τρόπους. Δίνω πληροφορίες σε ορισμένους ανθρώπους όταν θεωρώ ότι αυτοί θα τις χρησιμοποιήσουν με σωστό τρόπο.


Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΕΙΞΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ

ΕΡ.: Τι θα θέλατε να κατανοήσει ο κόσμος;

ΑΠ.: Ότι η υποχρέωση της απόδειξης, ώστε να καθιερωθεί η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα των εμβολίων, βαρύνει αυτούς που τα παρασκευάζουν και τους χορηγούν άδεια για δημόσια χρήση. Αυτό ακριβώς. Η υποχρέωση της απόδειξης δεν βαρύνει εσάς ή εμένα. Και για αυτήν την απόδειξη χρειάζονται καλά σχεδιασμένες, μακροπρόθεσμες μελέτες. Χρειάζεται εκτενής παρακολούθηση. Πρέπει να παρθούν συνεντεύξεις από μητέρες και να δοθεί προσοχή σε αυτά που οι μητέρες λένε για τα μωρά τους και τι συμβαίνει σ' αυτά μετά από τον εμβολιασμό. Χρειάζονται όλα αυτά τα πράγματα- πράγματα που αυτή την στιγμή απουσιάζουν.

ΕΡ.: Πράγματα που απουσιάζουν.

ΑΠ.: Ναι.

ΕΡ.: Για να αποφύγουμε οποιαδήποτε σύγχυση, θα επιθυμούσα να ξαναδούμε, ακόμα μια φορά, τα προβλήματα και τις ασθένειες που μπορεί να προκαλέσουν τα εμβόλια, και πώς αυτό συμβαίνει...

ΑΠ.: Βασικά μιλάμε για δύο πιθανές, επιβλαβείς εκβάσεις. Η μία είναι ότι, το άτομο αποκτά την ασθένεια από το εμβόλιο. Αποκτά δηλαδή την ασθένεια από την οποία το εμβόλιο υποτίθεται ότι το προστατεύει, γιατί κάποια εκδοχή της ασθένειας είναι παρούσα στο ίδιο το εμβόλιο μια και έτσι αυτό ξεκίνησε.

Η δεύτερη έκβαση είναι ότι, δεν αποκτά εκείνη την ασθένεια, αλλά σε κάποια χρονική στιγμή αργότερα, αναπτύσσει κάποια άλλη ασθένεια η οποία όμως προκαλείται από το εμβόλιο. Αυτή η άλλη ασθένεια θα μπορούσε να είναι ο αυτισμός-αυτό που ονομάζουν αυτισμό-ή θα μπορούσε να είναι κάποια άλλη ασθένεια όπως η μηνιγγίτιδα. Θα μπορούσε το άτομο να γίνει διανοητικά ανάπηρο.

ΕΡ.: Υπάρχει κάποιος τρόπος να συγκρίνουμε τη σχετική συχνότητα αυτών των διαφορετικών εκβάσεων;

ΑΠ.: 'Όχι. Επειδή η παρακολούθηση είναι ελλιπής. Μπορούμε μόνο να κάνουμε υποθέσεις. Εάν ρωτάτε, από έναν πληθυσμό εκατό χιλιάδες παιδιά που κάνουν ένα εμβόλιο ιλαράς, πόσα αναπτύσσουν την ιλαρά και πόσα αναπτύσσουν άλλα προβλήματα από το εμβόλιο, δεν υπάρχει καμία αξιόπιστη απάντηση. Αυτό λέω εγώ. Τα εμβόλια είναι δεισιδαιμονίες.

Και με τις δεισιδαιμονίες, δεν παίρνετε γεγονότα που να μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε. Παίρνετε μόνο ιστορίες, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν ως σκοπό να επιβάλουν τη δεισιδαιμονία. Αλλά, από πολλές εκστρατείες εμβολίων μπορούμε να συναρμολογήσουμε ένα αφήγημα που αποκαλύπτει μερικά πολύ ενοχλητικά πράγματα.

Οι άνθρωποι έχουν βλαφθεί. Η ζημιά είναι πραγματική, και μπορεί να είναι βαθιά και μπορεί να σημαίνει θάνατο. Η ζημιά δεν περιορίζεται σε μερικές μόνο περιπτώσεις όπως έχουμε οδηγηθεί να πιστεύουμε. Στις ΗΠΑ, υπάρχουν ομάδες μητέρων που καταμαρτυρούν περιπτώσεις σχετικά με τον αυτισμό και τα εμβόλια της παιδικής ηλικίας. Γίνονται μπροστάρησες και μιλάνε σε συνεδριάσεις.

Προσπαθούν ουσιαστικά να συμπληρώσουν το χάσμα που έχει δημιουργηθεί από τους ερευνητές και τους γιατρούς που γυρίζουν τις πλάτες τους σε ολόκληρο το αυτό το θέμα.

ΕΡ.: Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω το εξής. Εάν παίρναμε ένα παιδί, για παράδειγμα, στη Βοστόνη και το αναθρέφαμε αυτό το παιδί με καλή θρεπτική τροφή και γυμναζόταν κάθε ημέρα και αγαπιόταν από τους γονείς του και δεν έκανε το εμβόλιο ιλαράς. Ποια θα ήταν η κατάσταση της υγείας του σχετικά με το μέσο παιδί στη Βοστόνη που τρώει κακή τροφή και βλέπει πέντε ώρες την ημέρα τηλεόραση και κάνει το εμβόλιο ιλαράς;

ΑΠ.: Φυσικά υπεισέρχονται πολλοί σχετικοί παράγοντες, αλλά θα στοιχημάτιζα στην καλύτερη κατάσταση της υγείας για το πρώτο παιδί. Εάν αρρωστήσει από ιλαρά, εάν αρρωστήσει όταν είναι εννέα χρονών, οι πιθανότητες είναι αυτή θα είναι πολύ ελαφρύτερη από την ιλαρά που θα αναπτύξει το δεύτερο παιδί. Θα στοιχημάτιζα στο πρώτο παιδί κάθε φορά που θα υπήρχε θέμα αρρώστιας.

ΕΡ.: Για πόσο καιρό εργαστήκατε στον κλάδο των εμβολίων;

ΑΠ.: Επί μακρόν. Πάνω από μια δεκαετία.

ΕΡ.: Ξανακοιτάζοντας τώρα, μπορείτε να φέρετε στο μυαλό σας οποιοδήποτε καλό λόγο που να σας κάνει να πείτε ότι τα εμβόλια είναι επιτυχή;

Α: Όχι. Εάν είχα ένα παιδί τώρα, το τελευταίο πράγμα που θα επέτρεπα είναι ο εμβολιασμός. Θα άλλαζα πολιτεία αν χρειαζόταν. Θα άλλαζα το επώνυμο. Θα εξαφανιζόμουν. Με την οικογένειά μου. Δεν λέω ότι θα έφτανα σε αυτή την κατάσταση.

Υπάρχουν ωραίοι τρόποι να παραβλεφθεί το σύστημα, εάν ξέρετε πώς να ενεργήσετε. Υπάρχουν απαλλαγές που μπορείτε να δηλώσετε, σε κάθε πολιτεία, που βασίζονται σε θρησκευτικές ή/και φιλοσοφικές απόψεις. Αν παρ' όλα αυτά φτάναμε σε κρίσιμο σημείο, θα έφευγα.

ΕΡ.: Και όμως υπάρχουν παιδιά παντού τα οποία κάνουν τα εμβόλια και εμφανίζονται να είναι υγιή.

ΑΠ.: Η ενεργός λέξη είναι το "εμφανίζονται". Τι γίνεται με όλα τα παιδιά που δεν μπορούν να εστιάσουν στη μελέτη τους; Τι γίνεται με τα παιδιά που έχουν τα ξεσπάσματα κατά διαστήματα; Τι γίνεται με τα παιδιά που δεν κατέχουν σε ικανοποιητικό βαθμό όλες τις διανοητικές ικανότητές τους; Ξέρω ότι υπάρχουν πολλές αιτίες για αυτά τα πράγματα, αλλά τα εμβόλια είναι μια από αυτές τις αιτίες. Δεν θα έπαιρνα το ρίσκο.

Δεν βλέπω κανέναν λόγο για τον οποίο θα έπαιρνα το ρίσκο. Και ειλικρινά, δεν βλέπω κανέναν λόγο για να επιτρέψω στην κυβέρνηση για να έχει την τελευταία λέξη επί του θέματος. Η κυβερνητική ιατρική, σύμφωνα με την εμπειρία μου, επιδεικνύει συχνά μιααντίφαση στις απόψεις της. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Παίρνεις τη μια ή την άλλη άποψη, αλλά όχι και τις δύο μαζί.

ΕΡ.: Έτσι ερχόμαστε στο πεδίο των ίσων ευκαιριών.

ΑΠ.: Ναι. Επιτρέψτε σ' αυτούς που θέλουν τα εμβόλια να τα κάνουν. Επιτρέψτε σ' αυτούς που διαφωνούν να μην τα κάνουν. Αλλά, όπως είπα νωρίτερα, δεν υπάρχει κανένα πεδίο ίσων ευκαιριών εάν το πεδίο είναι γεμάτο με ψέματα. Και όταν έχουμε να κάνουμε με μωρά, είναι οι γονείς που λαμβάνουν όλες τις αποφάσεις. Αυτοί οι γονείς χρειάζονται μια γερή δόση αλήθειας.

Τι γίνεται με το παιδί που είπα προηγουμένως το οποίο πέθανε από τον εμβόλιο DPT; Με βάση ποιες πληροφορίες ενέργησαν οι γονείς του; Μπορώ να σας πω ότι ήταν πληροφορίες βαριά επηρεασμένες. Δεν ήταν πραγματικές πληροφορίες.

ΕΡ.: Οι επαγγελματίες των δημοσίων σχέσεων στον ιατρικό τομέα, σε συντονισμό με τον Τύπο, φοβίζουν στον υπέρτατο βαθμό τους γονείς με τα τρομερά σενάρια για αυτό που θα συμβεί εάν τα παιδάκια του δεν κάνουν τα εμβόλια.

ΑΠ: Κάνουν να φαίνεται έγκλημα η άρνηση του εμβολίου. Την εξισώνουν με έλλειψη στοργής εκ μέρους των γονιών. Αυτό αντιμετωπίζεται μόνο με την καλύτερη πληροφόρηση. Είναι πάντα μια πρόκληση η αντίσταση απέναντι στις αρχές. Και μόνο εσείς μπορείτε να αποφασίσετε εάν θα το κάνετε. Είναι ευθύνη κάθε ατόμου να πάρει την απόφαση. Στο ιατρικό καρτέλ αρέσει αυτό το στοίχημα. Στοιχηματίζει ότι ο φόβος θα κερδίσει.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Ο Jon Rappoport εργάστηκε ως ανεξάρτητος ερευνητής δημοσιογράφος για 20 χρόνια. Έχει εμφανιστεί ως φιλοξενούμενος σε πάνω από 200 προγράμματα ραδιοφώνων και τηλεοράσεων, συμπεριλαμβανομένων των ABC's Nightline, PBS's Tony Brown's Journal and Hard Copy.

Τα τελευταία 10 χρόνια, ο Jon δρα κατά ένα μεγάλο μέρος μακριά από την επικρατούσα τάση. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 χρόνων, η ανεξάρτητη έρευνά του έχει καλύψει τη βαθιά πολιτική, τη συνωμοσία, την εναλλακτική υγεία, τον έλεγχο μυαλού, το ιατρικό καρτέλ, τη μελέτη των συμβόλων, και τις λύσεις στο πρόβλημα της κατάκτησης του πλανήτη από απόκρυφες ελίτ.

Το 1996, ο Jon άρχισε το μεγάλο μποϊκοτάρισμα ενάντια σε οκτώ εταιρείες κολοσσούς, τις: Monsanto, Dow, DuPont, Bayer, Hoechst, Rhône-Poulenc, Imperial Chemical Industries and Ciba-Geigy. Το μποϊκοτάρισμα συνεχίζει να λειτουργεί έως και σήμερα.

Πτυχιούχος του κολεγίου Amherst, της Μασαχουσέτης, με BA στη φιλοσοφία, 0 Jon είναι εξήντα τριών ετών και ζει με τη σύζυγό του, Δρα Laura Thompson, στο Σαν Ντιέγκο, της Καλιφορνίας.

Το άρθρο του Jon “Σχολική βία: Η σύνδεση της με τα ψυχοφάρμακα" εκδόθηκε στο περιοδικό NEXUS 6/05. Το βιβλίο του “Oklahoma City Bombing” παρουσιάστηκε στο NEXUS 3/02.

Μπορείτε να έρθετε σε επαφή με τον Jon Rappoport
με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στη διεύθυνση: rappoportjon@hotmail.com
ή μέσω του ιστοχώρου του στη διεύθυνση: http://www.nomorefakenews.com.


Η μετάφραση έγινε από την ιταλική έκδοση του περιοδικού NEW TIME NEXUS No 63 ΑΥΓ.-ΣΕΠΤ. 2006 από τον Γ. Παπαγεωργίου.

 
Πηγή: 1. http://mamalydia.wordpress.com/2008/04/18/vaccine2/
2. http://www.nexusmagazine.com/index.p...oc_view&gid=87
(μέσω του yogamamagr.blogspot.com)

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Απαγόρευση Καπνίσματος: "Αντιστασιακοί...Υπόδουλοι" Έλληνες

Αντιστασιακοί...υπόδουλοι

(Του Νίκου Δήμου)

Ο δημοσιογράφος του BBC αδυνατούσε να κατανοήσει τη συμπεριφορά των Ελλήνων. Όχι, δεν επρόκειτο για τη διαφθορά ή τα σκάνδαλα, για το μνημόνιο ή το έλλειμμα. Γι' αυτά προφανώς είχε βρει απαντήσεις. Αυτό που δεν μπορούσε να καταλάβει ήταν η ολοσχερής απόρριψη της απαγόρευσης του καπνίσματος.

-Μα, ακόμα και οι Ιρλανδοί πειθάρχησαν, μου είπε από το τηλέφωνο.
-Για έναν καθαρόαιμο Βρετανό, οι Ιρλανδοί είναι το πρότυπο της αναρχίας.
-Ναι, του απάντησα. Όχι μόνο οι Ιρλανδοί αλλά και οι Ιταλοί - που μας μοιάζουν περισσότερο.
-Είσαστε μοναδικοί στον κόσμο. Μπορείτε να μου εξηγήσετε το γιατί;

Αν μπορούσα; Δεν ήμουν σίγουρος. Πρόχειρες απαντήσεις σε συνάρτηση με στερεότυπα (π.χ. για τον «τράχηλο του Έλληνα») δεν με ικανοποιούσαν και φοβάμαι ούτε και αυτόν. Άρχισα, μιλώντας, να το ψάχνω. Και συνέχισα να το ψάχνω κι αφού τελείωσε η συνέντευξη. Μερικές απαντήσεις που είχα δώσει με κάλυπταν, άλλες όχι. Συνειδητοποίησα πως μέσα στο αίνιγμα του καπνίσματος βρίσκονται μερικές ουσιαστικές αλήθειες για μας, που πάνε πολύ πέρα από αυτό.

Πρώτα, η ανάγκη μας να επιδειχθούμε ως ανεξάρτητοι και ελεύθεροι (ίσως επειδή στα ουσιώδη είμαστε υποταγμένοι. Αν όλοι αυτοί που κάνουν αντίσταση στην απαγόρευση του τσιγάρου έκαναν αντίσταση στην δικτατορία, θα είχε πέσει από την πρώτη εβδομάδα). Και βέβαια πάντα «τζάμπα μάγκες». Αν υπήρχε επιτήρηση, θα ήταν αλλιώς. (Ποιος τρώει στο μετρό;)


Δεύτερο, η απόλυτη αδιαφορία μας για τον διπλανό μας. Δεν πάει να δηλητηριάζεται - τι με νοιάζει εμένα.


Τρίτο, η αδυναμία του διπλανού, του μη καπνίζοντα, να επιβάλει το δικαίωμά του σε καθαρό αέρα. Έτσι και διαμαρτυρηθεί σταμπάρεται ως αντικοινωνικός. Έτσι και καταγγείλει, γίνεται χαφιές και καρφί.

Υπάρχει λοιπόν πρόβλημα σε αυτό που ονομάζουμε ανεξαρτησία και ελευθερία. Την επιβεβαιώνουμε με επιπολαιότητες (περνάμε με κόκκινο, ανάβουμε τσιγάρο) και την αμελούμε στα ουσιώδη. Διότι σαφώς πιο ουσιώδες είναι το δικαίωμα του μη καπνιστή στην υγεία του (εκεί εδρεύει ελευθερία) από το «δικαίωμα» του καπνιστή στην πρέζα του. Που δεν είναι καν δικαίωμα - αλλά μόνο επιβάρυνση για τον ίδιο και το σύνολο.

Πηγή: LIFO, 20.10.2010

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Κώστας Τσόκλης - Συνέντευξη στον Θανάση Λάλα

(κάντε διπλό κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση-ανάγνωση και μετά επιστροφή)
 
 
Πηγή: FAQ, 08.07.2010

Σεσένια - Η Πόλη Φάντασμα της Ισπανίας

(κάντε διπλό κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση-ανάγνωση και μετά επιστροφή)
Πηγή: BHMAGAZINO, 04.07.2010

Μετανάστες Δεύτερης Φοράς στην Ελλάδα

(κάντε διπλό κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση-ανάγνωση και μετά επιστροφή)




Πηγή: BHMAGAZINO, 18.07.2010

Το Σύνδρομο της Κίνας


(κάντε διπλό κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση-ανάγνωση και μετά επιστροφή)


(κάντε διπλό κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση-ανάγνωση και μετά επιστροφή)


(κάντε διπλό κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση-ανάγνωση και μετά επιστροφή)




Πηγή: BHMAGAZINO, 15.08.2010

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Κωνσταντίνος Βήτα - Εξαιρετική Συνέντευξη

Το παζλ (ξανά) στον αέρα

 

Δεκαοκτώ χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ των Στέρεο Νόβα που σημάδεψε μια γενιά, ο Κωνσταντίνος Βήτα επιστρέφει σε εκείνη την εποχή και κάνει μια αναδρομή της καριέρας του μέσα από ένα βιβλίο με στίχους, ποιήματα και σκίτσα.

(ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΩΤΗ ΒΑΛΛΑΤΟ)

Ως μέλος των Στέρεο Νόβα έχεις κληροδοτήσει μια συγκεκριμένη αισθητική σε μια ολόκληρη γενιά. Τώρα που το βλέπεις από απόσταση, γιατί πιστεύεις ότι έγινε αυτό;
Μέσα από τους Στέρεο Νόβα άφησα την καρδιά μου να εκφραστεί με ειλικρίνεια και νομίζω πως ο κόσμος καταλάβαινε ότι αυτό το γκρουπ ήθελε να επικοινωνήσει αληθινά κι όχι να κάνει τη φιγούρα του. Προσπαθώ πολύ να μη γίνομαι μια καρικατούρα του εαυτού μου, γι' αυτό και κάνω πολλά αντιφατικά πράγματα μέσα στη μουσική. Προσπαθώ να βελτιώνομαι συνέχεια και όταν βάζουμε όλο και πιο ψηλά τον πήχη στον εαυτό μας, ξεπερνάμε τη στιγμή. Έτσι αντιλαμβάνομαι τη γνώση, νομίζω ότι και ο κόσμος το αισθάνεται αυτό.
Πριν δύο χρόνια περίπου επανασυνδεθήκατε για το πάρτι των τριών χρόνων της LifO. Πώς ένιωσες όταν ανέβηκες στη σκηνή δίπλα στον Μιχάλη Δέλτα μετά από τόσα χρόνια;
Όταν βγήκαμε στη σκηνή και αρχίσαμε να παίζουμε τα ακόρντα του «Τιβι-Ο» από το «Τέλσον», είπα άσ' το να κυλήσει μέσα στην αγάπη. Πίσω μου είχα ένα περίεργο συναίσθημα ζωής και θανάτου, χωρίς να καταλαβαίνω γιατί.
Τι ήταν αυτό που σας κράτησε μακριά από μια οριστική επανασύνδεση ύστερα από την επιτυχία που είχε το πάρτι της LifO και τις προτάσεις που δεχτήκατε για να συνεχίσετε να κάνετε συναυλίες;
Όταν κάτι τελειώνει, τελειώνει. Η επανασύνδεση μοιάζει λίγο με μπαγιάτικο φαγητό. Όταν κάτι υπάρχει στην ψυχή, θα υπάρχει πάντα. Η καταγραφή έχει γίνει.
Ποια ήταν η πιο έντονη εμπειρία που έζησες με τους Στέρεο Νόβα;
Από τις πρώτες φορές, ένα καλοκαίρι που κάναμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Είχα ένα πρωτόγνωρο αίσθημα άγχους, κούρασης, εξερεύνησης, αυτοκαταστροφής και χαράς, μια και δεν είχα ξαναζήσει ποτέ κάτι αντίστοιχο. Πήρα μια γεύση από τον κόσμο του σταρ-σύστεμ, αν υπάρχει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Όταν τέλειωσε, έμεινα για έναν μήνα κλεισμένος στο σπίτι. Μετά ηχογραφήσαμε το «Τέλσον» και κατάλαβα ότι η μουσική είναι κάτι που συμβαίνει μακριά απ' όλα αυτά. Ζούσα σε ένα αόριστο ενδιάμεσο.
Τι αναπολείς από τον καιρό που πέρασες στην Αυστραλία;
Την ανωνυμία, ότι μπορείς να χαθείς σε ένα τοπίο γης και ουρανού. Ήμουν νέος και σπούδαζα τις συμπεριφορές των ανθρώπων, πολύ φτωχός, αλλά με μια πολύ πλούσια καρδιά, με όρεξη για μάθηση, διάβαζα και αλήτευα. Θυμάμαι τα νυχτερινά τραμ στην άδεια πόλη. Αισθανόμουν ότι ο χρόνος είναι άπειρος, κάτι που μετά τα 30 χάνεται, για να γίνει κάτι πιο εσωτερικό, μια και αρχίζεις να νιώθεις το άπειρο της ψυχής.
Τι σου αρέσει και τι όχι στην Αθήνα;
Η Αθήνα είναι μια γεωμετρία, ένα σχέδιο που με βοηθάει να προχωρώ, να χτίζομαι εσωτερικά, να μπορώ να κατανοώ και τη μεγαλύτερη αντίφαση από τις οποίες είναι γεμάτη. Έτσι, έχω μάθει να την αγαπώ με όλα τα άσχημα και με τα καλά της. Πάντα βρίσκω ενδιαφέρον σε οτιδήποτε, γιατί η γνώση ποτέ δεν σταματά. Μέσα σ' αυτή την πόλη όλοι εκπαιδευόμαστε σε κάτι. Όταν σκέφτομαι αρνητικά, αρχίζω να τα βλέπω όλα μαύρα γύρω μου. Πάντα πίστευα πως ο πόνος έρχεται από την έλλειψη κατανόησης και γνώσης.
Ποια είναι η πιο εμβληματική εικόνα που έχεις για την πόλη;
Δεν ξέρω αν είναι εμβληματική, αλλά μου αρέσουν τα κυριακάτικα απογεύματα στην οδό Σταδίου, στην Πανεπιστημίου, όταν η πόλη είναι άδεια κάπως, και η όψη της δυτικής και ανατολικής Αττικής από τον βράχο του Φιλοπάππου.
Αν δεν ήσουν μουσικός, τι θα ήθελες να ήσουν;
Δεν πιστεύω στην τύχη, αλλά σε άλλα πράγματα, στην προσπάθεια, στη δουλειά, στη θέληση. Το έχω σκεφτεί όμως και αυτό. Θα ήμουν ένας πολύ καλός μάγειρας, γιατί με ενδιαφέρει πολύ η σύνθεση, που είναι ένα πολύ έντονο στοιχείο μέσα μου. Μετά, ζωγράφος ή φούρναρης.
Ο Morrissey δηλώνει χορτοφάγος και έχει αποχωρήσει μάλιστα από κάποια φεστιβάλ που διέθεταν μαγαζιά που έψηναν κρεάτα. Ως χορτοφάγος, πώς βλέπεις αυτήν τη στάση;
Είμαι φαν του Μorrissey, αν και διαπιστώνω μέσα από τις συνεντεύξεις του ότι ακόμη του αρέσει να φλερτάρει με τα εφηβικά κλισέ. Μου αρέσουν τα τραγούδια του. Τώρα, για την άρνησή του αυτή, μπορεί να δηλώνει μια μονομανία, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να σχολιάσω κάτι παραπέρα από τη μουσική του. Μπορεί να έχει πολλούς λόγους που το κάνει αυτό, θα πρέπει να ρωτήσετε μάλλον τον ίδιον. Η χορτοφαγία για μένα είναι ένας τρόπος από τους πολλούς που υπάρχουν για να παραμένεις υγιής ,δεν τη βλέπω ως στάση ζωής.
Σε ποια ταινία και σε ποια μουσική «επιστρέφεις» όταν αισθάνεσαι αδύναμος;
Στον Μπάρι Λίντον του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, που είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες, όπως και στα φιλμ του Αντονιόνι. Από μουσική μου αρέσει πολύ το κονσέρτο για τσέλο #1 του Σοστακόβιτς. Αυτό το κονσέρτο μπορεί να μου γεμίσει τις μπαταρίες για έναν μήνα.
Στη δεκαετία του '90 έζησες μια εποχή ακραίου κλάμπινγκ στην Αθήνα. Τι θυμάσαι από τότε;
Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από εκείνη την εποχή. Θυμάμαι ότι γύριζα σπίτι και έπεφτα στο κρεβάτι μου ξερός.
Τι έχει αλλάξει από τότε;
Η κινητή τηλεφωνία άλλαξε όλες τις πόλεις του κόσμου, περπατούσες και ήσουν πολύ cool. Σήμερα όλοι έχουμε κινητά, σαν αστακοί με τεράστια γυαλιά, mp3 και γκάτζετ, το σώμα έχει παντού θέματα, σαν να μην αντέχει καθόλου τον εαυτό του.
Μπαίνεις ποτέ στον πειρασμό να συγκρίνεις το αποτέλεσμα της σόλο δουλειάς σου με αυτό των Στέρεο Νόβα;
Ποτέ. Όταν τέλειωσαν οι Στέρεο Νόβα, είπα αυτό τέλειωσε. Κάνω αυτό που νομίζω ότι είναι σωστό, αυτό που αισθητικά μέσα μου με καλύπτει. Με την τέχνη πρέπει να είσαι πολύ αυστηρός. Γίνεται ένα μέσο κάθε φορά για να επικοινωνήσεις.
Θεωρείς τον εαυτό σου ρομαντικό;
Μόνο με την έννοια που έδωσε ο Βίκτωρ Ουγκώ μέσα από τα βιβλία του. Ουδεμία άλλη σχέση έχω με τις νεότερες διαστρεβλωμένες  και γλυκερές απόψεις περί ρομαντισμού. Σύμφωνα με τις νεότερες, μάλλον δεν είμαι καθόλου.
Συνδέθηκες με τις παραστάσεις του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Συνδέθηκες και με κάποια κοινή αισθητική μαζί του;
Μου αρέσει η δουλειά του Δημήτρη από τότε που ξεκίνησε μέχρι σήμερα. Οι αισθητικές μας απόψεις στην Τέχνη τυγχάνει να είναι ακριβώς ίδιες, στον κινηματογράφο, στην μουσική - ελάχιστες φορές έχει τύχει να μη μας αρέσει το ίδιο πράγμα. Με την τέχνη του Δημήτρη μπορώ να συνδεθώ.
Θεωρώ το «Τυχερό Αστέρι» ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχεις γράψει. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό;
Το έγραψα για τις ανάγκες ενός θεατρικού έργου το 1999. Το εμπνεύστηκα μέσα σε ένα ταξί διασχίζοντας την Πανεπιστημίου και το έγραψα πάνω σε ένα κουτί τσιγάρα. Την επόμενη μέρα το είχα έτοιμο, γιατί το ήθελε ο σκηνοθέτης.
Η Μόνικα διασκευάζει συχνά στις συναυλίες της το «Τυχερό Αστέρι». Πώς αισθάνεσαι γι' αυτό; Τι γνώμη έχεις για το φαινόμενο «Μόνικα»;
Αισθάνεσαι ωραία όταν ένας άλλος μουσικός διαλέγει ένα τραγούδι σου και ανακυκλώνεται η μουσική σου μέσα από τους νέους ανθρώπους. Καταλαβαίνω πολύ καλά την αγωνία των νέων μουσικών να δημιουργήσουν και την αγάπη τους για τη μουσική, όπως και όλων μας, γιατί αυτό δεν σταματάει ποτέ. Μου αρέσουν πολλά νέα παιδιά και μου αρέσει και η Μόνικα.
Εκτός από μουσικός, είσαι και εικαστικός. Ποιες είναι οι αισθητικές αναφορές σου στο κομμάτι του σκίτσου και του σχεδίου;
Από τότε που σπούδαζα μέχρι και σήμερα μου αρέσουν ο εξπρεσιονισμός, ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός και η ποπ, όπως και το illustration.
Ποιες ειναι οι ποπ αναφορές σου και πως τις εχεις μετουσιωσει σε μουσικη/ποιηση;
Μου αρέσουν πολύ στη μουσική τα παρακλάδια της που μέσα στα χρόνια οι άνθρωποι δημιούργησαν.  Ένα καταλυτικό ρόλο νομίζω είχε η τέκνο ηλεκτρονική μουσική που βγήκε μέσα από τα  Αtari st του 1985 έως και αρχές '90.  Όλο αυτό το κίνημα που έστησε το Detroit techno και που είχε αναφορές στην ποστ ντίσκο και το break dance του '80. Σαν κιθαρίστας βέβαια είχα πάντα μια ιδιαίτερη αγάπη προς τη φολκ μουσική.  Μου αρέσει να παίζω finger picking και είχα γράψει κάποια τραγούδια σε τέτοιο στυλ τη δεκαετία του '80.  Κάποια από αυτά τα τραγούδια ήταν το άστρο και η έκπτωση που τα συμπεριέλαβα μετά από πολλά χρόνια στο άλμπουμ Άγρια Χλόη. Η μουσική ανακυκλώνεται και σήμερα πια τα πάντα είναι καλοδεχούμενα.  Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κατά βάθος τη μουσική και να πω ότι μου αρέσει αυτό ή εκείνο.  Κάθε στιγμή έχει ένα δικό της κομμάτι, μπορεί να είναι ένα κλασσικό κομμάτι του Μπραμς ή κάτι άλλο.

τι ειναι αυτο που δεν θα ξεχασεις απο την ενασχοληση σου με το περιοδικο 01; τι σου εμεινε απο αυτη την εποχη;
Το  περιοδικό 01 ήταν ένα καταφύγιο νέων ανθρώπων που μπορούσαν να γράψουν κυρίως για τα ρεύματα, τις τάσεις και τα πράγματα που αγαπούσαν, χωρίς τα κείμενα να είναι απαραίτητα δημοσιογραφικά.  Ήταν σαν ένα μεγάλο σημειωματάριο όπου ο καθένας από μας συμπλήρωνε με τον δικό του τρόπο, ενώ οι γραφίστες του κάθε φορά εξαντλούσαν την ποπ κουλτούρα και το αποτέλεσμα ήταν κάτι μοναδικό και πρωτοφανές.  Δεν νομίζω ο κόσμος να ξανααγάπησε περιοδικό όπως το 01, είχε πολλούς φανς και κανένα περιοδικό δεν μπόρεσε να το αντικαταστήσει από τότε.  Ήταν μια συγκυρία, ένα σπίτι, μία φωνή ανθρώπων που προσπαθούσαν. Στην ταράτσα του κτιρίου γυρίστηκε το βίντεο της Νέας Ζωής των στέρεο νόβα. Έχω πάντα μια πολύ ωραία ανάμνηση από αυτό και χαίρομαι που ήμουν ένα πέταλο από αυτό το μεγάλο λουλούδι.
Ποιο είναι το πιο ωραίο ταξίδι που έχεις κάνει;
Έχω διασχίσει όλη την Ευρώπη με τρένο, λεωφορεία και οτοστόπ, όταν ήταν ακόμη ακίνδυνα. Ήταν πολύ ωραία γιατί είχα ένα μικρό σακίδιο, έμενα σε hostel, σε φίλους, πήγαινα στα μουσεία, σε γκαλερί, έπινα καφέ στις πλατείες, χάζευα, έκανα φίλους και γύρισα στην Αθήνα ταπί, αλλά ήμουν χαρούμενος γιατί είχα ζήσει το όνειρό μου. Είχε πολύ πλάκα.
Κάποτε είχες και ένα κόλλημα με τη Mαντόνα; Γιατί;
Έχω παρακολουθήσει την πορεία της γιατί είναι ένα κοματι της ποπ μουσικής. Μου αρέσει γιατί έχει ωραίο ρυθμό η μουσική της και μου αρέσει και η φωνή της, περνάω ωραία με τη Μαντόνα .
Πού περνάς τα καλοκαίρια σου;
Στην Αθήνα.
Έχεις πάει ποτέ στα μπουζούκια;
Έχω πάει μια φορά στα μπουζούκια, με μια φίλη μου που είχε κατάθλιψη, από τότε δεν ξαναπήγα.
Ποια ειναι η νέα δύναμη;
Οι νέοι άνθρωποι είναι η νέα δύναμη, η δύναμη της γνώσης, η ανάγνωση και η κατανόηση της ιστορίας, η εξάλειψη της άγνοιας και της συρρίκνωσης, η αφομοίωση των ποιητών μας για μια νέα ουσιαστική γλώσσα και επικοινωνία. Η αδελφοσύνη μεταξύ μας για να οδηγηθούμε σε μία ισορροπία και ενότητα.  Η ζωή δεν είναι παρά μία συνεχής εκπαίδευση.

Πες μου μερικά πράγματα για το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει.
Το βιβλίο περιέχει όλα τα τραγούδια που έγραψα από τότε που ξεκίνησα με τους Στέρεο Νόβα καλύπτοντας και την προσωπική μου δισκογραφία μέχρι σήμερα. Παράλληλα τρέχουν ανέκδοτα ποιήματα, σημειώματα για κάποια τραγούδια και υπάρχει ένα φωτογραφικό χρονολόγιο από τοποθεσίες και ασπρόμαυρα σχέδια που κρατάω στα μουσικά μου τετράδια. Οι φωτογραφίες είναι κυρίως ανέκδοτα φιλμ , εικόνες που τράβηξα όλα αυτά τα χρόνια με μια παλιά αναλογική κάμερα που είχα, ενώ κάποιες από αυτες τις είχα παρουσιάσει στην έκθεση που είχα κάνει στο Κέντρο Σύγχρονής Τέχνης  στην Θεσσαλονίκη το 2005. Επίσης η έκδοση θα περιλαμβάνει και ένα screen saver για τους υπολογιστές .

Πηγή: LIFO, 13.10.2010

Ο Δεύτερος Θάνατος του Κεμάλ



(του Νίκου Γεωργιάδη)

Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως ο μικρός Μουσταφά που σε τρυφερή ηλικία ερωτεύτηκε μία χριστιανή πιτσιρίκα από τον Λαγκαδά, γιος ενός ταπεινού Οθωμανού αλβανικής καταγωγής και μιας γυναίκας με όμορφα μάτια από την Ανατολία, θα κατάφερνε να ισοπεδώσει το σουλτανάτο και να ιδρύσει την Τουρκία μετά από την καθολική ήττα της Πύλης στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος, ετοιμοθάνατος με νεφρική ανεπάρκεια, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του στο παλάτι του Ντολμά Μπαχτσέ, δεν θα μπορούσε να προβλέψει πως ένας λαϊκός ισλαμιστής ταπεινής καταγωγής, κάποιος άσημος Ερντογάν (το γεράκι), θα έφερνε τα πάνω κάτω εκτοπίζοντας αυτόν τον Κεμάλ (σημαίνει «ώριμος» στα αραβικά) Ατατούρκ (στα τουρκικά «Πατέρας των Τούρκων») από την ιδεολογική κυριαρχία της σύγχρονης Τουρκίας.

Το 1924 ο Κεμάλ κήρυσσε το τέλος του χαλιφάτου. Το 2010 κάποιος Αχμέτ Νταβούτογλου, δεξί χέρι του Ερντογάν, επιχειρεί τη διακριτική ανασύσταση του οθωμανισμού με τη λιγότερο διακριτική θεωρία του «Στρατηγικού βάθους». 

Το τέλος των «άλλοθι»

Σεπτέμβριος του 2010 και η κοινωνία της Τουρκίας προκρίνει σε δημοψήφισμα το δρόμο που οδηγεί νομοτελειακά, αργά ή λιγότερο αργά, στο θεσμικό εκτοπισμό του κεμαλικού κράτους από τον ανώτερο κύκλο εξουσίας. Δικαιοσύνη, στρατός, εκπαίδευση, οι τρεις πυλώνες του κεμαλισμού και απόλυτο καταφύγιο του «βαθέος κράτους», αλλάζουν με τη σφραγίδα του 58% των Τούρκων πολιτών. Ο Ταγίπ Ερντογάν, ποδοσφαιριστής της Φενέρ Μπακτσέ που πουλούσε σιμίτια για να κερδίσει το ψωμί του, αποτελειώνει τους πολιτικούς εχθρούς του και αναλαμβάνει ακέραια την ευθύνη να οδηγήσει τη χώρα του στον κόσμο των σύγχρονων δημοκρατιών. Η ευθύνη για το θεσμικό μέλλον της χώρας, τη συνταγματική αναθεώρηση του Συντάγματος του δικτάτορα Εβρέν που βρίσκεται σε ισχύ, την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, τον πραγματικό σεβασμό της ανεξιθρησκίας, την απελευθέρωση του καθεστώτος των δικαιωμάτων των εργαζομένων, την κατάργηση των διαταγμάτων που εκφάσισαν την τουρκική κοινωνία, για όλες αυτές τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις ο Ερντογάν θα δώσει λόγο στην ιστορία της χώρας του και στην κοινωνία που τον επέλεξε να τις υλοποιήσει.

Στον 21ο αιώνα μέσω… Ισλάμ

Τυπικά οι επόμενες βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν τον Ιούνιο του 2011, αλλά τίποτε δεν εμποδίζει τον Ερντογάν να τις προκηρύξει νωρίτερα. Το σχέδιό του είναι γνωστό. Θα επιχειρήσει την εγκαθίδρυση μιας προεδρικού τύπου δημοκρατίας με την εκχώρηση πολιτικών αρμοδιοτήτων στην προεδρία. Στόχος ο θεσμικός εκμηδενισμός του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, το μάντρωμα των στρατηγών-πασάδων στα στρατόπεδά τους, η υπαγωγή των οικονομικών δραστηριοτήτων του στρατού στους κανόνες της αγοράς. Οι στρατηγοί δεν διαθέτουν απλά εξουσία και γαλόνια. Σε συνάρτηση με το δικαστικό κατεστημένο, ο στρατός ήταν σε θέση να ελέγχει το σύστημα. Σε συνδυασμό με τις μυστικές υπηρεσίες ήταν σε θέση να ελέγχει το λαθρεμπόριο, από τα τσιγάρα και τα ανταλλακτικά οχημάτων έως τη διακίνηση ινδικής κάνναβης, την παραγωγή και διακίνηση οπίου, τη διακίνηση ηρωίνης. Αυτό το θεσμικό και διεφθαρμένο κατεστημένο υπέστη την καταλυτική ήττα της Κυριακής. Η αποσύνθεση αυτού του σώματος θα κρατήσει καιρό. Θα σπαράσσει από τον επιθανάτιο ρόγχο, θα απειλεί και θα επιχειρήσει να αντιδράσει. 

Η εκδίκηση του Ικονίου

Οι κερκίδες ήταν γεμάτες στο νεόδμητο παλατάκι του μπάσκετ, στον παραλιακό δρόμο από το Κουμ Καπί στο αεροδρόμιο της Πόλης. Κορίτσια χωρίς μαντίλες, κυρίες με ξανθές αποχρώσεις, νεολαία, άνδρες και γυναίκες με μπλουζάκια από γνωστές μάρκες. Στο Mundobasket δεν προσήλθαν οι Τούρκοι του Ερντογάν, οι Karaturk (μαύροι Τούρκοι), όπως αποκαλούνται. Το κλειστό στάδιο γέμισε με τους Beyaz Turk (τους λευκούς Τούρκους), την απόλυτη μειοψηφία δηλαδή. Πρόκειται για το εκλογικό σώμα στο οποίο στηρίχθηκε και στηρίζεται το «βαθύ κράτος». Ζουν στην Πόλη, στα παράλια, στη Σμύρνη και την Αττάλεια, κυριαρχούν στην Προύσα, κατοικούν στο κέντρο της Άγκυρας. Από αυτούς προέρχεται η επάνδρωση της γραφειοκρατίας, της δικαιοσύνης, του στρατού. Από την ελίτ των λευκότουρκων προέρχονται τα μεγάλα επιχειρηματικά τζάκια, οι πολιτικοί του «βαθέος κράτους», οι υψηλόβαθμοι εκπαιδευτικοί. Η Τουρκία του «ατατουρκισμού» κυβερνήθηκε για δεκαετίες από το 5% του 5% του πληθυσμού. Από το 5%, δηλαδή, της ελίτ των Λευκότουρκων. Οι εξελίξεις λοιπόν καταγράφουν την εκδίκηση των καταφρονεμένων του Ισλάμ από το Ικόνιο, την Καισάρεια, την Ούρφα, την Τραπεζούντα, το Καρς, το Ερζερούμ και το Βαν. Αυτό που οι Οθωμανοί ονόμαζαν Ανατολία, όπου οι Σελτζούκοι έχτισαν την κυριαρχία τους και όπου οι Οσμανλήδες ξεκίνησαν την αυτοκρατορία τους. Αυτή την Τουρκία της επαρχίας και της παράδοσης, του ισλαμισμού και του εθνωτικού συντηρητισμού, αλλά και της δίψας για διέξοδο, φέρνει στην επιφάνεια ο Ερντογάν. Για τη Δύση αυτή η επιλογή αποτελεί απειλή και ενδεχομένως για μια μερίδα αυτού του κόσμου να είναι. Άλλωστε ο Ερντογάν λειτουργεί ως πείραμα, ως κυματοθραύστης εκτόνωσης εντός του φανατικού Ισλάμ της Κεντρικής Ασίας και του αραβικού κόσμου. Για την πλειοψηφία, όμως, των Τούρκων αυτό το εγχείρημα αποτελεί ελπίδα και με το δίκιο τους. Για τη δική μας πλευρά του Αιγαίου, για την Ελλάδα, η αλλαγή αυτή αποτελεί πρόκληση πνευματικής και διπλωματικής διαύγειας και κυρίως σηματοδοτεί την αρχή του τέλους των κλισέ. Η Τουρκία αλλάζει. Η Ελλάδα πασχίζει να λυτρωθεί από το τραύμα του 1922, χωρίς πάντα να τα καταφέρνει. 
  

Πηγή: Athens Voice, 14.09.2010

Φτάνει με την Κολακεία της Νεότητας

 Συνέντευξη του Νίκου Παναγιωτόπουλου και του Σωτήρη Δημητρίου (δημιουργών της ταινίας "Τα οπωροφόρα της Αθήνας) στον Δημήτρη Μαστρογιαννίτη

Εμείς οι δύο

Νίκος Παναγιωτόπουλος: Ούτε εγώ ούτε ο Σωτήρης πραγματευόμαστε ένα θέμα – α­πλά το ανακοινώνουμε. Έλεγε κάποιος για τον Τζόις «δεν έγραψε ποτέ για κάτι, αλλά ήθελε αυτό που έγραφε να είναι κάτι». Νομίζω πως είμαστε και οι δύο αυτής της σχο­λής. Επιπλέον μας ενώνει μια α-φιλοδοξία.
 
Σωτήρης Δημητρίου: Είναι μια φιλοδοξία που ελπίζουμε να μας οδηγήσει στην αμε­ριμνησία – το πιο φιλόδοξο ανθρώπινο σχέδιο. Έχουμε βέβαια ο καθένας τις εμμονές του, τις οποίες και συνεχώς διαπραγματευόμαστε με την τέχνη μας.
 
Βιβλίο και ταινία

Σ.Δ.: Η ταινία λειτουργεί αυτόνομα, είναι μια νέα δημιουργία, γι’ αυτό και δεν τίθεται θέμα συγκρίσεων. Θα τη χαρακτήριζα ποιητικό δοκίμιο για τη ζωή και την τέχνη. Είναι μια ταινία που τη βλέπεις μ’ ένα εσωτερικό χαμόγελο.
 
Ν.Π.: Ο Σωτήρης μού δήλωσε: «επειδή δεν μ’ ενδιαφέρει να δω το βιβλίο μου στον κι­νηματογράφο, θα ήθελα να με εκπλήξει ευχάριστα, ακόμα κι αν πρόκειται για προδο­σία», θέση που μου έλυσε τα χέρια. Γιατί θέλησα να το μεταφέρω στον κινηματογράφο; Η καταγωγή της επιθυμίας είναι άγνωστη, γιατί όπως λέει το βιβλίο «αγάπη είναι αυτό που συμβαίνει χωρίς λόγο». Ξέρω πάντως πως μου άρεσε επίσης γιατί παρουσιάζει τον κόσμο μέσα από μια αμφισημία και όχι μέ­σα από βεβαιότητες. 
 
Βεβαιότητες και αμφιβολίες
 
Σ.Δ.: Κάποτε υπήρχαν βεβαιότητες – η ζωή ήταν γέννηση, γάμος, τεκνοποιία, θάνατος, με τη θρησκεία επιστέγασμα. Σήμερα, στην εποχή του ατομισμού, δεν υπάρχει απολύτως καμία.
 
Ν.Π.: Οι πολιτισμοί γεννιούνται με βεβαιότητες και πεθαίνουν με αμφιβολίες. Η αμφιβολία μπορεί να είναι η υπέρτατη φιλοσοφική στάση, όμως οδηγεί στην καταστροφή. Η εμφάνιση για παράδειγμα ενός νέου με βεβαιότητες μπορεί να σε διαλύσει.
 
Νέοι και γέροι
 
Ν.Π.: Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την κολακεία της νεότη­τας – είναι σαν να υποτιμούν τους νέους. Όλα αυτά ξεκινάνε από κάτι μουστόγριες καρεκλοκένταυρους που ελπίζουν με αυτό τον τρόπο να κερδίσουν για πάρτη τους. Κάποτε ένας διευθυντής της ΕΡΤ με ρώτησε αν συμφωνώ στο να βοηθήσει τους νέους. Όχι, του απάντησα. Να βοηθήσεις μόνο ό,τι είναι καλό. Στον Μάη του ’68 ένα σύνθημα που φωνάζαμε ήταν το «κάτω ο διαχωρισμός».
 
Σ.Δ.: Δεν υπάρχει χειρότερο από τα δίπολα. Νέος-γέρος. Άρρω­στος-υγιής. Όμορφος-άσχημος. Άνδρας-γυναίκα. Ετερόφιλος-ομοφυλόφιλος. Το σημερινό πρότυπο είναι ένα: Άνδρας, Νέ­ος και Εύρωστος – όλοι οι υπόλοιποι είναι εξοβελισταίοι. Ο καλλιτέχνης πρέπει να άρει τους διαχωρισμούς.
 
Συγγραφέας και Καρπουζοκέφα­λος
 
Ν.Π.: Οι δύο ήρωες του βιβλίου –ο συγγραφέας που στοχάζεται για την τέχνη του και ο ήρωας του διηγήματός του, ο χαζούλης Καρπουζοκέφαλος που ψάχνει τα οπωρο­φόρα της Αθήνας– είναι οι δύο εκφάνσεις του ιδίου προσώπου. Αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ της οξύνοιας και της αμβλύνοιας είναι για μένα το θέμα του βιβλίου. Η τελευ­ταία δίνει περισσότερο χώρο να εισχωρήσει το άρρητο και το σκοτεινό, ενώ η πρώτη εί­ναι πιο επιθετική. Ο συγγραφέας ζηλεύει το αθώο βλέμμα του ήρωά του στα πράγματα – θα γίνει το μέσο κατάδυσής του στην παιδική του ηλικία, κάτι που μας αγγίζει όλους μας. Γιατί ποιος δεν έκλεψε σύκα, δεν ανέβηκε σε μουριές, δεν τρύγησε το καλοκαίρι κόβοντας φρούτα ή δεν είπε τις χοντράδες που αναφέρονται στο βιβλίο και στην ται­νία: «μαύρα μούρα, άσπρα μούρα είσαι μια παλιοχαμούρα» ή το «έρμα μου νιάτα και πού τσαλακωθήκατε»; Πάντως το να είσαι έξυπνος συνεχώς είναι απάνθρωπο, ενώ η χαζομάρα λειτουργεί απελευθερωτικά. 
 
Σ.Δ.: Η ευφυΐα νομιμοποιεί την ύπαρξη των ψυχιάτρων.
Αν η συμπεριφορά του Καρπουζοκέφαλου ήταν νόμιμη –δηλαδή αν δεν μας έδειχναν με το δάχτυλο όταν προχωράμε στο δρόμο παραμιλώντας ή κάνοντας ασκήσεις γυ­μναστικής κ.λπ.– σιγά-σιγά θα εξέλιπαν οι ψυχίατροι και θα επερχόταν επιτέλους η απελευθέρωση της κοινωνίας.
 
Τρέλα και λογική

Ν.Π.: Η μεγαλύτερη έκπληξη αυτής της πόλης είναι ότι κυκλοφορούν ακόμη τρελοί – στον Κουρή δίδαξα το ρόλο βάσει ενός υπαρκτού τρελού. Υγιής βέβαια τρέλα είναι να αίρεσαι πάνω από τον καθωσπρεπισμό, το φόβο και το προσωπείο. Την κακή πλευρά της κουβαλούν όλοι οι καλοσιδερωμένοι που βγαίνουν στις τηλεοράσεις ή όλες αυ­τές που γελούν πρωί-πρωί στις εκπομπές. Μα τι βρίσκουν και γελάνε 10 η ώρα το πρωί; 

Σ.Δ.: Τώρα που είπες για δημοσιογράφους, πρέπει να επισημάνω πως οι διάφοροι μεγαλοδημοσιογράφοι-μεγαλοανόητοι καλό είναι πριν βάλουν για ψύλλου πήδημα σε τίτλο μια ψυχική ασθένεια (π.χ. «Σχι­ζοφρένεια στη Βουλή»), να σκεφτούν πως είναι ευαίσθητοι οι άνθρω­ποι με ψυχικά προβλήματα και επιπλέον πως είναι αναγνώστες των εφημερίδων τους ή θεατές των εκπομπών τους.

Όμορφη και άσχημη Αθήνα

Ν.Π.: Καταρχήν σε μια πόλη πρέπει να ψάχνεις για να βρεις αυτό που θέλεις. Αν θέλεις μια υπέροχη πόλη, θα τη βρεις. Την Αθήνα τη λα­τρεύω. Είναι μια πόλη για να ζω. Με πολλές και διαφορετικές πλευρές – στις ταινίες μου χρησιμοποίησα κάθε φορά και άλλη. Εξάλλου την ομορφιά τη συναντάς στο χρήσιμο και η Αθήνα έτσι είναι φτιαγμένη. 

Σ.Δ.: Νους ορά και νους ακούει. Προσωπικά τα μέρη που έχουν χτιστεί με καλλιτεχνική πρόθεση, που μου θυμίζουν σκηνικό θεάτρου, δεν μου αρέσουν τόσο όσο αυτά που προέκυψαν από ανάγκη ζωής και έχουν το μεράκι. Προτιμώ ένα δρόμο με μηχανουργεία. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν χαίρομαι να περπατάω στη Διονυσίου Αρεοπα­γίτου.
 
Με τέτοιον καιρό πώς να δουλέψεις;

Σ.Δ.: Δεν μπορώ να γράψω με καλό καιρό. Όπως έλεγε ο Νί­τσε, «ούτε μια σκέψη καθιστός». Περπατώντας συμβαίνει κάτι καταπληκτικό. Οι κακές σκέψεις μένουν πίσω λόγω αδράνειας – με το βάδισμα και ακόμα περισ­σότερο με το κολύμπι καταλήγεις ξεχρεωμένος.

Ν.Π.: Με το κρύο και τη σκοτει­νιά, μπορείς άνετα να κάτσεις και να γράψεις ένα πολύτομο έργο για τον Ναπολέοντα. Με τόσο καλό καιρό πώς να το κάνεις; Ο Ελύτης έλεγε: «Μια ραχούλα στη Σέριφο αξίζει όσο όλος ο Χάιντε­γκερ». Ίσως αυτοί γράφουν για να δημιουργήσουν τη ραχούλα.

Πηγή: Athens Voice, 21.09.2010

Ευθύμης Φιλίππου, Σεναριογράφος "Κυνόδοντα"

Ευθύμης Φιλίππου

Κειμενογράφος. Γεννήθηκε στην Αχαρνών, ζει στο Κουκάκι.

(Επιμέλεια: M. Hulot)

Γεννήθηκα στην Αθήνα, μεγάλωσα στα Πατήσια, στην Αχαρνών, εκεί πήγα σχολείο μέχρι τη Δευτέρα Γυμνασίου και μετά μετακομίσαμε στη Νέα Σμύρνη, όπου συνέχισα το σχολείο. Δεν ξέρω αν συνήθισα ποτέ την αλλαγή. Την μπίχλα και τη φασαρία της Αχαρνών την κουβαλάω ακόμα, δεν μου φαίνεται περίεργο που στο κέντρο κορνάρουν, ιδρώνουν, φτύνουν και φωνάζουν οι άνθρωποι. Το βρίσκω τελείως φυσιολογικό, αλλά έχει να κάνει με τη συνήθεια. Είναι τεράστιο πράγμα η συνήθεια. Είμαι από τους ανθρώπους που, αν είχαν μεγαλώσει στο Διδυμότειχο, θα είχαν μείνει εκεί. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν την τρύπα με το μεγάλο φως. Στο σχολείο ήμουνα φλώρος. Φορούσα μπουφάν fly, μπορντό Dr. Martens ή τρακτερωτά παπούτσια που μοιάζανε με Timberland αλλά δεν ήταν, οι κασέτες μου ήταν συλλογές με το «Domino Dancing», το «Smells like teen spirit» και το «(I wanna give you) Devotion» μαζί, προσπαθούσα να καταλάβω πού είναι το Acrobat στο Κολωνάκι και τα μαλλιά μου δεν ήταν ποτέ αρκετά μακριά ώστε να πει κάποιος από τους συμμαθητές μου ότι ήταν cool.

Μικρός ήθελα να γίνω γιατρός, επειδή ο πατέρας μου ήταν γιατρός. Μου είχαν πάρει και κάτι πλαστικά ακουστικά, τα οποία τα φοράω σε διάφορες φωτογραφίες. Όταν κατάλαβα τι έπρεπε να κάνεις για να γίνεις γιατρός, δεν ήθελα καθόλου να γίνω. Δεν διάβαζα, ήμουν πολύ μέτριος μαθητής, θεωρούσα ότι ήταν πιο εύκολο να γίνει κανείς αρχιτέκτονας από ό,τι γιατρός, λόγω του σχεδίου. Ξεκίνησα να κάνω σχέδιο και θεωρούσα ότι ήμουν γαμάτος, αλλά δεν ήμουν καθόλου. Θυμάμαι ότι στις Πανελλήνιες το θέμα ήταν ένας κουβάς τσίγκινος πάνω σε μια καρέκλα ψάθινη, καφενείου, και όταν τελείωσα κοιτούσα το σχέδιο κι έλεγα εντάξει, είναι φανταστικό. Έγραψα σε όλα κάτω από 5, ακόμα και στο σχέδιο. Απογοητεύτηκα, δεν είχα καμία διάθεση να ξαναδώσω εξετάσεις. Πήγα στο Αμερικάνικο Κολέγιο και έτσι βρέθηκα να κάνω μάρκετινγκ. Φρικτά χρόνια. Έκανα υπομονή δυο χρόνια, φρίκαρα, έφυγα, πήγα φαντάρος, φρίκαρα ξανά, γύρισα και το τέλειωσα. Κάτι θα μου έχει δώσει σίγουρα, γνώρισα ανθρώπους, είδα πράγματα που δεν θα τα έβλεπα αλλού, αλλά δεν θα το ξανάκανα με τίποτα. Μετά ξεκίνησα να δουλεύω ως κειμενογράφος σε μια διαφημιστική εταιρεία. Στα διπλανά γραφεία δουλεύανε οι πιο συμπαθητικοί και οι πιο αντιπαθητικοί άνθρωποι του κόσμου. Κάποιοι από αυτούς είναι ακόμα φίλοι μου.

Mου αρέσει να γράφω κείμενα, αλλά με τρομάζει όταν πρέπει στο τέλος να γράψω το όνομά μου. Δεν μου είναι ευχάριστο καθόλου και δεν είναι θέμα μετριοφροσύνης. Είναι περίεργο να διαβάζεις μια πρόταση γραμμένη και να είναι το όνομά σου από κάτω. Σε προσδιορίζει και σε περιορίζει. Είναι σαν να σε δεσμεύει για πάντα αυτή η πρόταση. Σαν να την κουβαλάς για πάντα. Είμαι άνθρωπος που συχνά ασφυκτιά σε καταστάσεις και αυτό μου φαίνεται φοβερά δεσμευτικό, το να πρέπει να κουβαλάς φράσεις μαζί σου για πάντα. Ή σενάρια ή στίχους ή οτιδήποτε είναι γραπτό.

Για το σενάριο του Κυνόδοντα δουλέψαμε μαζί με τον Γιώργο και ήταν πολύ δύσκολο ως διαδικασία. Δεν καταλάβαινα πόσες σελίδες έπρεπε να είναι ένα σενάριο, νόμιζα ότι έπρεπε να είναι μία σελίδα. Με τρόμαζε η ποσότητα των Α4. Σε ένα διαφημιστικό σενάριο κάποιος λούζεται με ένα σαμπουάν, τα μαλλιά του γίνονται φανταστικά, η φράντζα του δεν πετάει και αυτός γελάει. Στον κινηματογράφο πρέπει να ξέρεις τι έκανε πριν λουστεί, γιατί λούζεται και πού θα πάει μετά. Τώρα δουλεύω πάλι με τον Γιώργο. Γιατί είναι πολύ σημαντικό να δουλεύεις με ανθρώπους που τους πιστεύεις όταν σου λένε ότι έχεις κάνει μαλακία και τους πιστεύεις επίσης όταν σου λένε ότι δεν έχεις κάνει.

Ήταν περίεργο όταν είδα τελειωμένη την ταινία. Είχα στο μυαλό μου κάτι τελείως διαφορετικό. Ακόμα και στο θέμα του σεναρίου, ήταν διαφορετικό αυτό που καταλάβαινα εγώ από αυτό που καταλάβαινε ο Γιώργος. Για μένα, αυτό που θέλει να πει όλο αυτό είναι ότι ακόμα κι όταν ένα παιδί φεύγει από το σπίτι του για να ζήσει μόνο του, στην πραγματικότητα δεν φεύγει. Νομίζει ότι είναι αυτόνομο και ανεξάρτητο, αλλά στην πραγματικότητα σέρνει πίσω του τη μάνα του, τον πατέρα του, τις παντόφλες του πατέρα του, τα αφρόλουτρα της αδερφής του, τα έπιπλα του πατρικού του. Όλα.

Ελληνική είναι μια ταινία που οι συντελεστές της είναι Έλληνες, οι διάλογοι είναι στα ελληνικά και έχει γίνει με δυσκολία και χωρίς λεφτά. Με εκνευρίζει το γεγονός ότι θα πρέπει να δείξεις ελιές, άσπρα σπίτια, γαϊδουράκια, πλάνα από την Πανεπιστημίου, έναν ψαρά με ρεβέρ στο παντελόνι, μια μαυροντυμένη γριά και ένα τρακτέρ για να χαρακτηριστεί μια ταινία ελληνική.

Δεν μπαίνω σε αεροπλάνα. Γενικά, δεν ταξιδεύω. Όσο κι αν ακούγεται παράλογο, ο φόβος στο μυαλό σου λειτουργεί με τέτοιο δυναμισμό που σε κάνει να απαξιώνεις και τα ταξίδια. Φτιάχνεις μικρές δικαιολογίες και λες «εντάξει, μωρέ, σιγά τη Νέα Υόρκη, μαλακία πόλη μου φαίνεται». Και μετά το πιστεύεις ότι είναι χάλια στη Νέα Υόρκη. Και φοβάμαι και για τους άλλους πλέον, όχι μόνο για μένα. Όταν πετάνε φίλοι μου, σκέφτομαι ότι μπορεί να μην τους ξαναδώ ποτέ.

Επηρεάζομαι πολύ από άσχετα πράγματα, άσχετους ανθρώπους και τυχαίες συμπεριφορές που παρατηρώ ή με αναγκάζουν να παρατηρώ. Μια κουβέντα που θα ακούσω από το διπλανό τραπέζι με επηρεάζει περισσότερο από ό,τι ένας συγγραφέας. Μάλλον επειδή αιφνιδιάζομαι εκείνη τη στιγμή. Ενώ όταν διαβάζεις ένα βιβλίο είσαι προετοιμασμένος ότι μπορεί και να επηρεαστείς απ' αυτό και είσαι και πιο καχύποπτος.

Μου αρέσει να βλέπω ελληνικά σίριαλ αργά το βράδυ σε επανάληψη. Δεν υπάρχει γιατί. Η διαμάχη των Λεβεντογιάννηδων με τους Σταματάκηδες δεν είναι καθόλου αστεία. Ο Σόμμερ κινδυνεύει. Ο Γιάννης ο φονιάς επέστρεψε στο χωριό. Μ' αρέσει επίσης να κολυμπάω. Ή μάλλον όχι τόσο να κολυμπάω όσο το να βρίσκομαι κάπου που να μπορώ άμα θέλω να κολυμπήσω.

Με ενοχλεί που υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που προσπαθούν να κοροϊδέψουν τους υπόλοιπους και να τους πείσουν ότι έχουν αισθητική. Και τους κοροϊδεύουν κιόλας. Με ενοχλούν οι άνθρωποι με τα πολύ μεγάλα αυτοκίνητα σε πολύ στενούς δρόμους. Με ενοχλούν τα μπαλκόνια που έχουν CD κρεμασμένα. Με εξοργίζει η υποκειμενικότητα της ομορφιάς. Σιχαίνομαι τα ορειβατικά σανδάλια με το βέλκρο που φοράνε οι άντρες το καλοκαίρι, επειδή τους τα αγόρασε η γυναίκα τους.

Νομίζω ότι είναι πολύ κουραστικό αυτό που κάνω: προσπαθώ να εντοπίσω λάθη στα πάντα. Είναι κάτι πάρα πολύ εύκολο, αν έχεις τη διάθεση να το κάνεις, γιατί τα πάντα έχουν λάθη πάνω τους. Και το κάνω συνέχεια. Σε ανθρώπους, σε αντικείμενα, σε μέρη, σε σπίτια, σε φαγητά, σε παπούτσια, ψάχνω για λάθη. Δεν τα διορθώνω, απλά τα εντοπίζω. Το κάδρο είναι στραβό. Κάποιος μαλάκας το στράβωσε. Θα είναι τεράστιο βήμα για μένα αν κάποτε σηκωθώ, το ισιώσω και πω σε αυτόν που το στράβωσε ότι είναι μαλάκας.

Αυτό που γίνεται τώρα στην Αθήνα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν σηκωθεί και προσπαθούν να ισιώσουν το κάδρο. Δεν ξέρω όμως αν το πρόβλημα είναι ότι είναι στραβό ή ότι είναι ένα απαίσιο κάδρο που ακόμα και ίσιο θα χαλάει τον τοίχο.

Πηγή: LIFO, 12.05.2010

Η Μάγια Τσόκλη μιλάει για τον Ελληνικό Τουρισμό

Ταξιδεύοντας… 12 χρόνια αργότερα

Η Μάγια Τσόκλη μιλάει στην A. V.

Επιμέλεια: Στελλίνα Καρρά

Υποστηρίζουμε ότι ο τουρισμός είναι η βαριά μας «βιομηχανία», αλλά μοιάζει να μη γνωρίζουμε στ’ αλήθεια ποια στρατηγική να ακολουθήσουμε σε βάθος χρόνου, ούτε πώς να διαφοροποιηθούμε από τις υπόλοιπες χώρες και τις νέες αγορές. Η φετινή μας καμπάνια έχει σύνθημα το “kalimera”, αλλά οι τουρίστες κλαίνε από απόγνωση στα λιμάνια και την Ακρόπολη. Καθώς μια ακόμα (κρίσιμη αυτή τη φορά) τουριστική περίοδος ξεκινάει, η ΑΤΗΕΝS VOICE συναντάει τη Μάγια Τσόκλη, βουλευτή και ψυχή της εκπομπής «Ταξιδεύοντας» που φιλοξενείται από την κρατική τηλεόραση και κλείνει φέτος 12 χρόνια. 

Το «Ταξιδεύοντας» ξεκίνησε με ελληνικούς προορισμούς κι επεκτάθηκε σ’ όλο τον κόσμο, κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το σπουδαίο είναι ότι ακόμη και σήμερα, που παίζεται σε επανάληψη, εξακολουθεί να διατηρεί μια σύγχρονη ματιά. Βλέποντάς το, μια δεκαετία μετά, έχω την αίσθηση μιας «στρατευμένης» εκπομπής... Ο Χρόνης Πεχλιβανίδης –σκηνοθέτης και παραγωγός της σειράς– και εγώ πήραμε το «Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα» πολύ σοβαρά από την αρχή. Εννοώ ότι δεν το είδαμε ποτέ  σαν μια τουριστική εκπομπή που θα πρότεινε ανοήτως «αποδράσεις», αλλά αντίθετα προσπαθήσαμε με κριτικό βλέμμα να συμβάλουμε κι εμείς, συνειδητά, στην προσπάθεια αναβάθμισης του ελληνικού προϊόντος. Στόχοι λοιπόν ήταν η καταγραφή όποιων αυθεντικών συγκινήσεων είχαν απομείνει στην ύπαιθρό μας και η ανάδειξη των εμπνευσμένων προσπαθειών. Προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της τηλεόρασης για να κάνουμε τις τοπικές κοινωνίες να αντιληφθούν και να εκτιμήσουν το όποιο τους κεφάλαιο, να τονώσουμε το ηθικό όσων προσπαθούσαν μόνοι τους, να αφυπνίσουμε τους τοπικούς άρχοντες. Πάντα πήραμε θέση, γι’ αυτό και οι σχέσεις που αναπτύξαμε με πολλούς από τους ανθρώπους που συναντήσαμε στα ταξίδια μας έγιναν σχέσεις ζωής.

Πιστεύεις ότι το «Ταξιδεύοντας» συνέβαλε στη βελτίωση του τουριστικού μας προϊόντος; Ας μην ακουστεί αλαζονικό, αλλά νομίζω ότι συμβάλαμε κι εμείς με τον τρόπο μας. Γίναμε σίγουρα συνένοχοι με κινήματα πιο ευαίσθητων πολιτών. Όμως υπάρχει πάντα η αγωνία, όταν παρουσιάζεις άγνωστες γωνιές ενός τόπου, μήπως και είναι ακόμη πολύ νωρίς… Μήπως και θα ήταν καλύτερα να παραμείνουν άγνωστες μέχρι να γίνουμε σοφότεροι. Οι τοπικές κοινωνίες αγωνιούν πάντα για τη «διαφήμισή» τους, την προβολή τους, χωρίς να σκέφτονται ποτέ αν είναι έτοιμες να το υποστηρίξουν… Όμως αυτό, θα μου πεις, είναι γενικότερα ελληνικό φαινόμενο…

Τι εννοείς; Εννοώ ότι τα κάνουμε λίγο ανάποδα τα πράγματα. Αντί να διαφημίζουμε μια υπαρκτή χώρα, προσπαθούμε να τη φτιασιδώσουμε ώστε να μοιάζει με τη διαφήμισή της! Θεωρώ πως έχουμε δώσει μεγαλύτερη σημασία στην προβολή απ’ ό,τι στο ίδιο το προϊόν, χωρίς να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα: ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να πουλήσουμε; Ποια είναι η στρατηγική μας στον τουρισμό σε βάθος χρόνου; Η μαυρόασπρη Ελλάδα του Ζορμπά μάς τέλειωσε ανεπιστρεπτί. Δεν έχουμε Μελίνες, δεν έχουμε Ωνάσηδες, δεν έχουμε τη γοητεία της αθωότητας της δεκαετίας του ’60.

Ποια είναι λοιπόν, κατά τη γνώμη σου, η σημερινή μας ταυτότητά; Και πώς θα διαφοροποιηθούμε από τις υπόλοιπες χώρες; Εννοώ τι πραγματικά έχουμε να προσφέρουμε στο σύγχρονο επισκέπτη, δεδομένου ότι ο τουρισμός είναι η βαριά μας «βιομηχανία»; Τα τελευταία χρόνια λειτουργούμε σπασμωδικά, είτε πιεσμένοι από τις ημερομηνίες είτε από οικονομικούς παράγοντες. Από τη μια υποστηρίζουμε ότι ο τουρισμός είναι η βαριά μας «βιομηχανία», από την άλλη προσεγγίζουμε το θέμα με έναν ακατανόητο ερασιτεχνισμό, με κοντόφθαλμες πρωτοβουλίες της εκάστοτε ηγεσίας. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε αλλάξει πέντε, αν δεν κάνω λάθος, υπουργούς, και ο καθένας ακολούθησε την ατζέντα του, τοποθέτησε τους δικούς του ανθρώπους, γενικούς ή προέδρους. Η προηγούμενη κυβέρνηση, παρότι ίδρυσε το Υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης, δεν φρόντισε να δημιουργήσει μια δυναμική ομάδα ηθικών, εμπνευσμένων και καλά πληροφορημένων ειδικών που να γνωρίζουν σε βάθος τη «βιομηχανία» ώστε η τουριστική μας στρατηγική (και κατ’ επέκταση και προβολή) να μην εξαρτάται από το συγκεντρωτισμό του εκάστοτε υπουργού. Θέλω να πιστεύω ότι η σημερινή ηγεσία θα φερθεί σοφότερα κι ότι θα κάνει την υπέρβαση, διότι οι επαγγελματίες του τουρισμού έχουν πλέον βαρεθεί να ενημερώνουν και να κάνουν φροντιστήρια για θέματα προφανή! Δεν γίνεται δουλειά έτσι!

Ποιο είναι τελικά το «προϊόν» μας; Η Ελλάδα είναι μια τόσο μικρή χώρα, που κατά τη γνώμη μου τα πάντα είναι προϊόν. Φυσικά είναι οι θάλασσές μας και οι παραλίες μας και τα αρχαία μας. Όμως προϊόν είναι και τα άναρχα λιμάνια μας, και οι απαράδεκτοι ταξιτζήδες μας και τα ανύπαρκτα πεζοδρόμιά μας. Προϊόν είναι ο υπέροχος περίπατος γύρω από την Ακρόπολη, αλλά και οι συμπολίτες μας που τον καταπατούν με τροχοφόρα. Προϊόν είμαστε εμείς οι ίδιοι που μπορούμε να βοηθήσουμε έναν επισκέπτη να βρει το δρόμο του, ή να τον σπρώξουμε χωρίς ένα συγνώμη. Προϊόν είναι το θέατρο της Επιδαύρου, το ταβερνάκι δίπλα στο κύμα. Προϊόν είναι τα βουνά, τα ξωκλήσια και τα πανηγύρια μας. Όμως είναι και η κακή μας διάθεση, η επιθετική μας οδήγηση. Προϊόν είναι το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, το μοναδικό στον κόσμο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού της Θεσσαλονίκης, αλλά και ένας ηλικιωμένος κουρέας στους Κουραμάδες της Κέρκυρας. Είναι και η ηχορρύπανση, οι απεργίες, οι χυδαίες καφετέριες και τα σκουπίδια στους δρόμους. Προϊόν είναι η όποια αυθεντικότητα μας έχει απομείνει αλλά και κάθε νεωτερισμός που τολμούμε. Είναι η σύγχρονη τέχνη μας, οι πεζογράφοι μας, τα φεστιβάλ μας, το σινεμά μας, αλλά και οι καρικατούρες που μας πλασάρει για πρότυπα η τηλεόραση. Προϊόν μας ήταν οι Ολυμπιακοί αγώνες, αλλά καταφέραμε να τους διαφθείρουμε κι αυτούς. Θέλω να πω ότι το προϊόν «Ελλάδα» που θέλουμε να πουλήσουμε είναι η πραγματικότητά μας, η αλήθεια μας.

Οπότε πώς πιστεύεις ότι πρέπει να πουλήσουμε το «προϊόν Ελλάδα»; Μην ξεχνάμε και όλη αυτή την αρνητική δημοσιότητα… Ας υποθέσουμε ότι έχουμε κατανοήσει όλα τα παραπάνω και ότι έχουμε αποφασίσει ως χώρα και ως πολίτες να θάψουμε τον κακό εαυτό μας και να ξαναγεννηθούμε – διότι εδώ που φτάσαμε, αυτό είναι το στοίχημα. Η γνώμη μου, λοιπόν, είναι ότι χρειάζεται μια ειλικρινής καμπάνια. Αν δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε το κάπνισμα στους κοινόχρηστους χώρους, ας διαφημιστούμε ως το μεγαλύτερο καπνιστήριο της οικουμένης! Είναι κι αυτό μία ταυτότητα, και μπορεί να λειτουργήσει! Αστειεύομαι βέβαια, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Τις προάλλες έστειλα κάποιες φωτογραφίες που είχα τραβήξει στη Σίκινο σε ένα φίλο μου στο εξωτερικό. Ήταν ένα δυνατό κυκλαδίτικο τοπίο που φώτιζαν οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Του έγραψα “I want to take you there!». Και σκέφτηκα πως αν βρίσκαμε κάποιες διεθνείς προσωπικότητες που να έχουν συγκινηθεί πραγματικά από την Ελλάδα –και υπάρχουν πολλοί–, μία τέτοιου είδους φράση θα μπορούσε να είναι το πιο πειστικό σλόγκαν. Διότι αυτή είναι η αλήθεια μας. Ναι, τα θαλασσώσαμε ελαφρώς, πεινασμένοι ήμασταν, μας έφαγε η χαρά της ζωής, όμως η θάλασσα είναι εδώ, και το μελτέμι και το άνυδρο τοπίο επίσης, και τα αρχαία μας, και η αγροτική ενδοχώρα μας, και τα εναπομείναντα μονοπάτια και τα πέτρινα χωριά μας και αρκετά από τα νοσταλγικά στοιχεία που μας έκαναν κάποτε διάσημους. Διότι κακά τα ψέματα. Η Ελλάδα είναι ένας προορισμός που συνδέεται στη συνείδηση όλων με το παρελθόν. Αν κανείς επιθυμεί να δει με τι μοιάζει το μέλλον, θα πάει στη Νέα Υόρκη ή στο Τόκιο. Φοβούμαι λοιπόν ότι θα πρέπει και πάλι να μας ξελασπώσουν οι παραδοσιακές αξίες μας και η απλή, νόστιμη κουζίνα μας. Κι αν χάσαμε την αυθεντικότητά μας στο όνομα της ανάπτυξης, ας πούμε ότι την αντικαταστήσαμε με καλύτερες υποδομές…

Πώς σου φάνηκε η φετινή καμπάνια μας, το “kalimera”; Χαμογέλασα όταν την είδα, γιατί θυμήθηκα κάτι που μου είχε συμβεί πριν λίγο καιρό: Είχα πάει στη ΔΕΗ νωρίς το πρωί να πληρώσω ένα λογαριασμό, περίμενα τη σειρά μου και, όταν έφτασα στη θυρίδα, είπα κι εγώ «καλημέρα». Απάντηση δεν πήρα. Το είπα λίγο πιο δυνατά. Σιωπή από την άλλη μεριά. Όταν πλέον φανερά εκνευρισμένη επανέλαβα το χαιρετισμό για τρίτη φορά, άκουσα έναν κύριο από πίσω μου να λέει «πού την είδες την καλημέρα, κοπέλα μου;». Ίσως αν ξαναμάθουμε να λέμε καλημέρα –το λέω συμβολικά προφανώς–να αποκτήσουν νόημα και οι διαφημιστικές καμπάνιες. Όμως χρειάζεται σοφός σχεδιασμός και ευφάνταστες συνεργασίες. Συνεργασίες εντός και μεταξύ υπουργείων, με την υποστήριξη της τοπικής αυτοδιοίκησης, με τις συνέργιες των ιδιωτών. Είμαστε τόσο μικρή χώρα που μόνο ως γροθιά μπορούμε να επιτύχουμε. Και αν πρέπει να επαναστατήσουμε, ας επαναστατήσουμε πρώτα απέναντι στον εαυτό μας. 

Οι νέες βουλευτικές ιδιότητες πώς συνδυάζονται με το «Ταξιδεύοντας»; Συνδυάζονται δύσκολα. Κυρίως γιατί από τη μια μέρα στην άλλη, βρίσκεσαι απέναντι. Εσύ παραμένεις ίδιος, αφελώς θα έλεγα, ρομαντικά πιστεύοντας ότι μπήκες στην πολιτική για να αλλάξεις εκ των έσω ένα σύστημα με το οποίο διαφωνείς. Όμως να που σύντομα, παρά τις όποιες σου πεποιθήσεις, παρά το όποιο σου παρελθόν, βρίσκεσαι εντός των τειχών της Βουλής, υπό την προστασία των ΜΑΤ, ως ένας από τους 300…   

Η εκπομπή συνεχίζεται κανονικά; Ακόμη δεν έχουμε παραδώσει όλες τις εκπομπές του 2010. Για την επόμενη σεζόν, και εφόσον αυτό είναι και επιθυμία της ΕΡΤ, θα συνεχιστεί. Απλά αποφάσισα, κρίνοντας πιο ψύχραιμα τα πράγματα, και παρότι δεν υπάρχει ασυμβίβαστο στην περίπτωσή μου, να μην αμείβομαι όσο διατηρώ τη βουλευτική ιδιότητα. Το «Ταξιδεύοντας» δεν είναι «δουλειά» για μένα. Είναι μέρος της ζωής μου, και αν κάτι εύχομαι στους νέους –παρά τις δύσκολες εποχές– είναι να καταφέρουν να ενταχτούν σ’ ένα δημιουργικό χώρο που αγαπούν… τότε δεν θα χρειαστεί να «δουλέψουν» ποτέ.

Πηγή: Athens Voice, 12.05.2010